Als we vroeger bij oma kwamen stond altijd de snoep pot op dezelfde plaats in de kast. Allemaal wisten we, als we naar huis gaan zegt oma:” kom nog even een snoepje mee voor onderweg.”
Er zaten van die gele citroen kussentjes in waar je zo heerlijk lang op kon zuigen. Een kunst om tot thuis het snoepje in je mond te houden. De geur en de smaak komen weer naar boven als ik dit schrijf.
Ook ik heb een snoep pot. Deze staat midden op de eetkamer tafel. Meestal gevuld met Engels drop. Het is begonnen toen onze jongste zoon, toen nog een klein mannetje, een Engels-Drop-Pop van pluche als knuffel kreeg. Onafscheidelijk waren ze. Voor hem waren later de dubbeldikke met witte tussenlaagjes favoriet. Het lostrekken van de laagjes zit ons in het bloed. Inmiddels is Engels drop ons handelsmerk geworden.
De volgende generatie heeft zich ook als liefhebbers gemeld. Als je goed oplet merkt je dat bij de kinderen de voorkeur naar een bepaald snoepje ook heel duidelijk is. Daar had ik nooit eerder op gelet.
Wel heb ik zelf mijn eigen voorkeur. Die met de bruine laagjes vind ik het lekkerst. Wanneer ik de kans krijg neem ik er twee of drie en trek de laagjes voorzichtig uit elkaar om zo lang mogelijk het genot van de zoete chocolade smaak, daarna de lekkere witte fondant smaak en daar tussendoor de drop laag te proeven. Bij ons blijven ook altijd dezelfde snoepjes over. Onze ene kleinzoon is een zo fervent liefhebber van die met de blauwe spikkeltjes dat bij het weggaan steevast vraagt; “oma die bewaar je toch wel voor me he.” Volgens mij houdt hij als enige niet van laagjes trekken.
Schattig. Natuurlijk bewaar ik ze, ik vind die spikkels toch niet zo lekker, ook de roze spikkels niet en anders vul ik ze gewoon weer aan. Er zijn verschillende merken in de handel. Wij kiezen die waar veel van onze meest geliefde soorten in zitten. Engels drop scheppen doen we dan weer niet. Zeker weten dat er weer genoeg voor hem in zitten als hij komt.
Wel heb ik gekozen voor een pot met een wijde opening. Je moet er toch niet aan denken dat een van de liefhebbers met zijn hand in de pot vast blijft zitten na een poging de felbegeerde smaak te pakken te krijgen. Eindigen op de eerst hulp in het ziekenhuis met een pot aan een arm geklemd lijkt mij niet de beoogde afsluiting van een gezellige dag. Je zou er een trauma van overhouden in plaats van een heerlijke zoete herinnering aan vroeger bij oma. Oeps, om boze blikken te vermijden; Bij oma mag meer dan thuis gesnoept worden dat is een privilege. Wel tandenpoetsen hoor!
Vriendelijke groet juffrouw Raadgever
