Het is weer januari en de onvermijdelijke discussies over stoppen met roken en afvallen zijn aan de orde van de dag. Hoe gaaf is het om op zo’n uitgesproken datum te starten met, vul maar in. Die snap ik. Duidelijk. Op één staat, dit jaar, je zult je verbazen; de beslissing om eens géén goed voornemen te hebben. Dat geeft je toch te denken. Alle goede voornemens ten spijt hebben de statistieken ook nog eens uitgewezen dat er maar een heel klein percentage van de goede voornemens de eindstreep haalt.
Als er dat toch een goed voornemen voor 2018 gelanceerd moet worden weet ik er ook nog wel een. Stop discriminatie van het uiterlijk in de breedste zin van het woord. Hoe is het dan in vredesnaam mogelijk dat nog steeds aan mensen een podium gegeven word die zo nodig een ander moeten bekritiseren, beledigen, uitschelden, uitsluiten, vernederen en pesten. Kijk eens om je heen en zie hoe verschillend iedereen is. Prachtig en uniek. Er is er niet een gelijk. Kijk eens goed. Zelfs bij de meest identieke tweeling is wel een klein verschil te vinden is het niet aan het uiterlijk dan wel aan het innerlijke. Natuurlijk kan de omvang van een lichaam behoorlijk wat problemen geven. Maar denk nou niet dat diegene met een maatje meer of een uiterst klein maatje of niet zo super slim is, dat zelf niet weet. Waarom denken sommige personen zich te mogen permitteren zich hierover uit te laten anders dan wanneer er om gevraagd wordt, bijvoorbeeld bij een artsen bezoek en dan nog de manier waarop. Hebben de dames en heren die de maatstaf voor de maten en het gewicht van het lichaam, voor huidkleur of haar of het IQ, zich wel gerealiseerd hoeveel impact dit op het maatschappelijke en sociale leven zou gaan hebben. Hadden ze een “kloonbeeld”, dus allemaal gelijk in het hoofd of was het alleen de goede bedoeling dat deze maatstaf gezondheid zou garanderen.
In de praktijk; Nog niet zo lang geleden was ik getuige van een gesprek. Een groepje mannen en vrouwen zaten ‘gezellig’ in de lounge van een hotel. Ik noem het maar even een ‘gekleurd’ groepje, misschien allemaal familie. Op een gegeven moment kwam het gesprek op het uiterlijk van de verschillende personen. Een keurig geklede dame met een maatje meer werd ineens het onderwerp van het gesprek. Eerst nog wat in bedekte taal maar het werd al gauw duidelijk dat zij bedoeld werd. Tips genoeg. Kortom het werd tijd dat ze; er eens iets aan ging doen. Op een zeer betuttelende manier werd haar meegedeeld dat mensen met haar maat vies zijn en het aan zichzelf te danken hebben. Want; elk pondje gaat door het mondje. Het werd even heel stil in het groepje. Ik van de zijkant hield mijn adem in en voelde met de dame in kwestie mee. Wat een vreselijk moment. Eerlijk gezegd heeft het me moeite gekost om me stil te houden. Toen kwam er beweging. Langzaam schoof de dame naar het puntje van haar stoel en zachtjes zei ze:” Laat mij maar zijn zoals ik ben. Zo zie ik er namelijk al jaren uit. Ik ben er gelukkig mee. Dat vindt je misschien raar maar het is wel zo. Het zit in mijn genen weet je. Ik verzorg mij goed en heb er veel plezier in om er mooi uit te zien. Dus wat bedoel je met vies. En ja, sporten is niet zo mijn ding mijn lijf staat dat ook niet toe. Dit lijf is van mij en het hoort bij mij en eerlijk is eerlijk het heeft wat tijd nodig gehad voor ik van mezelf ben gaan houden. De hele maatschappij heeft zichzelf immers standaard maten ingeprent. Ik zeg :een illusie. Geen mens past in dat keurslijf, zeker niet met het ouder worden. De enige die er super rijk van worden zijn mensen die ons willen laten geloven dat een maatje meer eigen schuld is. Hoe slim is dat!. Heb je er wel eens over nagedacht van hoeveel je mag houden als je partner een flink postuur heeft?” Langzaam zakt ze weer terug in haar stoel. Het lijkt wel of het bij de anderen even moet ‘landen’ dan wordt het gesprek weer algemeen. Deze dame verdient een applaus. Nog net op tijd realiseer ik me dat ik meegeluisterd heb in het gesprek van een ander dus geen applaus. Wat heb ik een respect voor haar en wat besef ik meer dan eens dat er anders uitzien en doen een vorm van uniek zijn is. Maar zegt nou zelf eigenlijk wil iedereen toch uniek zijn en niet eentje van dertien in een dozijn. Wat ben ik blij dat we niet allemaal gelijk zijn. Wat zou dat een vreselijk saaie boel worden. Kleurloos. Juist omdat we verschillend zijn samen komen we samen tot heel mooie dingen. Alsjeblieft zonder afgunst en discrimineren. Hopelijk haalt dit voornemen de eindstreep wel en word 2018 een heel goed jaar voor iedereen.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever.
