Achter aansluiten, hoor ik zeggen, als ik samen met een ouder echtpaar aan kom lopen bij de dokterspraktijk. Er staat al een lange rij mensen te wachten. Dan zegt de harde stem, ergens voor in de rij, weer; “Zo ben je ook zestig plus en aan de ‘ beurt’.?” Een antwoord verdwijnt in het geroezemoes van stemmen. Dan klinkt weer de harde stem, “Je kunt wel zien dat het hier gratis is. Het wordt steeds drukker.” De reactie daarop is gegrinnik uit de rij. Maar de stemming is gezet.
Verderop in de rij wordt gereageerd. “Ben je soms zenuwachtig? Ik heb gehoord dat deze assistente bepaald niet zachtzinnig prikt. Tjakka, erin en de volgende maar.” “Nee hoor,” komt de harde stem weer, “Ik kom hier al jaren en heb er niets van gemerkt. Dat doet ze zeker alleen bij mensen die bang zijn.” Geen reacties meer. Aandacht trekkers, denk ik. Iets verder op voor mij in de rij staat een moeder met een kind. Het meisje kijkt bang. Een wat grotere jongen fluistert haar iets in het oor. Dan hoor ik haar kinderstem zeggen. “Die meneer kletst maar wat hé mam.” De moeder lacht naar haar en knikt. “Er is niets om bang voor te zijn. Als jij niet erg ziek wilt worden dan moet het even gebeuren. Straks is het voorbij en ben je het al gauw weer vergeten. Bedenk maar alvast wat je dan wilt gaan doen.
Er is een groot aantal mensen die in de zogenaamde risico groep vallen.
Gezien de leeftijdsverschillen in de rij blijkt wel dat niet alleen ouderen maar ook kinderen voor deze prik in aanmerking komen. Dat zijn de mensen waarvan bekend is dat ze een bepaalde ziekte hebben en/of medicijnen gebruiken. Voor hen is het gratis. Iedereen in deze rij heeft net als alle anderen een uitnodiging gehad. Verderop hoor ik iemand zeggen: Het is helemaal niet voor iedereen gratis. Als je niet bij de risico groep hoort en de prik toch wilt dan moet je het even bij je huisarts aanvragen of bij je ziekenkostenverzekeraar. Soms vergoed die de prik dan wel. Er zijn zelfs werkgevers die voor hun personeel die een griepprik willen het regelen en zelfs ook de kosten betalen. Toch blijft het een discussie of overweging voor iedereen. Elk jaar wordt het vaccin aangepast en toch worden sommige mensen ziek. Ik luister naar de discussie om me heen: Dat zou niet van de griepprik komen wordt er gezegd. En waarom moet het elk jaar. Is het niet gemakkelijker dat er een prik komt die bescherming geeft voor een aantal jaren. Het antwoord daarop is: dat er aan gewerkt wordt en als je de prik krijgt is het niet gek dat je er even last van hebt maar je wordt er niet ziek van. Je lichaam maakt een antistof aan. Daar kun je twee weken wat last van hebben. Als je bedenkt dat er zeventig tot tachtig procent minder mensen ernstig ziek worden is het de moeite toch wel waard. Zeker als je in de risicogroep valt. Dit jaar bevat de prik vier varianten.
Dan komt de rij in beweging en schuift langzaam op.
Eindelijk, de assistentes zijn begonnen. De deur van de praktijkkamer staat nu wijdt open. “ Wilt u allemaal een van uw armen even ontbloten en de uitnodiging gereed houden, dan kunnen we snel door werken.” Hoor ik de stem van de assistente zeggen. Gehoorzaam zie ik voor me jassen uitgaan en mouwen op gestroopt worden. De één na de andere komt weer naar buiten. Nog druk bezig met het weer aan te trekken van de jas. Opgelucht, de prik zit erin. Ook het echtpaar voor me gaat naar binnen. Zij loopt achter haar man aan. Hij trekt de jas uit en stroopt alvast zijn mouw op. Aan beide kanten van de gang staat een assistente met een injectienaald klaar. De man is tegelijk met het meisje aan de beurt. Als hij opzij kijkt knipoogt hij naar haar en zegt hij met een brede lach. “Als jij durft, durf ik het ook. Goed? Dan biedt hij de assistente zijn blote arm. Als ze de injectienaald in de arm schuift roept hij zachtjes in de richting van het meisje “auw auw auw!” waarop ze begint te lachen. “aansteller” zegt ze. “Kijk dat doe je zo.”. Ze steekt haar arm uit en kijk de man aan. Dan zit de injectie er al in. Triomfantelijk roept ze; “klaar” en trekt, nadat ze een prachtig gekleurde pleister opgeplakt heeft gekregen, haar mouw naar beneden. Ook de man krijgt zo’n mooie pleister en geeft het meisje een hand. “Bedankt dat je me geholpen hebt. Ik vond het best wel een beet je eng. Volgend jaar weer?” Het meisje knikt en huppelt aan de hand van haar moeder weg. En de harde stem? Die heeft het ook overleefd. Dat even ter geruststelling voor iedereen die bang is voor een prikje.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
