Zo de feestdagen zijn weer achter ons. Het ‘gewone’ leven gaat weer van start. Dat zou je denken. Maar niets is minder waar.
Column van juffrouw Raadgever
We hebben de hele ellende van het corona virus met ons meegesleept het nieuwe jaar in. Wat zouden we het met alle liefde in een vuilnis zak hebben opgesloten en met alle afval van de feestdagen in de Kliko hebben gegooid. Maar helaas van de eerste berichten in 2021 worden we niet veel vrolijker. Het thuis zitten zal nog weer langer gaan duren. De cijfers zijn nog niet zo, dat men het aandurft om de beperkingen te versoepelen. Het blijft dus ongewoon stil op straat. En als ik heel eerlijk ben beginnen de spelletjes een beetje te vervelen. Wat zeg ik, een beetje heel erg vervelend te worden! Zeker als je steeds, zoals ik, moet erkennen dat de ander je nog steeds de baas blijft en wint. Het borduurwerk is af en de trui die ik als een uitdaging zag, expres met een heel moeilijk patroon uitgekozen, hangt ook inmiddels in de kast. Het idee was dat ik er wel even mee bezig zou zijn. Zeker zolang, dat het de tijd tot de verlossende woorden van het opheffen van de Lock-down wel zou overbruggen. Maar nee. Of ik heb te snel gebreid, omdat ik in mijn achterhoofd had dat als die trui af is, de wereld ook wel klaar zou zijn met het thuis zitten. Pff droom maar lekker verder. De wol mand geeft ook al geen keuze meer voor een kleurige verzameling van bollen. Voor één of ander groot project. Natuurlijk, online kan er van alles besteld worden. En ja, de pakketpost doet zijn uiterste best om alles op schema te bezorgen. Toch wil ik er niet aan om niet even naar een winkel te kunnen en de wol zelf uit de manden bij elkaar te zoeken. Van de keurig opgestapelde bollen en de gesorteerde kleuren word ik altijd zo vrolijk. Dat gevoel heb ik echt niet als ik naar het scherm van mijn PC kijk. De hoeveelheid websites voor handwerken maakt het voor mij er ook niet beter op. Ik weet het ik ben nu opstandig bezig maar ik wil erop uit. Over de markt lopen en bij de verschillende kramen kijken wat er allemaal is. Het voelen en het ruiken. Eén ding is zeker ik ben vast niet de enige die dit gevoel heel bewust naar de achterkant van mijn hersenen moet schuiven. Het verstand diep in mij roept me tot de orde. Zo van: “Hallo, klaar daar mee. Je weet toch dat het niet kan en hou op met jezelf zielig vinden. Pak je boek, je diamant painting of laat je desnoods nog eens inmaken met dat stomme spel van jullie. Alles beter dan gaan zitten kniezen. De hele wereld staat op een laagpitje. Verheug je alvast dat er een dag komt dat dit alles achter de rug is en dat iedereen zijn twee vaccinaties heeft gehad. Kom op, niemand heeft er iets aan dat je hier zo zit te mokken. Kijk om je heen er zijn nog zoveel mogelijkheden om de dag door te komen nadat je voor de zoveelste keer een zoomvergadering hebt afgerond. Of je hele huis hebt gepoetst.” Met een klap valt het kookboek op de grond. Verschrikt kijkt ze me aan. Ik heb haar bij de arm gepakt en even door elkaar geschud. Ze bleef maar doorpraten. Er was geen speld tussen te krijgen. We hadden besloten om onze niet te versmaden arretjescake nog maar eens te gaan maken. De chocolade zou ons humeur wel weer bijstellen want we hadden elkaar net vertelt dat die ver beneden alle peil was. Terwijl ik uit de keukenkastjes de ingrediënten bij elkaar zoek, hoor ik haar op de achtergrond wel praten.
Voor de liefhebber; Arretjescake zoals oma die vroeger maakte
300 gram biscuits, 200 gram witte basterdsuiker, 1 pakje margarine, 5 eetlepels cacao, 1 ei
Verder heb je nodig; een steelpannetje, een schone theedoek, houtenlepel en een cakeblik
Vet het cakeblik in met margarine met een stukje keukenrol.
Leg de biscuits op een schone theedoek, vouw de theedoek dicht, rol met een deegroller (of lege fles) over de theedoek tot de biscuits verkruimeld zijn.
Meng in een ander bakje de suiker en cacao door elkaar.
Breek het ei in een kommetje en voeg het ei toe aan de gemengde suiker en cacao.
Doe het pakje margarine in een steelpannetje en laat het op een zacht vuurtje smelten.
Schep wat van de biscuitkruimels bij het suiker-cacao-ei-mengsel.
Giet nu de helft van de gesmolten boter erdoor. Goed door elkaar mengen. Herhaal dit tot alles op is
Doe het mengsel in het cakeblik. De bovenkant goed gladstrijken. Laat het blik afkoelen in een bak met koud water of in de koelkast. Keer de ‘arretjescake’ op een houten plank.
Bewaar de ‘arretjescake’ in de koelkast en serveer de plakjes koud.
Als ik alles bij elkaar heb draai ik me om en zeg haar dat ik zover ben. Geen antwoord. Ze blijft maar praten tot ik besluit maar even naar haar toe te lopen. Pas als ik haar arm aanraak reageert ze op mij. “Och, sorry ik ratel maar door. Vind je dat erg?” vraagt ze. Natuurlijk niet. Laat ze maar lekker even stoom afblazen dat lucht vast op. We zijn toch zeker allemaal het wachten op verandering zat. Wie wil nu niet dat alles weer zonder de angst op besmetting, weer door kan gaan. Dat we de schade kunnen overzien straks en als vanouds met zijn allen de schouders er onder kunnen zetten om die schade zoveel mogelijk in te halen. Gewoon weer door de winkels lopen. Helaas we moeten en zullen nog wel even moeten volhouden. Met zijn allen kunnen we het. De Arretjescake kan ik daarbij aanraden.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
