Ik krijg geen lucht. Zo vertaal ik de ongeveer laatste woorden van George Floyd. ‘I can’t breathe.’ Die knie op zijn hals en de onverschillige eigenlijk superieure blik van een politieman erbij, alsof hij beschikt over het leven van een ander mens staat in mijn geheugen gegrift. Hoe confronterend ook, het mag de World Press Photo 2020 worden in de categorie nieuws.
Opdat we zoiets vasthouden. Wat is hier een mensenleven waard? Niets, nog geen ademtocht. En ik heb het hier over elk mensenleven, blank, zwart of geel, het maakt me niet uit.
Voor de Tweede Kamer was de dood van George Floyd reden voor een debat over zogenaamd institutioneel racisme. Want dat zit eraan vast. Is een zwart leven minder waard dan een wit leven. En zo ging het over de naam onder een sollicitatiebrief, slavernij, standbeelden en ging men vooral naar elkaar wijzen.
Wanneer een partij zich tekortgedaan voelde, dan begon die snel naar een andere partij te wijzen. Jij zegt dat ik dat doe, maar je doet het zelf ook, enzovoort, enzovoort. Eigenlijk vond men dat de ander discrimineerde en zo verdween met toenemende agitatie en rode vlekken de arme George Floyd naar de achtergrond.
Het ging dus vooral over de ander of over honderden jaren geleden. Ik heb geen partij gehoord die zei dat hij of zij het misschien zelf in de tegenwoordige tijd eens anders had moeten doen. Ik heb ook een oordeel over J.P. Coen en M.A. de Ruyter, maar probeer de eigen balk eerst weg te halen.
René Verhulst
