Hevig snuivend en met rode ogen loopt ze het pand in. Wat een zegen hier hebben ze een Airconditioner. Heerlijk!
Ze kijkt om zich heen wrijvend met haar zakdoekje onder haar neus. Een pioenrode neuspunt. Resultaat van het steeds maar wrijven. De drukte, in het gebouw, valt haar tegen. Europese parlement verkiezingen vandaag. Er moet gestemd worden. Nou moeten. Laten we het zo zeggen. De regering heeft graag, héél graag dat alle stemgerechtigden hun stem uitbrengen. Maar of de stemgerechtigden dit voorrecht zelf ook héél graag willen is wel een dingetje. Volgens de gegevens zijn heel veel inwoners van ons kleine kikkerlandje uitermate allergisch voor politiek. Ze krijgen direct uitslag in de nek. Volgens de peilingen op straat weet meer dan de helft niet eens waar het overgaat. Belangrijk? Nou zo te merken, niet! Het is hier stil. Te stil of zou niemand het aandurven naar buiten te gaan?
Ze heeft horen zeggen dat meer dan de helft van de bevolking wel ergens allergisch voor is. Komt daar nog bij dat het de laatste dagen steeds maar weer herhaald wordt in de media om alert te zijn als je gevoelig bent voor zaden en pluisjes. Er wordt zelfs gewaarschuwd dat er een explosie aan stofjes in de lucht gaat komen die niet bepaald goed zijn voor gevoelige neuzen en longen. Dus lijkt het haar niet raar dat veel mensen dit als een excuus voor het niet komen opdagen in het stemlokaal aanpakken. Hoe sneu voor al die mannen en vrouwen die de hele dag achter de lange tafel zitten te wachten om de ID kaarten en passen te controleren en een stemformulier uit te delen.
Nooit is ze zo welkom geheten door drie serieuze gezichten. Het lijkt erop dat ze een welkome afleiding is. Ze kan zomaar kiezen bij wie ze zich laat controleren. Niks, een rij. Als alles goed bevonden is gaat ze luid snuivend het afgeschermde hokje in. In een paar tellen is ze klaar en vouwt het grote blad weer keurig in elkaar. Ze draait zich om en kijkt naar de drie gezichten achter de tafel. Ze kan het niet helpen maar ineens krijgt ze een gevoel van baldadigheid over zich. Super saai om hier maar te zitten wachten. Niets voor haar en daarom zegt ze vrolijk snuivend: ”Vlot hé.” En vertelt dat ze deze keer thuis voorwerk heeft gedaan. Helaas voor haar; de gezichten blijven aardig strak. Daar moet toch wat aan te doen zijn denkt ze. En waagt nog een poging om het drietal aan het lachen te krijgen.
Twee rode punten
Wijzend op het potlood aan de ketting op de tafel in het hokje, grapt ze: “ Die zit daar voorlopig nog wel vast en jullie hier ook, denk ik. Het is nog geen negen uur vanavond.” Nog geen reactie. Pff. Heeft ze voor dit saaie boeltje alle risico’s voor een allergie aanval genomen? Is ze daarvoor een dubbele strijdt aangegaan? De strijdt met haar eeuwige gesnuif. Wat haar een behoorlijk rode punt van haar neus oplevert en de strijdt met de rode punt van het potlood in dat hokje. Welk rondje zal ze in kleuren. Op wie moet er gestemd worden. Beide heeft ze overwonnen. Ze wil de beloning. Een lach op de gezichten voor haar. Ze probeert het nog eens. Verdorie was ze maar een van die cabaretiers die de grapjes over, vooral politiek, uit hun mouwen schudden. En dan zegt ze:” Het lijkt erop dat de rode punten van die potloden vandaag niet halve wege de dag opnieuw geslepen moeten worden. Die zien er nog uit als nieuw. Die punten blijven net zo rood als mijn neus. En niet van de allergie. Nog niks afgesleten door het vele gebruikt. Hebben jullie wel een puntenslijper bij je?” He, he eindelijk reactie! Er wordt gelachen en één van de drie zegt. “Ja hoor. We hebben een puntenslijper. U heeft gelijk. Van slijpen zal het wel niet komen vandaag. Ik hoop voor u dat er regen komt. Dan is uw rode puntneus gauw weg. Nog nalachend loopt ze richting de schuifdeuren. Gelukt. Haar ene hand zwaait joviaal in de lucht ten afscheid en met de andere drukt ze de zakdoek stevig over haar mond en neus om die te beschermen tegen de allergiestofjes. Missie volbracht. Zij heeft gestemd.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
