Ik weet niet hoe het u vergaat maar de sfeer voor Sinterklaas kan ik maar niet voelen.
Column van juffrouw Raadgever
Wij hebben besloten gewoon het Sinterklaasfeest in ere te houden. Ons motto, een oude traditie gaan we door niets en niemand van ons af laten pakken. Gelukkig liggen de dikke pakken met folders wel van tijd tot tijd op de mat. Dus de pret van alles door bladeren kan gewoon doorgaan. Toch is er iets met die stapel aan de hand. Er is iets veranderd. De nadruk ligt helemaal niet meer op de Sint maar is verschoven naar de Kerst. Zelfs met een vergrootglas is het vrolijke knechtje van de Sint nergens te vinden. Wel de tekst 5 DECEMBER in aller mogelijke letters. Waar is de afbeelding van mijn inpak vriendje. Waar is de Piet die vrolijke capriolen uithaalt aan de versiering boven de winkelstraat en in de lantaarnpaal. Zelfs de liedjes uit de luidspreker in de winkel komen me vreemd voor. Een verandering waar ik heel erg aan wennen moet.
Met mijn mondkapje op loop ook ik heel anders door de winkelstraat dan andere jaren. Toen verheugde ik me op een paar middagen cadeautjes shoppen. Maar nu; in mijn jaszak zit een briefje waar ik opgeschreven heb voor wié en wát ik wil kopen. Zo kan ik doelbewust de zak van de Sint vullen. Dus geen uitgebreid snuffelen en steeds veranderen van keuze. En dan hoor ik achter me een bekende stem: “Dus ook jij hebt de stoute schoenen aangetrokken om toch nog een gezellige zak met cadeautjes te scoren. Heel eerlijk? Ik vind hier geen bal aan. Het is allemaal zo niet feestelijk versierd en ik mis de drukte. Wat vind jij?” Als ik mij omdraai zie ik een familielid staan. Ze hangt voorover op haar winkelwagentje, dus afstand gegarandeerd. In de mand van het wagentje heeft ze al heel wat artikelen verzameld. Ze ziet me kijken. “Ja voor mij geen bestellingen via het internet. Er gaat zoveel fout. Of het komt niet op tijd binnen.” “Nou, reageer ik, het ligt er wel aan op welke site je wat besteld. Niet allemaal zijn ze onbetrouwbaar.” Ze geeft me maar voor een deel gelijk. Wat haar het meest dwars zit is dat ze laatst zelf een pakje zou krijgen. Het moest een verrassing voor haar zijn maar haar reactie naar de verzender was uitgebleven en die had haar gebeld om te vragen of ze iets van een pakje ontvangen had. Nee, dus. Het heeft een paar dagen geduurd maar er werd niets bezorgd. De verzendster had haar inmiddels verteld dat zij actie zou gaan ondernemen. Het pakje kon door de brievenbus en zou er al lang moeten zijn. Ze was boos want nu was het geen verrassing meer en wat erin zat zou er ook niet beter op worden als het zolang onderweg was.
Op zondagmorgen van de vierde dag had ze gehoord dat er aan de brievenbus gemorreld werd. Heel zachtjes drukte iemand een doosje door de gleuf. Direct had ze het geweten; daar is het pakje. Verbazend eigenlijk dat het op zondagmorgen bezorgd werd. Nog voordat ze het had opengemaakt belt ze de verzendster dat het pakje terecht is. Nog met de telefoon aan, had ze het open gemaakt. Er zat een hele rij echte witte rozen in. Luchtdicht verpakt. Daarop lag een kaartje met een hele lieve wens. Nu begreep ze waarom de afzendster zo gebrand was dat het snel bezorgd zou worden. Het zag er allemaal nog goed uit gelukkig. Samen kwamen ze tot de conclusie dat het één van de buren moet zijn geweest die het per abuis in de bus gekregen had of aangereikt. Omdat niemand even een briefje of kaartje bij haar in de bus had gedaan waar er een pakje voor haar was achtergelaten, had ze natuurlijk het ook niet kunnen ophalen. Waarschijnlijk was het kwartje daarover ook bij de buren gevallen en hadden ze het pakje uiteindelijk toch maar door de bus geschoven. Raar, want als er iets bij háár bezorgd wordt zou ze het zo snel mogelijk op de plaats van bestemming willen hebben. Maar ja zo zie je maar niet iedereen voelt zich op dezelfde manier verantwoordelijk.
En dan nog, of ik het ook gezien heb op TV, die beelden van pakjes die door de bezorgers een tuin in worden geslingerd als er even niemand thuis is om het aan aftegeven. Of het nu regent of niet, zo belachelijk. Nee geen pakketpost voor haar. Trouwens de bloemen lieten s’ avonds al hun kopjes hangen. Na een flinke scheut priklimonade en een koude nacht hebben ze toch nog anderhalve week staan glunderen op de vaas. Dan vraagt ze of ik al een geschikte rol pakpapier heb gevonden. Eentje met Sint en Piet. Zij in ieder geval niet. Maar misschien had ze thuis nog wat want dit papier daar werd ze echt niet vrolijk van.
We nemen afscheid en vlug verzamel ik de cadeautjes op mijn lijstje. Ook ik vind geen geschikte rol papier. Als ik thuiskom duik ik direct de zolder op. Ergens weet ik nog een paar rollen pakpapier waar nog dat vrolijke pietje op staat die ons lachend aan kijkt. Als of hij zeggen wil: “Maak maar open hoor dit pakje is voor jou. Van de Sint.” Eén ding is zeker ik ga thuis het verzoek doen om heel voorzichtig te zijn met het papier zodat het voor hergebruik geschikt blijft.
Met vriendelijke groeten juffrouw Raadgever
