Een tweede Lock-down dat wil toch niemand en toch lijkt het een feit. Gisteren had ik een kennis aan de telefoon. Al gauw kwam het gesprek op de berichten over het corona-virus.
Column door juffrouw Raadgever
“Het ziet ernaar uit dat we met z’n allen met rasse schreden op een tweede Lock-down afrennen,” zei ze, “De berichten zijn slecht en de verdeeldheid is verontrustend. Soms vraag ik me af wat al die mensen bezield die zich tegen corona met hand en tand verzetten. Het is geen bedenksel! Van wie dan ook! Ik ga ervan uit dat ook de regering de beste maatregelen neemt eerst voor volk en dan de economie. Het is een voldongen feit dat het een ziekte is met voor een grote groep de dood tot gevolg. Het lijkt pas tot sommige mensen door te dringen als ze de krant openslaan en daar ineens bekende namen met een rouwrand zien staan. Dan pas slaat de schrik ze om het hart en krijg je een telefoontje van je kind dat ze de naam van een vroegere schoolvriendin zag staan. Nog maar net over de veertig. Moeder van een gezin. Ze is er kapot van. Wat gaan we hiertegen doen. Is het nog niet te laat?” Als het stil wordt aan de andere kant van de lijn heb ook ik even geen woorden. “Ben je er nog?” vraagt ze. Ja, ik ben er nog. Als ik haar uitleg dat ook ik geen oplossing heb, anders dan de richtlijnen op te volgen die de heren wetenschappers ons samen met de regeringsleiders opleggen, hoor ik haar heel diep zuchten. Ze vertelt me dat ze het zo vreselijk vindt dat nu ook weer de horeca helemaal dicht moet.
Kortgeleden na de eerste Lock-down had haar schoonmoeder haar gevraagd of ze het durfde om samen even te gaan shoppen. Het was langgeleden dat ze bij de winkels geweest was. Haar schoonmoeder vertelde dat ze met ‘pa’ een week eerder naar het centrum was geweest. Dat was uitgelopen op een frustratie. Ik moest weten dat haar schoonmoeder in een rolstoel zit en dus geduwd moet worden. Pa had elke keer als ze langs een etalage kwamen haar te ver doorgeduwd. Hij stond breeduit de etalage te bekijken terwijl zij met moeite over haar schouder een glimp van het uitgestalde kon bekijken. Of ze werd al zo snel verder geduwd zodat ze nauwelijks de tijd kreeg om echt te kijken. Ze had een lijstje gemaakt in welke winkels ze zeker naar binnen wilde. Ze wilde heel graag naar een nieuwe theepot kijken. Ze moest nieuw ondergoed en toiletartikelen. Helaas, Pa sloeg juist die winkels over en had bedacht dat ze beter in die ene winkel alles in één keer kon kopen. Het had haar verdrietig gemaakt. En nu wilde ze graag nog een tweede kans en had bedacht dat haar schoondochter haar wel zou willen helpen. En toen kwamen begin van de week weer de dreiging voor een tweede algehele sluiting dus nu moest het snel gebeuren. Samen hadden ze de dag geprikt en zijn op pad gegaan. Gelukkig had pa begrip voor hun excuus om samen te gaan. Even meiden onder elkaar. Het werd een geslaagde dag. Alleen al het gelukkige gezicht van haar schoonmoeder had haar een gevoel van voldoening gegeven. Ze hadden besloten om samen te lunchen nu het nog kon en bij één van de lunchrooms aan de deur gevraagd of ze hadden moeten reserveren. Ja, dus. Maar de man aan de deur had hen toch toegelaten. Er was ruimte genoeg binnen. Ze had haar schoonmoeder op een van de gemakkelijke stoelen geïnstalleerd en de rolstoel aan de kant gezet. Toen ze zelf ook aangeschoven was had ze eindelijk het mondkapje af kunnen zetten. Lucht!! Omdat ze zich ervan bewust waren dat dit wel eens voorlopig een laatste keer zou zijn hadden ze zichzelf getrakteerd op een heerlijk lunchgerecht. Al snel werd al het lekkers gebracht en tegenover haar aan tafel hoorde ze een diepe zucht. “Geweldig, nu voel ik even heel veel geluk. Zo fijn dat je mee wilde. Nu heb ik tenminste kunnen kijken en kopen wat ik van plan was. Nog één ding, even heel eerlijk. Eigenlijk kon ik niet echt kiezen wat dit hier betreft. Vind jij het goed dat we halverwege de borden ruilen. Dan heb ik beide geproefd. Jij lust toch wel vis?” Twee ondeugende ogen hadden haar aangekeken. Weigeren was dus geen optie.
Het was duidelijk dat haar schoonmoeder het onderste uit de kan probeerde te halen. En ze had gelijk. Wanneer zouden ze weer een kans krijgen om er samen op uit te gaan om te shoppen.” Ik zie het voor me, mijn kennis samen met haar schoonmoeder, in een lunchroom om zich heen kijkend of iemand hen in de gaten houdt. Dan vlug de borden oversteken. Ik weet dat ze zich heel ongemakkelijk moet hebben gevoeld. Maar ze deed het toch maar wetend dat ze aan het einde van de dag een tevreden vrouw kon afleveren. Met deze ervaring zal ze wel weer even vooruit kunnen. Zeker nu niemand weet wat er allemaal nog komen gaat. Want met een beetje gezond verstand en respect voor de beslissingen wat de corona-pandemie betreft zal er wel weer een pas op de plaats komen. Dus zeg ik haar het fijn te vinden dat het nog gelukt is om alles te doen. Zelf zou ik het al niet meer aangedurfd hebben. Voor de komende tijd wens ik iedereen heel veel wijsheid en geduld. Let een beetje op elkaar alsjeblieft.
Met vriendelijke groeten juffrouw Raadgever
