De woningmarkt in verschillende steden en delen van Nederland, met name in Amsterdam, op de Veluwe, Zeeland en elders vertoond een verontrustende en grote ongelijkheid, wat nu.
De kamer staat vol bloemen. Ze waren gisteren vijftig jaar getrouwd. Dat lijkt tegenwoordig een prestatie maar als je daar over begint kijkt het bruidspaar me niet begrijpend aan. Waar heb je het over. Toen ze nog jong en vol verwachting voor de toekomst elkaar het ja woord gaven was dat voor beiden hun diepste wens. Samen verder. De bruidegom kijkt opzij naar zijn vrouw. Zij knikt. Dan verteld hij; ”Na drie jaar verkering en ruim een jaar verloofd werd het tijd om ook samen te gaan wonen. Toen was samenwonen niet zo gewoon als tegenwoordig. Dat deed je pas als je getrouwd was.” Hij lacht. Ik zie even de twijfel in zijn ogen. Zal hij het nu wel of niet zeggen. En dan zegt hij breed lachend; “Ja, we moesten trouwen.” Even stilte. Dan vervolgt hij; ”We hadden een huis.” Weer stilte. Op beide gezichten zie ik het plezier. En ze hebben gelijk. Even dacht ik dat er een baby opkomst was. Maar nee dus! Ik ben er ingetrapt. De voldoening van de man is zichtbaar. Zijn gedachten dwalen weg en ik wacht rustig; ”Kom daar nu maar eens om, gaat hij verder, wij hadden geluk. We waren ieder apart ingeschreven bij een woningbouwstichting. Dan hadden we meer kans. Een kleine vier jaar na de inschrijving, kwam er een appartement vrij en daar hoefden we niet lang over na te denken. Een eigen huisje voor ons samen. Geweldig.” De man is een gezellige prater en voor we het weten zijn we een uur verder. Ik moet afscheid nemen.
Het zijn de woekerprijzen die het de jongelui onmogelijk maken
Thuis gekomen denk ik nog eens over het gezegde na. Hij heeft gelijk. Wanneer een stelletje nu wil gaan samenwonen is het een hele toer om een dak boven het hoofd te krijgen. Regelmatig hoor ik klagen over de vreselijk hoge prijzen van huur- maar ook van de koopwoningen. Niet te doen voor een jong stel wat op korte termijn iets wil realiseren. De wachttijden voor huurhuizen rijzen de pan uit. Vooral in de steden. Sommige projectmakelaars gedragen zich als criminelen. Steeds meer hoor je geluiden over dit soort gedrag. Met name in onze hoofdstad. Gelukkig is de bouw van nieuwe huizen weer wat aan getrokken maar het blijft een gevecht. Het is erg problematisch aan het worden. Is er in verhouding tot het aanbod te veel vraag? Verschillende partijen buiten dit aan alle kanten uit. Ze zien geld veel geld. Want iedereen wil wonen, toch. Als er een huis op de ‘markt’ komt zijn de biedingen uiteindelijk helemaal niet meer reëel. Negen van de tien keer komt een gewoon jongstel niet meer aanbod. Er duikt direct een projectmakelaar boven op en die kan bieden zoveel hij wil. Ruim overbieden zelfs. Daar gaat het uit de grote pot. Ik noem het woekerprijzen die het de jongelui onmogelijk maken om iets voor zichzelf te krijgen.
De grote rest moet er bloedje hard voor werken
Om me heen kijkend zie ik toch ook wel aardig wat leegstand. Zeker allemaal te duur om direct te verkopen of verhuren. En de projectmakelaar of de huisjesmelker heeft de tijd. En de woningbouwverenigingen; Veel huurhuizen, die al wat jaartjes oud zijn, worden tegenwoordig vaak na het verlaten van de huurders, te koop aan geboden. Er moet dan meestal veel onderhoud aan gedaan worden om de huizen weer up to date te krijgen. Dan is verkoop een oplossing in plaats van renoveren. Hier zijn de prijzen nog wel redelijk. Zeker in de dorpen. Maar ook hier komt de projectmakelaar al langs wandelen. Waarom moet het allemaal zo buitensporig duur. Vraag ik me af. Zeker met het idee dat iedereen in dit land toch recht heeft op een dak boven zijn/haar hoofd. Of heb ik dat mis. Alles zo op een rijtje komt het erop neer dat de starters al heel vroeg, moeten bedenken waar en wanneer ze zich willen huisvesten. Zelfs als ze er nog helemaal niet aan toe zijn en nog maar net begonnen zijn aan een toekomst denken. Studeren of net een baantje hebben. Een flinke portemonnee is het doel en ook zeer gewenst. Niet voor iedereen geldt dat ouders het wel voor hun kinderen regelen. Een voorschot op de erfenis zoals banken je doen denken? Het lijkt erop dat juist dit soort denken de maatstaf is in ons landje. In theorie blijkt dat juist anders te zijn. Er is maar één klein deel van de jongeren die een leuke erfenis staat te wachten, de grote rest moet er zelf bloedje hard voor werken. Ja, ik weet het deze keer ben ik wat kritischer dan jullie van me gewent zijn. Maar het gaat me aan het hart dat gewoon, het dromen van huisje boompje beestje is veranderd in een heuse strijdt voor een plekje om je leven samen met je liefde op te bouwen. Liefde wordt dan op twee manieren een werkwoord. Allebei keihard werken aan de toekomst en werken aan je relatie. Gelukkig gaat dat prima samen. En het bruidspaar? Zij kunnen met plezier terug kijken. Hen is het tot nu toe gelukt. Ik hoop dat nog heel veel stelletjes dit hen na kunnen zeggen.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
