De vele koren in ons land hebben nu zeker hun lange adem nodig. Zeker voor de grotere koren voorlopig nog geen uitzicht op weer repeteren.
Column door juffrouw Raadgever
“Wat duurt het lang hé? Heel lang. Veel te lang.” Met een zucht zakt ze achteruit in de tuinstoel. “Mis jij het ook zo erg. Elke week was het voor mij een uitje.
De hele dag hield ik er rekening mee dat we ‘s avonds gezellig samen in de auto op pad gingen. Onderweg lekker even bijkletsen. Op het koor de vele contacten. En tijdens het zingen er lekker tegenaan. Even alles van thuis vergeten. De mooie liederen die we pas gekregen hebben en de spanning voor een concert. Gaat het lukken om ook dat ene vers er goed in te krijgen? De peptalk; jullie moeten het vertrouwen winnen, jullie kunnen het. Ja de dirigent pakte ons wel aan. Soms moeten we ook wel even terecht gewezen worden. Niks mis mee.
En toen werd een week voor Het Concert alles afgeblazen. Helemaal niets meer. En direct daarna geen zang voor de feestdagen. We waren er bijna. Die spanning, die mis ik zo. En dan helpt het ook niet om de videofilmpjes op YouTube te bekijken. Ik weet niet hoe het met jou zit maar ik krijg er heimwee van.” Mijn zangvriendin belde me vanmorgen of ze alsjeblieft even bij me langs mocht komen. Ik wil je gezicht zien. Ik wil met je lachen en niet via face time op de telefoon. Toen ze me had verteld wat haar dreef om ondanks corona toch langs te komen kon ik haar echt niet weigeren. Het zou heerlijk weer worden en we konden gemakkelijk anderhalve meter afstand houden als we buiten op ons eigen tuinterras zouden zitten. Nee geen knuffel bij binnenkomst, dat dan weer niet. Toch is er bij haar en bij ons in de buurt geen corona te bekennen. Dat maakt het volgens haar ook zo moeilijk om het vol te houden. Maar nu de maatregelen overal wat bijgesteld worden leek het haar geen probleem om even langs te komen. Eerlijk gezegd ben ik er zelf ook wel erg blij mee. Even een ander gezicht in de tuin. En dus daar zitten we dan. Als vanouds heerlijk bij te kletsen.
Beide zijn we ervan overtuigt dat het zingen met het koor, zeker niet voor de vakantieperiode, er nog van gaat komen. Zelfs in de kerken mag alleen geneuried worden. Het liefst met de mond dicht. Zo gek als je het meemaakt. Een straf voor elke liefhebber van zingen. Maar het wordt vast niet van ons gevraagd wanneer het geen nut heeft, toch!? Of je het nu leuk vindt of niet we zullen ons er wel aan moeten houden. Haar man heeft een longziekte dus zij hebben besloten om voorlopig nog maar niet in te schrijven voor het bijwonen van een dienst. Ja in haar kerk moet je reserveren en krijg je bericht wanneer je erbij kan. Ook wel even wennen. Dan kijkt ze zoekend om zich heen. “Waar is jouw pot met Vergeet Me Nietjes?” vraagt ze. Ik moet lachen en vraag; ”Hoezo zijn ze bij jou dan wel boven de grond gekomen?” We hadden namelijk allemaal, zo vreselijk lief, een kaart van het koorbestuur gekregen. In de kaart zaten zaadjes verwerkt van het Vergeet-Me-Niet plantje. De kaart moest je op potaarde in een pot leggen en bedekken met nog een laagje potaarde. Vervolgens met liefde dagelijks besproeien en lekker in het zonnetje buiten laten staan. Niet te veel water want zo stond op het kaartje; de zaadjes kunnen niet zwemmen. Helaas, bij ons dus allebei geen plantjes. “Ik heb het zelfs toegezongen, vertrouwt ze me toe, maar nee hoor niets. Ook na drieweken wachten niet. Jammer.” Maar het idee was zo leuk. Op Facebook zagen we wel foto’s van bakken vol blauwe bloemetjes. Hoe dan! We kijken elkaar veel betekenend aan maar spreken niet uit wat we denken. We willen geen van beiden het leuke idee schaden.
Al pratend komt bij ons een idee op. Trouwens voor alle koren in het land. Want géén énkel koor met een flink aantal leden mag starten voorlopig. Het besef dat er een hele grote groep mensen zo ontzettend veel geduld moet hebben. Versterkt ons idee. Alleen zingen voor de TV en met een CD geeft lang niet de sfeer die alle zangers wekelijks onder vinden. Het idee benaderd nog niet een klein stukje van die sfeer. Maar toch. Weten dat je niet vergeten wordt is ook al iets, toch? Deze periode van verplicht! Geen kooravonden zou je aan kunnen grijpen om een wekelijks voorstelmoment te doen via de mail. Hoe meer we erover praten lijkt het idee steeds meer vormen te krijgen. Alle leden schrijven een Vergeet Me Niet Brief en sturen die naar het secretariaat. Een virtuele doorgeef bloempot met een Vergeet-Me-Niet Brief erin wordt dan wekelijks door het secretariaat door gestuurd naar alle leden. Want de secretaris is gewend iedereen een mail te sturen zonder een spam bericht te krijgen. Wij hebben dan geen blauwe bloemetjes in een pot maar straks wel regelmatig een mail van iemand die even een stukje over zichzelf schrijft. Wie hij of zij is en wat hem of haar bezig houdt. En natuurlijk de ervaring van het missen van de wekelijkse kooravonden. Op de website van de meeste koren is wel een ‘smoelenboek’ te vinden zodat ook iedereen het gezicht van de schrijver erbij kan vinden. Tevreden gaat aan het einde van de middag mijn zangvriendin naar huis. Als ze langs het raam fietst zie ik haar de vingers kruisen. Ik zwaai haar na. Ze heeft gelijk. Hopen dat het idee navolging krijgt. Nu wat contact met elkaar, is niet verkeerd. Misschien komt er ook wel uit dat iemand even hulp nodig heeft en werkt het mee aan het vertrouwen onder elkaar. Je hoeft het niet alleen te doen. Samen gaan we ervoor
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
Reacties