Hoeveel Apothekers nemen hierin hun verantwoordelijkheid, of rekenen ze zich allemaal rijk en duperen niets vermoedende zieke mensen
De uitspraak van het meisje blijft in haar hoofd vast zitten. Wat haar nu dwars zit is dat ze toch weer alles mee naar huis heeft genomen
We zitten bij de bakker in het dorp even een kop koffie te drinken. In de winkel was ik haar tegen gekomen en nu zitten we hier. Door het raam zien we een meisje langsfietsen. Mijn gezelschap zwaait naar haar. “Het is een lief kind” zegt ze. Een kleine kwebbelkous. Ik kwam haar gisteren tegen bij de Apotheek. Ze kwam naast me zitten en zei:” Ha buurvrouw moet u ook pillen slikken? Die verkopen ze hier gratis. In één adem kreeg ik het verhaal dat ze die morgen met haar moeder bij de dokter was geweest. Het hele gezin had in het weekend zo vreselijke jeuk gehad. Of ik maar begreep dat jeuk echt niet leuk is. Ze stroopte haar mouw omhoog en ik zag allemaal kleine en grote rode bultjes verspreid over de hele arm. Het arme kind. Ik vroeg haar wat de dokter had gezegd. “Weet ik niet ,” zei ze. Ze dacht dat ze pilletjes of een zalfje zouden krijgen. Ze moest het briefje naar de Apotheek brengen en nu moest ze wachten. Er kwam een hele diepe zucht. Ze gaan het maken.
Ik zie het voor me. De kleine drama-queen en moet lachen. “Moet je luisteren,” gaat mijn kennis verder; ”dan ben ik aan de beurt. De mevrouw achter de balie vraagt naar mijn geboorte datum. Als ik het noemt zegt ze “Dat klopt.” Ik kijk haar aan en denk; natuurlijk klopt het. Ze loopt weg en komt even later terug met een grote doos en een papieren tas. Vragend kijk ik haar aan:” Zo veel?” Ze schuift alles over de balie in mijn richting. In mij voel ik een weerstand opkomen. Wetend dat thuis onder in de kast , een grote doorzichtige box, van een bekend warenhuis, staat meer dan vol met dezelfde medicijnen, begin ik steeds meer te twijfelen aan de rekenkunde van de apotheker. “Zoveel heb ik echt niet nodig hoor”, probeer ik. “Gisteren was het doosje van dat ene merk, op twee na, leeg en dat heb ik doorgebeld. Van de anderen heb ik echt nog wel genoeg voor een maand.” De mevrouw achter de balie schudt haar hoofd. Nee dit is echt wat er voor u klaar is gezet. Ik protesteer dat ik niet alles mee naar huis wil nemen. Maar dat veranderd niets. “Het is nu al voor u klaar gezet en in de administratie doorgerekend,” zegt ze. “We kunnen het niet meer terug nemen. “Dan moeten we het weggooien”. Verbijsterd kijk ik haar aan. Hoezo, weg gooien. Ik heb het zelfs nog niet in handen gehad. Wat nu. Dit is trouwens niet de eerste keer dat me dit overkomt. Sinds de regel, door de Apotheker ingesteld, dat iedereen voor de herhaal recepten steeds voor drie maanden tegelijk mee naar huis krijgt, merken wij dat het steeds meer wordt. Bij ons rijst de vraag. Hoe komen ze aan die grote aantallen. Wij houden elke keer, ondanks dat we keurig de aantallen slikken die op de verpakking staan, over. Al verschillende keren hebben we dat aangegeven. Toch blijven de medicijnen maar aangeleverd worden. Om de twaalf weken krijgen we een mailbericht dat er weer medicijnen afgehaald moeten worden. De voorraad thuis is inmiddels opgelopen tot tig doosjes van de verschillende soorten. Veel inmiddels over de datum. Wat moeten we ermee? Op deze vraag krijgen we al een paar keer het antwoord: de restanten kunt u deponeren in de daarvoor bestemde bak voor de balie. “Ik weet het niet”. Besluit ze.
Ook voor mij is het herkenbaar. Hier en daar hoor ik dezelfde klacht. Ons bekruipt nu het gevoel dat er iets goed mis is met het uittellen van de medicijnen. En erger nog ze moeten wel betaald worden. Want helaas voor het kleine buurmeisje ze verkopen hier niets gratis. Onze conclusie is dan ook. Hier rekent iemand zich op een schandalige manier rijk met deze overvloedige distributie van medicijnen. Medicijnen alleen op recept verkrijgbaar. Toch lijkt er een grote ’maas’ in het net te zitten. De werkwijze van de farmaceutische industrie zou eens op verschillende manieren onder de loep moeten worden genomen. De prijzen zijn onevenredig en wie betaald de rekening? Mensen die ziek zijn en de medicijnen nodig hebben! Het is niet ondenkbaar, dat wanneer alle overgebleven restanten uit de doorzichtige boxen, onder uit de kasten verzameld zouden worden er heel veel zieken voorzien kunnen worden van medicijnen. Dat acuut de te korten opgelost zijn. Dat waarschijnlijk ook de prijs anders kan. Deze drie maandenleveringen heeft nóg een vervelende uitwerking. De ingestelde eigenbijdrage van de ziekenkostenverzekeringen zijn voor de meeste verzekeringsnemers in een mum van tijd doorberekend. Dat is de praktijk.
Wat haar nu dwars zit is dat ze toch weer alles mee naar huis heeft genomen. Buiten komt ze het buurmeisje weer tegen. “Hebbes”, zegt het meisje, en laat haar in het tasje kijken. Er ligt één doosje pilletjes en één tube crème in. “Doe maar goed dicht en breng het gauw naar je moeder. Dan zal de jeuk ook wel snel over zijn”. Ze kijkt het meisje na. Aan het stuur hangt het kleine bruine leren tasje met rits. Het kan dus ook anders. Eén doosje pillen en één tube voor het hele gezin. Nu maar hopen dat ze niet binnenkort een mail krijgen dat er een herhaling klaar ligt. Er zal vast een verklaring voor de handelswijze van de Apothekers zijn. Maar in de praktijk werkt het dus niet, het economisch distribueren van medicijnen dus,” besluit ze haar bezorgdheid over de gang van zaken.
Ze heeft gelijk. Het kan en mag niet waar zijn dat er willens en wetend, veel te veel medicijnen gedeclareerd worden. Tel uit je winst. Goed opletten dan maar. Teveel uitgeschreven medicijnen in de toekomst gewoon weigeren. De lijst met doorberekende hoeveelheden aan de verzekering ook maar even extra controleren lijkt mij.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
