Hoe kan het toch zo verschillend uitpakken. We hebben coronaproef afgesproken om toch maar eens even bij te praten.
Column door juffrouw Raadgever
Ze kan zo gezellig vertellen over wat ze zo nu en dan meegemaakt heeft. Ik kijk er dan ook naar uit als we afgesproken hebben. Zo ook vandaag. Helaas laat het weer zich niet van zijn beste kant zien en dus zitten we noodgedwongen binnen. Niks mis mee maar we hadden eigenlijk gepland lekker van het zonnetje te kunnen genieten. Jammer. Als troost heeft ze gebak meegenomen. Heerlijk! En toch hoor ik heel zacht een stemmetje in mijn binnenste fluisteren; weet je het wel zeker! Ga je het echt opeten! Het is super dom! Je was zo goed bezig! Ssssst, denk ik, bemoei je er niet mee. Deze is als troost en laat me genieten. Morgen ga ik gewoon weer opnieuw van start met minder snoepen. En dus zeg ik niks en geniet van het heerlijk zoete gebak met heel veel chocolade.
“Goed, zegt ze, ik was dus gisteren op pad om wol te halen voor weer eens een project van mij. Zoals je weet bedenk ik altijd uitdagingen om te breien. Recht toe recht aan is mij veel te saai.” Als reactie op mijn vragend gezicht kijkt ze schuldig en haalt haar schouders op: ” Ja het is weer zover. Dankzij de corona beperkingen. Ik weet dat ik het heb gezegd en mezelf beloofd even de breipennen ver weg te stoppen. Maar alweer een paar weken loop ik rond met een idee voor een vest. Een hele dikke. En toen heb ik toevallig in een winkel hele dikke wol zien liggen. Precies de kleuren die ik bedacht had. Toch besloot ik het niet te kopen. Ik had me toch zelf beloofd voorlopig even geen breiwerk op de pennen. En er kwam nog bij dat die winkel geen mogelijkheid geeft om de wol, die je te veel aanschaft, terug te mogen brengen. Ja binnen veertiendagen maar daar heb je dus niets aan. Dan moet je wel heel snel breien. Dat is voor mij wel een punt. Maar het liet me niet los en dus loop ik nu met een ervaring rond die ik liever niet had willen meemaken. Want ik ben toch een paar dagen later teruggegaan om toch die wol te kopen.
Ik koos er dus toch voor om in die winkel zonder, wat ik nu weet, enige service of behulpzaamheid, wol te kopen. Met een briefje hoeveel wol ik van de verschillende kleuren moet hebben en een grote tas ging ik op pad. In de winkel zie ik dat er in de bakken met de bollen wol behoorlijk gegrasduind is. Sommige bollen zijn voor de helft afgerold. Even gaat het door me heen. Nee hé, wat nu. Maar tegen beter weten in denk ik even doorzetten misschien zijn er genoeg nette bollen van jouw kleuren. Dus met het briefje in de hand en een mandje op de grond zoek ik uit de puinhoop de nette bollen. Helaas van twee kleuren zijn niet genoeg nette bollen meer te ontdekken. Even verderop zie ik een winkelbediende lopen en spreek haar vriendelijk aan. “Mevrouw zou u even met mij mee willen kijken. Ik ben verschillende bollen wol bij elkaar aan het zoeken maar kom nog twee bollen van de kleuren die ik nodig heb te kort.” Misschien heeft u nog in voorraad in het magazijn.” Ze loopt voor mij aan naar het betreffende vak, ik er, nog niets vermoedend achteraan. Bij het vak gekomen vraagt ze: “Bedoeld u deze wol? Nee alles wat hier ligt is wat we hebben.” Teleurgesteld kijk ik haar aan. Ik laat haar zien dat de twee bollen die ik nog nodig heb een grote warrige kluwen is. Dan schraap ik alle moed bij elkaar en zeg haar dat wanneer ik de kluwen voor een gereduceerde prijs mee mag nemen ik haar gelijk van de bollen afhelp. Ik heb ze nodig want anders kom ik net tekort. Ze kijkt me aan en zegt: ”Dat denk ik niet. Eerst maakt u er zelf een puinhoop van. Nee hoor, daar beginnen we niet aan.” Ontstelt heb ik haar aangekeken en gezegd dat deze kluwen er al lag toen ik aankwam en dat ik het niet netjes van haar vindt dat ze mij ervan verdenkt zo met bollen wol om te gaan. Eerder zou ik de bak voor haar geordend hebben. Ze kijkt me brutaal aan en zegt dat ze geen tijd meer heeft en loopt weg met de woorden. “Je kunt ze meenemen zoals het is en anders laat je ze maar liggen.” En je gelooft me vast niet. Ondanks dat ik die wol, die precies was wat ik wilde hebben, heb ik de het hele winkelmandje weer leeg gekiept in het vak. Net zo alles door elkaar als ik het ook aangetroffen had en ben de winkel uitgelopen. In de auto moest ik eerst even bijkomen. Wat een personeel tegenwoordig. Het interesseert ze waarschijnlijk niets wat voor indruk ze uitstralen op deze manier. Goed winkelpersoneel ziet dat er gerommeld is in de vakken en zorgt dat het op orde komt. Dat is een van de eerste taken als je maar een beetje verantwoordelijkheid voor je baantje hebt.
Gelukkig wist ik dat er in een plaats verderop eenzelfde winkel is. Nu maar hopen dat ze dezelfde wol hebben. Gas op het pedaal en gaan. Dacht ik. En dat was een goede beslissing. Nog diezelfde middag werd mijn gevoel van onbehagen nog eens extra teruggedraaid. Het blijkt dat er ook mensen rondlopen die wel mee willen denken en het leuk vinden om een klant tevreden de deur uit te laten lopen. En dat zijn dan ook nog eens vrijwilligers en geen betaald personeel. In de kringloopwinkel, waar ik een doos wist met heel veel handwerkmateriaal, zocht ik naar een rondbreipen maatje erg dik. Voor de dikke wol want ik wilde eindelijk wel aan de slag. Er was een heel aardige mevrouw die vroeg of ik iet speciaals zocht. Op mijn antwoord dat ik waarschijnlijk naar iets onmogelijks zocht zei ze:” zeg het, je weet maar nooit.” En ze had gelijk. Want een kwartier later stond ik bij haar huisadres op haar te wachten. Want thuis had zij een rondbreipen maatje acht. Die mocht ik van haar hebben als ik even het geduld op kon brengen tot ze thuis was. Ze moest nog even helpen met afsluiten. Zo kan het dus ook. En hier voor jou zit dus een gelukkig persoon die weer aan de slag kan met een brei, borduur en versier project. Een uniek vest waar geen tweede van rond zal lopen.” Met een zucht zakt ze achteruit in haar stoel. Nou dat was een hele ervaring. Wat zal ze zich rot gevoeld hebben. Ze neemt haar gebakje en houd het bordje omhoog. “Helemaal verdient, vind je ook niet.” En daar ben ik het helemaal mee eens. Ik weet namelijk dat het haar heel wat moeite moet hebben gekost om zelfs maar de korting te vragen. Ze had helemaal gelijk zoals ze reageerde.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
