Eindelijk is het zomer, vakantie en mooi weer. En dan komen de berichten van de overvolle stranden. Je zult maar in Zeeland of aan de kust wonen.
Column door juffrouw Raadgever
Ze hadden nog zo gehoopt dat de regering extra maatregelen zou nemen. Al heel vroeg werd bekend dat heel veel landgenoten dit jaar niet het vliegtuig naar verre oorden en gele stranden en blauwe zeeën, zouden nemen. Nee ze bleven thuis. En met thuis werd bedoeld zoals nu blijkt; ze trekken massaal naar de stranden van eigen land. Niks mis mee zou je denken. Nee, natuurlijk niet maar, probeer maar eens bij het strand te komen. Ondanks alle waarschuwingen en getroffen maatregelen van de anderhalve meter afstand is het strand vol. Veel te vol. Hoezo intelligente Lock down.
Gisteren bleek duidelijk hoe vol. Uit goede bron heb ik vernomen dat het wonen in een van de mooie dorpen van Zeeland op dit moment echt niet meer lollig is. “Je zult maar hiér wonen, begon ze, en het is in alle kustplaatsen hetzelfde. We zijn overspoeld door vakantie vierende mensen uit het eigen land en de buurlanden. We wanen ons in het buitenland als we op straat lopen. Als je er kunt lopen tenminste. De nauwe winkelstraatjes en terrassen worden namelijk voor het grootste gedeelte bevolkt door Belgen en Duitsers.” En dat heeft ze zelf ervaren. Ze had een afspraak op een adres midden in het dorp. Met haar kleine jongen was ze vol goede moed op pad gegaan. Ten eerste kon ze de auto nergens kwijt en uiteindelijk vindt ze ver van het centrum een plekje. Eigenlijk had ze net zo goed lopend kunnen gaan. En dat was niet het enige. Om op het adres van de afspraak te komen moest ze, voor hun eigen veiligheid en dan bedoelt ze de anderhalve meter afstand, door allerlei achterstraatjes. Het was een hele toer dat moet ik van haar aannemen. Haar humeur werd er niet beter op. De kleine jongen had het er ook moeilijk mee en vroeg steeds waarom ze niet direct naar de goede straat liepen. Het arme kind had ze mee moeten trekken. Van wandelen was geen sprake want door het oponthoud van het parkeren waren ze aan de late kant. Vijf minuten te laat kwamen ze aan op de bestemming. Toen ze binnenkwamen, nogal bezweet en met rode hoofden, zat in de wachtkamer nog een meneer. “Dus jullie hebben je ook door die horde vakantiegangers heen gewurgd. Wat een drukte hé. En dan zeggen ze nog dat we een veilige afstand moeten houden. Dat wordt hem niet. Het lijkt erop dat het hele achterland deze kant op is gekomen. Waarom heeft Rutte de grenzen niet beperkt gesloten. Dit is niet te doen. Het strand ligt al vroeg vol, heb je het gezien?” Dan grinnikt hij en vraagt: ”Weet je wat de overeenkomst tussen een handdoek en een kuil is?”
Nog bijkomend van de wedloop met hindernissen had ze hem niet begrijpend aangekeken. “Nou, dan ben je zeker nog niet ‘s morgens langs het strand gelopen. Je zou je verbazen. Overal zie je een man of vrouw een kuil graven. Niet van die kleintjes, nee een flinke brede. Dan gooit de persoon er wat spullen in en vertrekt voor zijn/ haar ontbijt om later terug te komen en de kuil te bezetten. Het lijkt verdorie wel de strijdt om de ligstoelen in Spanje of Griekenland. Daar wordt elke morgen ook een wedstrijd geleverd om de beste plekjes. Daar bezetten de gasten ook vroeg in de morgen, heel gewoon een rijtje ligstoelen, ze leggen er een handdoek en wat spullen op, vertrekken voor het ontbijt en komen later terug. Hoe intelligent is dat.” Gelukkig had ze de man geen antwoord hoeven geven want hij werd naar binnen geroepen. Haar kleine jongen had de hand voor zijn mond gelegd en haar geschrokken aangekeken. “Mama, wij gaan maar niet naar het strand hoor. Als er allemaal kuilen met spullen zijn is er geen plek meer voor ons.” Ze had hem over zijn bol gestreken en hem beloofd dat ze thuis het badje op zou zetten. Als het avond is zouden ze samen, op de fiets, eens gaan kijken bij het strand. Dan zou het wel wat rustiger zijn. “Gaan we dan ook een kuil graven en er spullen inleggen of een handdoek?” Had hij gevraagd.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
