De scholen zijn weer begonnen. De laatste week van de vakantie was het een drukte van belang bij de winkels die allerlei schoolmaterialen verkopen.
Column door juffrouw Raadgever
Na de spannende laatste weken op de basisschool, de corona veilige musical en het afscheid, hadden ze minstens zes weken vakantie. En natuurlijk de laatste week moet de lijst met benodigde materialen voor de nieuwe school, nog gekocht worden. Soms vergezeld van een vriend, vriendin of een familielid trekken ze de stad of het dorp in om alles bij elkaar te zoeken. Het aanbod is groot. En er wordt gewikt en gewogen. Wordt het een van de stoere printen of gekleurde bloemen of die effen-kleur met een tekst. Zoek maar uit. Of toch niet. Want aan elk artikel hangt een prijskaartje. Tussen de gewilde printen en volgens de trendmasters, minder gewilde printen is het verschil in prijs enorm te noemen. Slim want alles moet natuurlijk in dezelfde print en dat loopt in de ‘papieren’. Veel jongelui hebben dan ook in de vakantie een baantje gezocht om de spullen te kunnen betalen. Niet dat ze alles zelf moeten dokken, maar voor veel geldt de regel: de basis wordt door Pa en Ma betaald. Dat is je bedrag. Wil je anders dan betaal je zelf het verschil. Zo lopend door de winkelstraten kom je er gauw achter dat er genoeg jongens en meisjes genoegen moeten nemen met wat de budget winkel aanbiedt. Eenvoudig omdat er dit jaar heel veel gezinnen het niet breed hebben. Gelukkig is ook daar een ruime keuze. Er is ook een groep die gekozen hebben om de spullen via een website te kopen, hopelijk hebben zij hun spulletjes op tijd binnen gekregen. En dan is het eindelijk zover; de eerste schooldag op de nieuwe school. De meesten nog klein van stuk en zenuwachtig voor al het onbekende. Nu zijn ze ‘groot’. Een klas vol kinderen met of zonder bekende gezichten. Het zal een jaar worden van groeien.
“Eigenlijk is er niets veranderd bij vroeger, zegt een van de moeders, ik herinner me mijn eigen eerste schooldag. In de vakantie hadden we ‘proef’ gereisd. Moeder en ik samen. Ik zou naar een school in de Stad gaan. Ook mijn broer was daar al eerder begonnen en dus was er voor mij in ieder geval een bekend gezicht. Eerst op de fiets van uit ons dorp naar het station van een grotere plaats. Dan met het boemeltje, die op elk volgend station stopt, richting de grote Stad. Samen uitzoeken waar de trein terug naar huis staat ’s middags. Kort om leren borden lezen op de perrons. Dan de route naar school en weer terug. We hebben er een gezellige middag van gemaakt. Want ik wilde het zelfstandig leren want aan de hand van grote broer was voor hem en voor mij geen optie.” Ze lacht om het idee. “Weet je vervolgt ze. Ik was nog maar elf jaar en had zo’n grote nieuwe aktetas. Super stoer. Moet je nu meekomen! Hij was zwaar want ik sleepte in het begin alles mee. Doodsbenauwd dat ik iets zou vergeten. Op een van de eerste dagen kwam ik weer het perron op wandelen. Ik droeg de grote tas half onder de arm, volgens mij ‘stoer’ mee. Dat had ik al afgekeken van de meer ervaren scholieren. Op het perron stonden al mensen op de trein te wachten, en ik ging keurig tussen hen in staan. Een meneer, keurig in het pak, ook met een aktetas, vroeg met een harde stem: “En…grote tas waar ga jij met dat kleine meisje naar toe?” Om ons heen begon iedereen te lachen. Plagerig vroeg een andere ‘kantoor-meneer’ is hij niet een beetje te zwaar voor jou. Nu zit de wijsheid nog in de tas maar je moet het in je hoofd hebben dan wordt de tas ook wat lichter. Dat wordt nog even doorzetten meisje.” En weer gelag. Het voelde helemaal niet leuk. Ik kon wel huilen, al die aandacht. Gelukkig kwam de trein en ik ben in een hoekje gekropen. Heel voorzichtig heb ik mijn zakdoekje uit mijn jaszak gepakt en heb stiekem zitten duimzuigen. Niemand heeft het waarschijnlijk opgemerkt want ze lieten me met rust. De maanden tot de kerstvakantie waren best heftig. Ik moest heel erg wennen aan de zelfstandigheid. Vooral die keer toen ik de trein naar huis misliep. Vlak voor mijn neus reed hij weg. Helemaal van slag was ik. Toen hadden we geen mobieltje om even naar huis te bellen voor wat steun. Mijn broer was ook niet in de buurt. Uiteindelijk heb ik als troost een Chocorock ijsje gekocht. Nu ik dat zo zeg realiseer ik me dat het daar vandaan komt dat ik tot op heden nog steeds verzot ben op vanille-ijs met chocolade. Veel, heel veel heb ik van die ijsjes gesnoept. Want regelmatig miste ik de trein tot ik bedacht dat ik me beter op de tijd van de volgende trein kon afstemmen. De les liep toch meestal wat uit en dan was ik niet meer zo gestrest. Na de kerstvakantie ging alles veel gemakkelijker. Ik wist de weg en de hulp van mijn broer was niet nodig. Ik was minstens tien centimeter gegroeid. Last van plagerige opmerkingen heb ik niet meer gehad,” besluit ze haar verhaal. Een leuke herinnering nu ook haar zoon zover is. Kleine kinderen worden heel snel groot als de basisschool eenmaal achter hen ligt.
Met vriendelijke groeten juffrouw Raadgever
