“Hoi”, hoor ik achter mij. “Wat zou ik toch graag even gewoon willen winkelen.
Column door Juffrouw Raadgever
Tot nu toe heb ik een heel precies boodschappenlijstje bij me. Eén voordeel, want als ik me eraan hou kom ik thuis met wat ik ook echt nodig heb en geen impulsieve aankopen. Dat scheelt ook weer in de portemonnee. Maar wat ik eigenlijk bedoel is gewoon even rustig uitzoeken wat ik hebben wil. Net was ik bij één van de drogisterijen en daar hebben ze alle tussenpaden dicht gezet. Je bent verplicht éénrichting verkeer te lopen. Even terug om nog even te kijken is er dus niet bij. Het is een enorme uitdaging voor iemand die niet direct kan beslissen. En ik had de pech dat achter mij een mevrouw liep die nogal haast bleek te hebben. Maar de paden zijn zo smal dat je elkaar echt niet op anderhalve meter kunt passeren. Onmogelijk. Ineens hoor ik vlak achter mij heel erg diep zuchten. Je kunt wel zeggen indríngend zuchten. Als ik omkijk staat ze vlak achter mij. Ze zegt niets maar haar hele houding straalt uit; schiet eens een beetje op. Even weet ik niet wat ik moet en voel me vreselijk opgejaagd. Nu kan ik je vertellen dat ze het niet trof met mij vandaag. Ik ben op dit moment nogal gauw ontvlambaar moet je weten. Niet doen zei het in mijn hoofd. Zucht een keer heel diep. En dat deed ik. Ik kon me nog net inhouden anders was het in een ordinaire scheld partij ontaard. Die ervaring had ik eerder op de morgen al gehad. Dus, heel fatsoenlijk heb ik haar gevraagd wat afstand te houden. “Anderhalve meter. Weet u nog”, heb ik gezegd. “Het spijt me maar ik heb geen zin om in de stelling hier te kruipen om u langs te laten. U zult even geduld moeten hebben.” Ik vertrouwde mijzelf niet echt en weet niet wat ik gedaan zou hebben als ze had gereageerd. Maar toen kwam gelukkig één van de winkelbedienden me te hulp. Ze stond in het begin van het pad en vroeg vriendelijk: “Gaat het dames. We moeten ons allemaal even schikken. Het is nu niet anders de paden zijn eigenlijk te smal. Dus vragen we u om even geduld met elkaar te hebben. Het is erg vervelend als je net dat artikel moet hebben waarvan je weet dat het aan het einde van de route staat en toch zult u rustig de route moeten volgen. Onze excuses daarvoor.” Ze haalt haar schouders op om zo begrip te vragen. Door wat ze zei voelde ik me alweer schuldig. Ik met mijn o zo snelle ontploffingsgevaar. Ik voelde de woede gelukkig snel zakken. Eerlijk gezegd dit was dus al de tweede keer vandaag.”
We kwamen elkaar tegen bij de fietsenstalling van de supermarkt. Ze was duidelijk blij een bekende te zien. En duidelijk compleet gefrustreerd. Mijn enige reactie: ”Joh, is het echt zo erg. Haal eens even diep adem. Wat is er dan vanmorgen gebeurt waar jij je schuldig over voelt.” “Nou, begint ze, misschien herken je het wel. Vroeger hadden we de regel dat mijn man de boodschappen voor een hele week deed. Met een boodschappenlijst door mij opgeschreven. Na ruim een uur in de supermarkt had hij alles bij elkaar gezocht en kwam moe thuis. In plaats van blij te zijn dat hij zo lief de boodschappen had gedaan, kon ik tijdens het wegbergen van de artikelen ontploffen als hij weer eens, één volgens mij fout merk, van iets had meegenomen. Gelukkig ging hij nooit de discussie aan en is er niet voor weg gelopen. Dat het gebeurde was puur een hormonen kwestie en dat begreep hij. Ik kan je wel vertellen. Hij heeft het soms zwaar met me gehad. Maar dat was toen. En nu gebeurde het vanmorgen weer. Omdat je nu voorlopig maar alleen naar de winkel mag komen doet hij dus de boodschappen. Tot nu toe vind ik het prima als hij een ander merk, of andere hoeveelheden meebrengt. Maar vanmorgen, toen hij de tas op het aanrecht uitstalde ging ik totaal onverwacht door het lint. Niet te stuiten. Hoe erg is dat. Zomaar omdat ik andere artikelen in mijn hoofd had. En nu sta ik hier eigenlijk om één en ander te ruilen. Voor jou staat iemand die spijt heeft als alle haren op haar hoofd dat ze zo te keer ging. Weet je hoe dat voelt?” Eigenlijk heb ik geen idee. Aan haar gezicht zie ik dat ze het meent. Ik zeg haar dat ze vast niet de enige is, die nu alles zo anders dan anders is, het soms niet lukt om de gevoelens de baas te blijven. Natuurlijk zo’n uitspatting heeft haar man zeker niet verdient. Ze weet vast dat ook hij het niet leuk vindt en had ook graag samen met haar de boodschappen gedaan. En het is zo’n lieve man dus zal hij het haar vast wel vergeven. Praat er even over en wees eerlijk, raad ik haar aan.
Gelukkig zie ik haar ontspannen. Dan zegt ze: “Ja dat moet ik maar doen. Ik zal wat lekkers voor bij de koffie meenemen dat is meestal wel welkom. En na mijn ervaring in de drogisterij heb ik geen zin meer om nog een winkel in te stappen en tegen blokkades aan te lopen. Ik denk dat ik alles maar weer mee naar huis neem. Het komt goed.” Dan stapt ze op haar fiets en rijdt weg. Ik kijk haar na en denk dat ik zeker weet dat zij niet de enige is die zo nu en dan stoom afblaast. En je zult zien altijd tegen degene die je het liefst is. Hopelijk is er begrip, veel begrip, voor elkaar en kan het uitgepraat worden want over een poosje alleen maar berichten van scheidingen omdat dit soort kleinigheden net de druppel is die de emmer doet overlopen, lijkt me niet de bedoeling.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
