Oma het gaat toch niet echt gebeuren dat we op zo’n ding moeten koken

We zijn het er over eens dat NPO en RTL nieuws nog weleens verschillen met berichtgevingen. Afwisselend raakt er wel één in een paniek modem en roept direct code oranje.

Column juffrouw Raadgever

Ook over de berichten van de toelevering van het gas voor de komende winter. En dat de prijzen de pan uitvliegen wat betreft de elektriciteit. Wat zeg je ervan. Niet normaal toch. De daaruit volgende veranderingen gaan we allemaal nog meemaken en dan bedoel ik vooral wat de energie voorzieningen betreft. We zijn zo gewend aan alleen maar vooruitgang en nu zullen we, zoals voor gewaarschuwd wordt, een flinke stap terug moeten doen. Als zelfs de kolencentrales weer opgestart worden. We zitten gezellig bij elkaar. Jong en oud en hoe we op dit onderwerp komen kun je wel raden. “Bedoelen ze nu terug naar bijvoorbeeld vroegere manieren van koken. Koken zonder gas of elektriciteit?” Verschillende doem-ideeën passeren de revue. Hoe dan! Baldadig geworden oppert iemand lachend: “We kunnen morgen alvast wel even langs de tweedehands winkel gaan om wat petroleumstellen te scoren.” Met grote ogen zit de jongste haar Oma aan te kijken. “Wat is een petroleumstel.” Dus Oma legt uit dat het een rond ding is waar je op kunt koken, het duurt wel lang maar uiteindelijk worden bijvoorbeeld de aardappelen wel gaar. Meestal kook je ze met de groenten tegelijk. Er zijn één en tweepitters. Met een platte kous of lont tussen radartjes geklemd die je met een draaiknop kunt verstellen. Dan krijg je een hoge of lage vlam en de lont hangt in de petroleum. Wij hadden thuis een licht groene eenpitter en een donkergroene tweepitter. Het kind blijft haar Oma met een vragende blik aanstaren en ik zie dat Oma het warm krijgt. “Hoe leg je in vredesnaam dat kind uit wat ik bedoel” vraagt ze en kijkt hulp zoekend rond. Achter uit de kamer klinkt een stem “Wat denk je van even internetten.” Het meisje plukt onmiddellijk haar mobieltje uit de achterzak van de broek waar het ding de hele tijd al ‘brandt’. De afspraak is namelijk dat, als ze op bezoek komt dat het ding blijft waar het hoort, in je zak. Je komt voor de gezelligheid en dus niet om bij Oma op de bank je berichtjes te beantwoorden. Ze houdt zich er keurig aan. Maar dit is een uitzondering.

Nog geen vijfminuten later roep ze: ”O, zo’n ding die verderop naast de voordeur staat. Er staat een pot met een plant erin op. Kun je daarop koken? Serieus?” “Ja dus, en wie weet moet het wel weer,” reageert Oma. “Echt niet, reageert het kind, dat hoeft echt niet je kunt ook een BBQ op het terras zetten. Je kunt er echt hele maaltijden op koken met aa-li-mu-nu-mum bakjes voor de groenten.” We schieten in de lach. Hoe is het toch mogelijke dat de helft van de mensen het woord aluminium niet in één keer weet uit te spreken. “Verdorie, zegt ze, lach me niet uit, jullie zeggen toch ook wel eens iets verkeerd”. Natuurlijk maar het klonk ook wel heel leuk. Wij noemen dat een tongbreker. Niks mis mee en trouwens ze heeft wel een punt. We moeten allemaal maar een BBQ of Pizzaoven in de tuin of op het balkon zetten. Het wordt wel een aanslag op het milieu maar daar hebben we vandaag even geen boodschap aan. Er moet toch worden gekookt en gegeten, niet waar? O, ja. Er moet natuurlijk ook worden afgewassen en gedoucht. Al gauw groeit het idee om een tuinslang met een flinke doorsnee te vullen met water en die keurig in een spiraal op te rollen en dan neerleggen op het afdakje. Het water wordt door de zon warm. Met een handdouche ernaast is dat ook weer opgelost. We kunnen zo ook buiten douchen. De fantasie slaat alweer op hol; een van ons ziét zichzelf al tegelijk met zijn leuke buren douchen. Elk aan een kant van de schutting. Helaas heel kort en snel afwisselen, want dat warme water is snel op. Dat wordt binnen inzepen en in de rij op je badslippers naar buiten. Verder zal ik maar niet herhalen wat er nog meer aan vrolijkheid langs kwam. Maar even zonder dollen: Eén ding is wel zeker, de vervelende gevolgen van een oorlog in Europa gaat ook ons raken. Het zet ons aan het nadenken want veel, waar we zo aangewend zijn geraakt komt behoorlijk op losse schroeven te staan. En alle gekheid op een stokje. Eerlijk gezegd voelt nog niet iedereen de ernst van alles. Als we afscheid van elkaar nemen vraagt het meisje:” Oma het gaat toch niet echt gebeuren dat we op zo’n ding moeten koken?” Nou meid laten we toch alsjeblieft hopen van niet.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever