Nog even en dan kunnen de ramen en deuren weer dagelijks open. Lucht. Nog niet zo lang geleden was dat het teken om te beginnen met de grote voorjaarsschoonmaak. Bijna iedereen kreeg de kriebels.
De winterkleren werden buiten gehangen om te luchten om vervolgens naar de zolder of een kast te verdwijnen. De zomer kleren werden uitgezocht en in de kasten gehangen. Het hele huis werd voor zover dat kon stofvrij gemaakt. Buurvrouwen hielpen elkaar met matten kloppen. Lente. Omdat we tegenwoordig heel anders met onze huishoudingen omgaan zie je het bijna niet meer. Misschien nog op het platteland maar in de steden niet.
Helpende jongens handen
Het bovenhuis, boven de meubelmakerij van mijn opa en oma was voorzien van een soort balkon. Vanuit de woonkeuken kon je over dat balkon naar een achterhuis waar een WC en de slaapkamers van mijn ooms en tantes waren. Zij waren allang vertrokken maar de bedden waren er nog steeds. Op elk bed lagen de hoofdkussens en dekens netjes opgevouwen op elk voeteneind. Elk voorjaar werden de bedden volledig het balkon op, naar buiten gesleept en over een staand houten rek in het zonnetje te luchten gezet. De matrassen in het gelid langs de muur. Nadat ze met de mattenklopper bewerkt waren. Zo ook dat voorjaar. Mijn broer en een neefje waren die dag samen. Het was een vrije dag van school en deze beide jongens stonden bekend om hun katte kwaad wanneer ze samen waren. Het was rond een uur of elf dat mijn moeder hen naar opa en oma stuurde om te vragen of ze oma konden helpen met het sjouwen van de matrassen. Oma nam de hulp dankbaar aan want die dingen waren behoorlijk zwaar. Oma legt hen uit hoe ze het wil hebben en samen gaan ze aan de slag. Na een glas limonade en een citroensnoepje uit het busje op de kast, stuurt ze de jongens weer de straat op. Onbewust van wat er zou gaan gebeuren.
Het was bijna theetijd wanneer mijn moeder oma over het bruggetje zie lopen. Verbaasd begroet ze haar bij de achterdeur. Met de woorden: ”Laat die jongens zich alsjeblieft voorlopig even niet bij ons laten zien. Pa is woedend. Hij kan ze wel ik weet niet wat aan doen. Ik ga die matrassen straks zelf wel terug leggen.” Gaat ze aan de tafel zitten en moeder geeft haar gauw een glas water. Oma heeft een heel rood gezicht. Als ze wat adem komt vertelt ze wat er gebeurd is. Opa was via de trap die vanuit zijn werkplaats op het balkon uitkwam naar boven gekomen om gebruik te maken van de WC. De jongens hebben de matrassen tegen de muur gezet maar ook tegen het raampje van de WC. Toen ze merkten de opa daar was hebben ze de haak die aan de buitenkant van de wc deur zit over de beugel gelegd en een van de matrassen tegen de deur waardoor opa dus niet meer naar buiten kon. Vervolgens zijn ze gezellig bij oma in de achterkamer limonade gaan drinken en vertrokken. Toen oma na haar werkzaamheden voor in het huis ging kijken waar opa voor het middageten bleef ontdekte ze de briesende man in het toilet. Hij had geschreeuwd en gebonsd maar omdat de matrassen alle geluid dempten had niemand gereageerd. En opa had het druk. Veel te druk om zomaar te gaan zitten wachten tot er eens iemand zou verschijnen. Hij wist dat dat wel even duren kon. Toen hij begon te dreigen dat wanneer hij de jongens in zijn vingers zou krijgen ze er van zouden lusten was oma maar gauw op pad gegaan om ze te waarschuwen. Nog tijdens het verhaal van oma komen de jongens binnen. Verschrikt kijken ze naar oma haar rode gezicht. Ze overtuigen oma ervan dat het een grapje was. Ze hadden na een tijdje de deur weer open willen maken maar zijn het helemaal vergeten toen oma hen de limonade had gegeven. Ze spreken af dat ze voorlopig maar even uit de beurt van opa zullen blijven.
Toch ook maar aan de slag
Ik weet niet hoe het bij u is maar ondanks dat ons huis nu niet bepaald een stoffig huis is kriebelt het toch. Vooral om de kasten eens leeg te halen. Tegenwoordig lijkt een echte voorjaars schoonmaak niet meer zo nodig. Regelmatig wordt er gepoetst en geboend en de stofzuiger zwiert ook vaak door het huis. En dan valt de kledingzak in de brievenbus. Tijd om de kasten uit te zoeken en de zak te vullen met kleding die al in geen tijden onze lijven hebben bedekt. Nog lang niet zijn versleten en voor een tweede kans best in aanmerking komen. Wat gewassen kan worden krijgt een wasbeurt en wat niet, mag aan de droogmolen uit wapperen. Ook de naaidoos en de naaimachine worden tevoorschijn gehaald om direct de lossen naadjes te herstellen en missende knopen aan te zetten. Een karweitje dat al zittende in het zonnetje een goed gevoel geeft. En als de zak in de gang klaarstaat voor vertrek is de taak volbracht. Het lijkt niet op de grote schoonmaak van vroeger maar het ruimt heerlijk op en het brengt soms een herinnering aan vroeger naar boven.
Met vriendelijke groeten juffrouw Raadgever
