Ja, dat is even schrikken hé. Nee ik ben niet van het pad af, wel wat van slag. Hoe is het mogelijk. Nooitgedacht dat ik me zo zou laten imponeren door een groep verslaggevers op Het Binnenhof in Den Haag.
De afgelopen week speelde het maar steeds door mijn hoofd; wanneer zegt iemand nu eens iets zinnigs hierover. De perikelen rondom de formatie bedoel ik dan. Ik weet het, de politiek, misschien moet ik me hier niet mee bemoeien.
Toch maakt het een te groot deel uit van ook mijn leven hier in dit Nederige Vaderland. ‘Den vaderland getrouwe’ geeft mij het excuus om toch in de pen te kruipen. Want afgelopen Maart werd ik bijna gedwongen om te stemmen. Zo vreselijk belangrijk. Stemmen. Laat je stem niet verloren gaan! Nu bekruipt me het gevoel, dat ik misschien toch beter niet had moeten gaan. Zoals het er nu voor staat vraag je je af: wat heeft het voor zin. De uitkomst gaf duidelijk een omwenteling aan toch. Maar om dat nu juist door te laten voeren lijkt wel of niemand meer de afslag durft te nemen.
Onze landvertegenwoordigers, dames en heren politici, zijn vergeten dat er een hele groep volksgenoten hen, stuk voor stuk, gegund heeft dat plekje daar in Den Haag in te vullen. In het volste vertrouwen dat hun partijdoelen dan in ieder geval een plaatsje krijgen in de besprekingen.
Maar wat gebeurt er; de paar dames en heren gunnen elkaar niet eens een plek. Stel je voor dat er bij stemming de kleur te veel naar één kant op gaat. Zoals het er nu op lijkt zijn ze nog niet eens in staat een fatsoenlijke regeringscoalitie te vormen. Dagen hebben ze al rond de tafel gezeten en ze komen er maar niet uit. Onze volksvertegenwoordiging is blijkbaar niet zo tolerant als ze hebben doen laten denken. Ze zijn het gewoon niet waard om daar te lopen. Daar door de gangen van het regeringsgebouw. O, ja allemaal keurig in het pak of een mantelpakje maar dat houdt ze niet tegen om zogenaamd respectvol ruzie te maken. De een wil voor de ander niet toegeven. Goed voorbeeld hoor!
In de landen om ons heen zie je hetzelfde gebeuren. Het lijkt wel een trant. Natuurlijk het is ook lastig, dat snap ik wel. Toch is het niet de bedoeling om bij de formatie alles al besproken te hebben en daar komt nog bij dat het ook niet de bedoeling is dat mevrouw de Formateur uiteindelijk compleet gesloopt erkennen moet dat het niet gelukt is de neuzen van de gesprekspartners enigszins dezelfde kant op te krijgen. Namelijk, vooruit.
Dames en heren politici, durf ik het nog te zeggen? Volksvertegenwoordiging, willen jullie alsjeblieft beseffen dat Nederland, Holland, een prachtig vrij land is. Willen jullie er rekening mee houden dat jullie het, net zomin als het hele volk, ooit allemaal met elkaar eens zullen worden. Dat wij als mensen van het volk niet betuttelt hoeven te worden en dat wij ook best onze eigen verantwoording kunnen en willen dragen. Dat maakt ons zo mooi, weet u. Gekleurd. Letterlijk. Er is ruimte voor een eigen mening. Is het nu zo erg om wat water bij de wijn te doen. Tuurlijk we moeten al dat mooie bewaken. Besef wel als je schaatst op glad ijs betekend dat, dat je weleens kunt vallen met als gevolg: benen breken, en blauwe plekken. Wees niet te bang.
In dit land mag je gelukkig nog hardop zeggen. “Heb een beetje vertrouwen.” Waarin mag je zelf invullen. Maar hou A.U.B. op met dat ruzie maken en doe waar je voor gevraagd bent door je eigen achterban. Stel ons niet teleur. Op dit moment is het gewoon schaamte vol hoe hoogmoedig er met elkaar omgegaan wordt. Nee, ik denk er niet gemakkelijk over. Misschien begeef ik me ook wel op “glad ijs” maar het lucht wel op om het eens uit te spreken. Geen idee hoe jullie erover denken maar het lijkt mij verstandiger om spijkers met koppen te gaan zoeken en dan aan de slag.
Vriendelijke groet juffrouw Raadgever.
