Vandaag gebeurde het weer. Mijn mobiele telefoon gaat en ik zie een nummer die bij mijn telefoon niet bekend is. Er zou anders een naam of een herkenning komen te staan. Eerst kijk ik of het weer dat buitenlandse nummers is met 0031 en een + teken erbij. Nee. In de gang hoor ik stemmen, visite. Gauw druk ik op het groene telefoontje en een vrouwenstem aan de andere kant meldt zich.
Erg goed versta ik haar niet want half luister ik ook wat er in de gang gebeurd. De deur gaat open en vrolijk stapt mijn visite binnen. In de telefoon zeg ik “momentje alstublieft”. Ik beduid haar te gaan zitten en wijs op mijn mobiel. Herkenbaar hé dit soort situaties. Wat moet er eerst !Help! Je wil ook niet onfatsoenlijk overkomen. “Pardon,” toeter ik in de mobiel. “Bedankt voor het wachten”. Dan krijg ik een heel verhaal over me heen. Dat ik dit en dat heb en dat zij aanbiedingen heeft. Of ik maar even wil reageren. Op dit soort telefoontjes zit ik dus totaal niet te wachten. Misschien bot, ik wil ze niet. Het enige wat ik nu wil is dit contact beëindigen. Hoera mijn ‘vechtgenoot’ zit in zijn kantoortje. De oplossing. “Momentje dan geef ik u even mijn echtgenoot”, zeg ik opgelucht in het mobieltje en loop door de gang waar ik mijn man weet. Met een grijns op mijn gezicht zeg ik: ”Telefoon voor je. Eén of andere aanbieding. Ze weten alles van ons. Succes!” Terug in de kamer voorzie ik mijn visite van koffie. Als ik haar vertel wat er aan de hand is knikt ze begrijpend. O, ja dit soort telefoontjes krijgt zij ook regelmatig. “Ik zeg altijd dat ik alles al goed geregeld heb en verder zelf wel aangeef wanneer ik iets wil veranderen.” Stoer kijk ze me aan.
Glazenhuis
Dan vertelt ze dat er de laatste tijd zoveel reclame op haar mailbox binnen komt. “Ik dacht dat het Koninklijkhuis in een glazenhuis woonde. Helaas kom ik er steeds meer achter dat zij zich geen zorgen hoeven te maken. In tegenstelling tot de burger. Het lijkt er verdraait op dat wij, ’gewone’ burgers niets meer privé kunnen houden. Bijvoorbeeld. Gisteren ben ik naar de supermarkt geweest. Omdat ik net niet genoeg contant geld bij me had moest ik pinnen. Voor maar drie boodschapjes. Wat zie ik vanmorgen op mijn PC; een aanbieding. Je raad het al. De producten die ik gisteren aangeschaft heb. Nee, ik vraag niet “hoe kan dit” dat weet ik inmiddels wel. Wel vraag ik “hoezo”. Dit was niet de eerste keer. Ook toen ik een boek gekocht had kreeg ik aanbiedingen. Toen ik kleding had gekocht werd ik overstelpt met de nieuwe trend van de betreffende winkelketen. Nu dames en heren. Snap je niet dat ik mijn geld al uitgegeven heb aan die boodschappen en artikelen. Ik hoef voorlopig even geen aanbiedingen. Klaar”. Ik ben het helemaal met haar eens. Waar gaat dit over. Er is maar een remedie; KLICK WEG en HANG OP. Aan de deur wordt niet gekocht. Als ik iets wil meld ik me wel.
Je privé gegevens
Dan gaat de kamerdeur open. Man lief staat in de deur opening. “En nu koffie”, zegt hij. Als we hem beiden vragend aankijken vertelt hij waar dat telefoontje nu echt om ging. Een rappe tante die maar door ratelde. Na enig aandringen bleek dat het een Call Center was. Ze belde voor één of ander energie bedrijf. In de eerste instantie had hij het idee gekregen dat ze het over sparen had. Dus dat was een misleiding. Haar doel bleek te zijn om ons te laten overstappen naar een goedkopere energie service. Je staat er verbaasd van hoeveel gegevens ze van je hebben. Zelfs het oude adres, van een paar jaar terug. Dat had hij hen even verteld. Met de mededeling dat hij eist dat ze nu per direct onze gegevens uit het systeem moeten verwijderen. Ook na drie keer aandringen heeft hij haar niets wijzer gemaakt. Ons adres van nu blijft voor hen geheim. Tenminste als niet een of ander bedrijf het weer noodzakelijk vindt de privé gegevens van zijn klantenbestand voor een leuk sommetje te delen met wie dan ook.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
