De verrassing voor de oma verderop in de straat, blijkt niet voor iedereen een plezierig moment te zijn. Zeker weten dat er veel oma’s en opa’s zijn die een onplezierig gevoel, bij het horen van dit roepen krijgen.
Column door juffrouw Raadgever
Regelmatig heeft ze contact met een vriendin uit het naburige dorp. Vroeger toen de kinderen nog klein waren en naar de kleuterschool gingen, nu heet dat groep één en twee van de basisschool, kon het zomaar gebeuren dat ze bij het hek lang aan de praat raakten. Met tussen pozen van stilte is het contact toch altijd gebleven. Soms moest er echt wel even een paar jaar bijgepraat worden. Om heel eerlijk te zijn was en is het vertrouwen groot onder elkaar. Het gebeurde ook wel eens dat ze elkaar belden en dan was de vraag: ”Heb jij even de moed en de tijd dat ik even tegen jou aan mag zeuren. Het zit me vandaag allemaal tegen. Ik moet even negatief zijn over man en kinderen. En dan alweer met een grinnik in haar stem, aan mij mankeert natuurlijk helemaal niets. Dat weet je toch.” Het was dan niet raar dat ze pas na een uur afscheid namen met een gevoel van; zo dat ben ik kwijt. Om vervolgens gewoon de draad, in hun gezinnen, weer op te pakken. Geen ruzies, geen scheiding. Opgelost, de druk was weer van de ketel. Want achteraf gezien was het altijd maar een storm in een glas water. Even afstand nemen en het hardop zeggen. In de loop van de jaren leefden ze zo met elkaar mee dat ook de negatieve gebeurtenissen bij elkaar bekend waren. En nu dit.
Het is woensdagmorgen rond een uur of halftien als bij haar de telefoon gaat. Op het schermpje verschijnt de naam van haar vriendin. Oeps, die belt vroeg. Er zal toch niets aan de hand zijn, gaat er door haar heen. Als ze haar naam noemt hoort ze aan de andere kant gesnuffel. Oei, een huilende vriendin. Ze hoort zichzelf zeggen:” Kom maar op meid. Ik ben wel wat van je gewent. Wat is het.” De stilte die volgt duurt even. Ze rustig afwachten dan maar. Uit ervaring weet ze: nu niets zeggen. Haar geduld wordt beloond; “Heb jij even de moed en de tijd dat ik even tegen jou aan mag zeuren. Ik loop er al een paar dagen mee weet je en telkens moet ik huilen. Het was zondagmorgen en buiten hoor ik een paar kinderstemmetjes roepen: ”Oma, Opa, kom eens gauw wij zijn er. Verrassing. Oma, Oma!!” het roepen van de kinderen ging me dwars door mijn hart. Je weet dat konden nooit de kleintjes van onze dochter zijn. En toch diep in mijn hart blijf ik hopen dat het toch een keer gaat gebeuren. Het is nu alweer ruim twee jaar dat ze voor de derde keer het besluit nam om afstand van ons te nemen. De allerkleinste, toen nog net een paar maanden, en de andere grotere kleinkinderen hebben we nooit meer gezien. Geen enkel teken van leven. Ja, soms op Facebook zie je iets langskomen maar dat is het dan ook. Het doet echt pijn. En dan afgelopen zondagmorgen die kinderstemmetjes en de rennende voetjes. Die kwamen even binnen dat kan ik je wel vertellen. Maar nuchtere Jet moet haar gevoelens maar opzijzetten en verder. Keuzes die je kinderen maken hebben meestal te maken met de omgeving en de vrienden die ze kiezen en daar horen wij in ieder geval niet bij. En dat om het feit dat wij zo graag alle kinderen en kleinkinderen eens bij elkaar wilden hebben. Trots als we zijn op dat stel. Samen begin je en inmiddels zijn we een hele groep. Allemaal verschillende mensen die wat nu blijkt het zeker niet allemaal met elkaar eens zijn. Maar dat hoeft toch ook niet. Ieder leeft zijn eigen leven. Toch zou je wel eens mogen laten merken dat jij het heel anders gedaan hebt en nog zou doen. Dat doen ze toch zelf ook. Dat zou je moeten kunnen waarderen. Dat heeft toch ook met respect voor elkaar te maken. Uiteindelijk gaat iedereen toch weer naar zijn eigen plek. Nee, ik begrijp niet dat er dan voor altijd afscheid genomen wordt. Dat moet hen toch ook pijn doen.”
Dan wordt het weer stil en ik laat het maar even. Het huilen is ook gestopt. “Ben je er nog?” hoor ik. Ja ik ben er nog. Ik weet dat er meer haken en ogen aan de verwijdering tussen hen en hun dochter zijn. Er zit veel meer. Maar ik begrijp haar verdriet. Dit is ook niet de eerste keer dat er problemen waren. Ook ik begrijp niet alles. Dat weet ze. Ook weet ik dat ze al hulp gezocht heeft en er over het algemeen nu goed mee omgaat. Maar het idee dat het ook zo anders zou kunnen, komt zo nu en dan even boven drijven. Maar daar zou een goed gesprek voor nodig zijn. Daar is geen uitzicht op vertelt ze. Zo jammer. Na een poosje is ze weer rustig en hebben we het nog even over de angst voor het virus. We zitten al ruim een jaar thuis en dat werkt ook niet echt mee. Er zijn nog zo veel meer Oma’s en Opa’s die de grotere kleinkinderen ook niet zien. Maar dat is voorbij als de Lock-down versoepeld kan worden. We hopen allebei op snel betere tijden. Alhoewel dit niet voor alle opa’s en oma’s geld. Ondertussen hebben we koffiegezet en wat zouden we graag een bakje bij elkaar komen doen. Maar ook dat zit er voorlopig nog niet in. Ook zo jammer. Het tijdklokje op mijn telefoon geeft één uur en negen en vijftig minuten aan. We hebben vandaag dus echt een record verbroken. Maar het was het waard.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
