HOERA, veel huizen zijn versierd met vlaggen. Daarvan krijg ik toch altijd weer een hoera gevoel. Het was te voelen de afgelopen weken. De stress. Niet gevoelt? Dan heb je wat gemist.
Lopend langs verschillende scholen hoor ik meer gegiechel dan anders. De meisjes. Store fiets capriolen van de jongens. Meer bravoure. Spanning? Zeker weten. En nu de uitslag. Bij mij in de buurt kromme vlaggenstokken. Volgens mij heeft of de student of de ouders de tas inclusief boeken aan het puntje van de vlaggenstok gehangen. Natregenen . . . boeien!
Jaren geleden ging het al net zo. Ik weet nog dat mijn vader ons in zijn Opel Kaptein van school kwam halen. De vlag lag onder de bijrijdersstoel paraat. Wij kregen de uitslag op school te horen. Op het schoolplein moesten we wachten tot we een voor een naar binnen werden geroepen. Er waren maar twee examenklassen van elk twintig leerlingen. Wel had je pech als je achternaam met een Z begon. Dan wist.je dat je de laatste was. Stijf van de zenuwen stond je daar. Wel of niet vergezeld van een ondersteunend familielid. Nee niemand werd thuis gebeld. In het jaar 1969 hadden alleen mijn opa en oma een telefoon thuis. Zij waren dan ook Middenstanders. Ik zat met mijn naam zo’n beetje op één vierde. Ma en ik stonden een beetje aan de zijkant. ’s Morgens had ik mijn laatste mondelinge examen Recht en Wet kennis gehad. En nu om drie uur krijgen we de uitslag van het hele examen, wat verdeeld over verschillende dagen ruim een week in beslag heeft genomen. Per dag twee of drie vakken en soms een hele dag niets.
S L O P E N D
Rond tien uur stond ik dus weer op het plein. Om de tussen liggende tijd te doden ben ik gezellig samen met Ma de stad in gegaan. Zij was me twee uur later nagereisd. Bij V&D in het, toen vrij nieuwe restaurant hebben we samen een joekel van een sorbet opgepeuzeld. Dolle pret. Naast elkaar op een barkruk met een glas op poot, van wel veertig centimeter hoog, voor ons. Gevuld met gekleurde bollen ijs, vruchtjes en slagroom. Ik zie het nog voor me. Tegenwoordig niets bijzonders. Maar toen iets nieuws. Ook mijn oudere broers en zus hebben dit, op hun examenuitslag dag, mee mogen maken. Samen met Ma aan de bar. Voor ons iets wat we nooit deden, een traktatie dus. Zo’n pareltje om nooit te vergeten. Na een speeds van de directeur is het dan zo ver. Eindelijk. En dan geslaagd! Als ik weer buiten kom staat Ma nu met naast de inmiddels ook gearriveerde Pa, met een grote bos Duizendschonen uit onze eigen tuin, in de hand te zwaaien. Gauw van de achterbank geplukt. Heerlijk al die aandacht. Als we vlakbij ons dorp zijn. Stopt Pa om de vlag over de motorkap te spannen. Luid toeterend rijden we onze straat in. Feest. Op tafel, taart en glazen, klaargezet door mijn zussen. Ook een vierkante zwarte platte cassette met volgens de juwelier twintig gouden ringen. Pa schuift de doos naar me toe. Zoek maar een uit. Wat een vertrouwen van onze juwelier. Of het nu een test was of niet; er zitten op een plek twee ringen over elkaar in de cassette. Dus eenentwintig ringen. Als we de cassette terug brengen vraagt de juwelier kijkend naar de volle cassette. “Geen naar je zin gevonden?” “Toch wel “, antwoord ik en laat de ring met drie bloedkoralensteentjes aan mijn vinger zien. “Er zat een ring te veel in de cassette.” De man achter de toonbank kijkt ons verbaast aan het enige wat hij uitbrengt is “Wat stom”. Nog iets om nooit te vergeten.
Hopelijk wordt het voor alle geslaagden een super weekend. Met ook zo’n dag vol van verrassingen. Waar je later met plezier aan terug denkt. Mijn verwachting is; tuinen vol feestvierende mensen. De geur van BBQ. Dat was er toen niet. Uitbundig lawaai. Heerlijk. Het dorp leeft. De spanning is weg. Super. Jullie hebben het zeker verdient. Voor al diegenen die een ‘her’ hebben heel veel succes. Voor allemaal die het nog eens over moeten doen. Jammer maar ga ervoor. Sterkte.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
