Op 26 september kocht Linda de Mol het eerste pakketje en op woensdag 27 september was de echte start van de verkoop.
De opbrengt van de Kinderpostzegelactie € 9.715.932 bekend gemaakt door Guus Meeuwis, is voor hulp aan kinderen die met hun moeder in de vrouwenopvang verblijven en om duizenden kinderen in Afrika die nu werken naar school te laten gaan.
Elk jaar weer worden de postzegels voorzien van een bijzonder uiterlijk. Dit jaar werd het Jan, Jans en de kinderen. Met Rode Kater en Catootje. De welbekende tekeningen, van de reeds overleden Jan Kruis. Tekeningen van een heel gewoon gezin met heel gewone dingen. Soms hilarisch. Maar dat hele gewone is niet voor iedereen heel gewoon. Er zijn duizenden kinderen en gezinnen die te kampen hebben met problemen van allerlei soort. Een goed thuis is dus niet voor alle kinderen in de wereld vanzelfsprekend. Deze kinderen hebben hulp dan ook hard nodig. En hulp kost geld. Veel geld.
De Kinderpostzegelactie leert kinderen actief met hun omgeving bezig te zijn. Kinderen leren zich samen in te zetten voor kinderen die steun nodig hebben en helpt kinderen te leren zien dat een goed thuis niet voor iedereen gewoon is.
Dit is niet iets van de laatste tijd. De kinderpostzegel actie bestaat al zo lang. Bijna iedereen heeft weleens de Kinderpostzegels verkocht. Maar zoals het nu gaat is het niet te vergelijken met vroeger.
Toen, zat je in de vijfde of zesde klas, nu groep zeven of acht, dan was je aan de beurt. Iedereen kreeg een enveloppe met daarop de foto’s van de te bestellen zegels en de kaarten. Je had de keuze uit kinderkaarten, gewone kaarten of kerstkaarten. Onderaan de enveloppe zat een rij zegeltjes. Die kon je eraf scheuren. Elk jaar hadden ze een andere kleur. De bedoeling was dat waar je een pakketje verkocht je een zegeltje op de deur mocht plakken. Zo kon een klasgenootje zien dat de bewoners al voorzien waren en kon hij/zij doorlopen. Het kwam voor dat iemand nog geen zegeltje had omdat ze wilden wachten tot de leerling zou komen waaraan al was beloofd een pakketje te kopen.
Als je dus dicht bij een school woonde was het een stormloop op je deurbel. Zaak dus om zo snel mogelijk een zegeltje aan de deur te hebben. Zelf heb ik eens gehad dat het zegeltje was weggewaaid. De hele middag bleef de bel maar gaan. Uiteindelijke heb ik nog een pakketje bij een ander kind besteld om maar weer een zegeltje op de deur te kunnen plakken zodat er niet meer gebeld zou worden. Een ervaring rijker, heb ik het met een groot stuk plakband extra vast geplakt. Natuurlijk had ik wel een briefje op de deur kunnen doen bijvoorbeeld met: al voorzien, maar ervaring leert dat de jeugd daar geen genoegen meeneemt. Alleen het officiële zegeltje geld. Punt uit!
Bij een mooie dag bleef je net zolang doorgaan tot de lijst achterop de enveloppe helemaal vol was. In m’n enthousiasme wist ik zelfs een tweede vol te krijgen. Want degene die het meest verkocht kreeg daarvoor een leuke attentie. Heel erg leuk maar als je er zoveel verkocht had moesten die later ook allemaal naar de adressen worden gebracht en afgerekend. Een hele klus, zeker als je ver buiten het dorp verkocht had. Het kwam voor dat niet iedereen thuis was en je dus meerdere keren naar eenzelfde adres moest. Je had ook nog kans op koud of nat weer of storm. Logisch dat de kinderen van klas zes, groep acht, die vorig jaar de ervaring al had, niet meer zo enthousiast waren. Zij wisten wat ze te wachten stond bij de aflevering in november.
Nu gaan de kinderen alleen nog maar langs de deuren om de pakketjes te laten bestellen. Van af acht november worden alle pakketje naar de bestellers verzonden. De betaling kan dit jaar zelfs via een app of machtiging op papier. Gelukkig geen risico’s meer dat kinderen met veel geld over straat moeten. Ja de wereld veranderd. De sfeer is nu anders. Jammer!? Ja dat wel.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
