Aan de bak als je centjes je lief zijn
Rond half februari, heeft het best nog wel even hard gevroren. De auto ruiten zitten tenminste stijf dicht van het ijs. Dat wordt krabben. Nee geen ketel warm-water want dan knapt de ruit en dat wil je niet. Nog minder de boete van een niet schoon-gekrabde autoruit. Die is niet misselijk heb ik me laten vertellen. Het kan wel oplopen tot zo’n driehonderdtachtig euro. Dus niet lui zijn, aan de bak als je centjes je lief zijn. Buiten het feit dat het super gevaarlijk is om turend door een klein gaatje de weg op te gaan. Helemaal als er ook nog eens een laag zonnetje bij komt. Je ziet geen fluit laat staan medeweggebruikers. Mooi woord voor de scrabbel eigenlijk. Levensgevaarlijk en ook nog eens doodeng.
Het positieve is dat je nu mooi van de gelegenheid gebruik kunt maken om ook weer eens contact te krijgen met de buurman of buurvrouw. Normaal spring je met een goedemorgen in je auto, starten en gaan. Nu sta je zij aan zij je plicht te doen, de autoruiten te krabben. Misschien is het wel de enige ochtend in deze winter dat je de kans krijgt. Tijd voor een babbeltje zou dus moeten kunnen als je het krabben tenminste hebt ingecalculeerd in je reistijd. Mag ik hopen dat het buurtje geen last heeft van een ‘dijk’ van een ochtend humeur.
Een echte winter is anders
Ook dit jaar houd het weer niet over wat een echte winter betreft. Wel wat sneeuw en wel wat vorst maar veel te weinig voor dagen ijs – of sneeuwpret en verder temperaturen boven normaal. Wat is normaal zou je zeggen. De laatste jaren hebben we bijna geen natuur ijs meer gehad. Zelf herinner ik me dat we ijsvrij kregen. Soms een hele middag of een uur eerder vrij. Dan namen we de schaatsen mee naar school. Op weg naar huis bleven we dan ‘hangen’ bij het ijs. De vijver dicht bij ons ouderlijk huis was omgetoverd tot ijs baan. In het midden oefenden de kleintjes. Daar omheen trokken de ouderen baantjes. Omgekeerde meegebrachte aardappelkisten dienden als zitplaatsen om je schaatsen, meestal houtjes met ijzers en veters, om te binden. In de laarzen driepaar sokken en onder je trui en dubbelgevouwen krant. Moeder kwam met koek en thermoskannen met warm drinken. Als het donker werd moesten we naar huis want er was geen licht bij de vijver. Moe en koud kwamen we thuis. We mochten niet bij de kachel, toen nog een kolenkachel, zitten. Daar kreeg je winter handen en voeten van. Dan werden ze dik en rood en jeukten vreselijk. Helaas ben ik ervaringsdeskundig omdat ik toch te dicht op de kachel ben gaan zitten. Niet altijd leuk maar deze herinneringen gun je ook de kinderen van nu. Sommige scholen gaan met de klas tijdens het gym uurtje naar de kunstijsbaan op het plein in de stad. Maar niet elke stad op dorp heeft er een. Ook de sfeer van met sneeuw bedekte omgeving is er niet. Toch zijn er die er alles aan doen om ook de sfeer door te geven aan de kinderen.
Eentje die het ijzer smeed als het heet is… maar dan anders
Een schoolhoofd heeft, nadat hij hoorde dat het stevig zou gaan vriezen het schoolplein met water bespoten en in de nachtelijke uren het water door de vorst, laag na laag laten bevriezen. Je zult maar zo’n meester hebben. Eentje die het ijzer smeed als het heet is maar dan net de andere kant op; die het ijs rijpt als het koud is. Wel leert hij de kinderen over een nacht ijs te gaan terwijl het spreekwoord zegt er nooit over te gaan. Maar dat heeft hij vast wel uitgelegd. Het is hem in ieder geval gelukt om die ene echt koude dag de kinderen ijspret te bezorgen. Wat een geweldige actie.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
