Zelf aan de slag als noodsignalen je bereiken. Kan er ook op u gerekend worden?

Foto: Ede.nieuws.nl

Het besef om anderen te helpen is er wel alleen komt de hulp wel altijd op het juiste moment? Helaas moest ik uit een verhaal, van een ervaringsdeskundige, opmaken dat een en ander niet helemaal zo verloopt dat de ander er echt mee geholpen is. Nu had ik kunnen denken hoezo doe niet zo ondankbaar. Maar toen ik het hele verhaal had aangehoord kwam ik tot de ontdekking; niks ondankbaar!

Door vervelende omstandigheden komt een gezin op een gegeven moment dik in de problemen. Het besef dat ze een van de vele gezinnen zijn wordt pas duidelijk als er al jaren geworsteld wordt om de weken en maanden door te komen. Gelukkig heeft de man nog een baan maar ziekte en andere oorzaken zorgen ervoor dat het bedrag wat maandelijks binnen komt lang niet toereikend is om alle geldelijke verplichtingen en schuldafspraken na te komen. Het gevolg is dat boetes op boetes gestapeld worden en het al met al een uitzichtloze zaak wordt. Uiteindelijk is er geen andere uitweg meer en meldt het gezin zich aan bij een instantie voor schuldhulpverlening. Als alle papier ‘doorgelicht’ worden blijkt dat ze in aanmerking komen voor hulp. Jammer genoeg blijkt dat de schulden zo hoog opgelopen zijn dat het haast ondoenlijk lijkt om er ooit nog uit te komen. Er wordt aangeraden om in de schuldsanering te gaan. Er wordt beloofd dat ze geholpen gaan worden. Jammer genoeg zijn er teveel mensen die zich hierin zullen herkennen. En jammer genoeg denken ze allemaal dat er nu eindelijk verlichting komt. Dat is op een bepaalde manier ook zo maar helemaal opgelost zal het nog lang niet zijn. Het begint nu pas. Onder curatele is makkelijker gezegd dan gedaan.

Beschamend; Ons land waar het toegestaan is om een niet betaler zonder naderonderzoek een wanbetaler te noemen

Het blijkt dat wanneer er een curator bij een sanering wordt aangewezen deze zijn werkzaamheden tot het minimum beperkt. Het plussen en minnen is een hele klus. Dat is wel duidelijk maar de toegezegde ‘hulp’ blijkt maar heel weinig te zijn. Jammer genoeg wordt de gedupeerden niet door verwezen naar een instantie die hem de weg kan wijzen door formulierenland en de mogelijke hulpinstanties in ons land. Er zijn genoeg stichtingen die met name de gezinnen met kinderen kunnen helpen deze periode enigszins ‘menselijke’ door te komen. Zo vreselijk jammer dat de gedupeerden steeds het gevoel krijgen; eigen schuld dikke bult. Of wie zijn billen heeft gebrand moet maar op de blaren zitten. Aankloppen bij de familie of in je naaste omgeving blijkt dit soort opmerkingen op te leveren. Het wordt niet hardop gezegd maar de reacties zijn duidelijk. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat er zoveel armoede in ons kleine landje is. Zien we het dan echt niet of zijn de gedupeerden zo goed in de schijn hoog te houden. Het kan ons allemaal overkomen. Eén tegenslag kan vergaande gevolgen hebben. Zeker in een land waar het toegestaan is om een niet betaler zonder naderonderzoek een wanbetaler te noemen. Boete op boete mogen er geclaimd worden zelfs op de sociale verzekeringen die verplicht zijn. Volgens de regering is alles goed geregeld. Ja veel is geregeld maar hoe ermee om te gaan en voor wie is het goed geregeld.

Niet iedereen hangt zijn vuile was buiten

Ja het is zo dat veel van de gedupeerden zich kapot schaamt dat het ooit zover is gekomen. Ja veel van hen werkt zich een slag in de ronde om aan al zijn ‘verplichtingen’ te voldoen. Het blijkt vechten ten de bierkaai. Ken je die uitdrukking? Anders gezegd; tegen een ‘sterke’ vechten win je nooit. Dankzij het verhaal weet ik dat veel het erg moeilijk hebben. Maar laten merken, dat nooit. Heel veel stil verdriet en woede dus. Vind je het dan gek dat het hier en daar wel eens flink kan knallen. Allemaal onmacht wat er dan uitkomt. Natuurlijk ook bij onmacht mag het niet uit de hand lopen wat de emoties betreft. Degene die eindelijk eens zijn frustratie, nu tegen mij, uitspreekt zegt: “Stel je voor het is bijna vakantie. Op de scholen gaan de kinderen met schoolreisje. Een van de kinderen komt thuis en zegt dat ze voor die en die datum geld mee moeten nemen. Helaas dat geld blijft echt niet van het vrij te laten bedrag over hoor. Dit soort reisjes zijn niet ingecalculeerd. Wat zeg je tegen je kind? Wat fijn was het om het bericht te krijgen dat een instantie belooft dat we wat geld krijgen. Een tegemoetkoming in onverwachte kosten. Maar wanneer. De deadline voor inschrijving van het schoolreisje is gesloten en het kind gaat dus niet meer. Je geloofd het niet maar op de dag dat mijn kind het plein staat te vegen komt er een enveloppe met wat geld. Ja we hoorden dat uw kind niet meeging met het schoolreisje. TE LAAT.”

Weet je wat het is ; er wordt niet meegedacht en al helemaal niet vooruit gedacht. Verwacht nu niet dat gedupeerde om het beloofde geld komt vragen. Dat is zo beschamend. Zou je dat zelf doen. Toch ook niet. Kan er nu niet afgesproken worden dat we, nu we zoveel ervaringen in deze hebben, eens echt hulp gaan bieden. Zonder met aantallen van gedupeerde kinderen te komen. Het lijkt verdorie wel dat de onderzoek bureau ’s er trots om zijn weer eens een groot aantal kinderen een etiket op te drukken ‘slachtoffer’. Zo verdrietig. Bedenk wie goed doet goed ontmoet. Het maakt niet uit in welke vorm. Wel op het goede moment, direct dus. Laten we het alsjeblieft in de toekomt niet overlaten aan die ander, die doet het dus niet, maar zelf direct aan de slag gaan als noodsignalen ons bereiken. Kan er op u gerekend worden?

 

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen