Tegen de hond zeggen we bij het afscheid, zoals altijd; “goed oppassen hoor. Baasje komt zo terug. Even boodschappen doen.” Het dier kijkt ons met zijn trouwe ogen aan, zo van, tuurlijk.
Als we in de auto stappen zien we dat het dier gewoontegetrouw met zijn lange snuit op de vensterbank ons nakijkt. Heeft u dat nu ook dat je je net op tijd bedenkt dat je niet hoeft te zwaaien, hij zwaait toch niet terug.
Dat we zo terug zijn wordt een grote leugen. Wanneer we na de boodschap weer naar huis rijden, zo rond halfzes, maakt mijn chauffeur een inschattingsfout en ‘neemt’ voor de verandering de stoeprand mee. Helaas, stoepranden zijn niet ons sterkste punt! Maar dat is een ander verhaal. Meteen denk ik: ”dit is foute boel” en ja hoor, de rechter voorband lijkt leeg te lopen en de auto zakt langzaamaan schuin. Stoppen dus. We kunnen gelukkig tegen de linker middenbermrand betrekkelijk ‘veilig’ staan. Na controle blijkt ons vermoeden juist. Een kapotte band.
Geen nood mijn handige chauffeur wisselt hem wel even. Nee dus. Achter in onze pasverworven tweedehandsje ligt geen reservewiel. Wel een flesje met spul om een band te dichten maar daar is een pompje voor nodig. Nergens te vinden. Een mevrouw komt naar ons toe. Ze zegt:” Ik zag jullie staan en ben maar even teruggereden. Kan ik jullie misschien ergens mee helpen.” Blij met de hulp legt mijn chauffeur uit wat er aan de hand is.
Zij heeft wel een pompje, en haalt het uit de kofferbak van haar auto die aan de overkant staat. Dan blijkt dat de band dusdanig kapot is. Dat dit niet gaat werken. Nog een langs rijdende meneer vraagt of hij misschien kan helpen. Hoezo iedereen rijdt maar door, onze ervaring is nu anders. Bedankt mensen voor jullie meeleven.
Gelukkig zijn we lid van de wegenwacht, al jaren. We bellen. Vervolgens komen we in een traject van wachten, en nog eens wachten terecht. Langs ons heen rijden de auto’s richting het stoplicht. Er zijn er bij die er een sport van lijken te maken om net niet onze gevarendriehoek te raken. Ook zijn er die het voor elkaar krijgen langs de binnen kant van deze driehoek te scheuren om vervolgens ons op een haar na rechts te passeren en door het groen gekleurde verkeerslicht te verdwijnen. Gelukkig gaat het allemaal goed, maar fijn is anders. O, ik wil ook rijden. Op de app worden we op de hoogte gehouden van de vorderingen van onze hulptroepen. Daar is hij dan Jan van de wegenwacht. Een liedje van vroeger komt bij me op. Ken je het nog: Ik ben Alie van de wegenwacht.” Aan de binnenkant van mijn ogen zie ik Corrie van Gorp nog in haar grijze pakje rond een gele auto dansen. Nu lach ik wat minder. Maar toch. Een buitengewoon vriendelijke man neemt direct het heft in handen.
Inmiddels heb ik maar een gedachte: ik moet plassen.
Na een klein kwartier zit ik naast Jan in zijn gele wegenwachtauto, op weg naar de garage van de ANWB. Alle werkplaatsen in de buurt zijn inmiddels gesloten, dus moeten we twintig minuten rijden. Gewapend met mijn pinpas en de lidmaatschapskaart, beide in deze omstandigheden onmisbaar. Naast me babbelt de monteur er gezellig op los. Mijn arme chauffeur is in de auto achtergebleven. Dit wordt een lange zit voor hem. Wachten duurt altijd lang.
Ik heb wel afleiding en een heerlijke beker koffie, en de op luchtig van het toiletbezoek niet te vergeten. Super binnen een half uur staat er weer een nieuwe band tegen de balie, en ja mijn pinpas moet een leuk bedrag overmaken. Dat is dan weer iets minder maar het had veel erger gekund. Rab rijden we weer richting de onheils plek. Tegen negenen is het, als we weer thuis zijn. Als we de auto voor de deur parkeren ligt de natte neus al weer in de vensterbank. Nietsvermoedend van de uitgelopen tijd. Helemaal blij dat we er weer zijn. Ja zo zijn honden, geen idee van de tijd en altijd blij dat je er bent. Nu wij zijn ook blij. Van mij een pluim voor de wegenwacht. We zijn zeer goed geholpen door een heel vriendelijke monteur en zijn collega’s. Bedankt ANWB -ers. En het pompje? Die zat bij nader onderzoek achter de verbandtrommel in de kofferbak verstopt. Ik denk wel dat we een “thuiskomertje” aanschaffen. Je weet maar nooit.
Vriendelijke groet juffrouw Raadgever
