Koning, Keizer, Admiraal puntje, puntje doen ze allemaal

Foto: Ede.nieuws.nl

Bij ons op de wc heb ik geprobeerd het ‘gezellig’ te maken. Een leuke lamp, verschillende geurtjes en een plankje met een moppenboekje en wat puzzelboekjes. Aan een draadje een pen en niet te vergeten een gezellige kalender. Het belangrijkste geurende zeep en schone handdoekjes.

Tegenwoordig heeft elk huis een wc. Soms op elke verdieping één. Meestal eenvoudig. Aan anderen is meer aandacht besteed. Nog niet zo lang geleden was de wc een houtenhuisje achter in de tuin. Daarin was een bank getimmerd met een gat met een deksel erop. Als je de deksel eraf haalde stond onder het gat een zinken emmer waarin de uitwerpselen verzameld werden, totdat ze opgehaald werden. Er hing een ‘wel riekende’ geur. Door het verplicht terugleggende van de deksel werd gepoogd de geur een beetje te beperken. Het toilet genoemd, zoals je wilt: het huuske, de wc, de pot, nummer honderd of het kleinste kamertje. Voorzien van een deur waar iedereen zich zo nu en dan achter terug trekt. De één met de woorden ”Ik moet even” de ander met “Ik moet mij even verontschuldigen” of wat in de mannen wereld niet onbekend is: “Ik ga even naar mijn eigen gezeik luisteren” en verdwijnt om even later met een opgelucht gezicht terug te komen. O, ja de ‘pit stop’ is er ook nog een. Het gekke is dat hoe we het ook benoemen uitleg meestal niet verder nodig is. Iedereen weet wat er bedoeld wordt en haalt het niet in het hoofd om de gene met een van deze meldingen tegen te houden. Eigenlijk best leuk om er eens bij stil te staan hoe verschillend een zelfde handeling genoemd kan worden. Dat etiquette of streek of een verschillende laag van de bevolkingen voor een en het zelfde zoveel bewoordingen heeft. Het resultaat is allemaal het zelfde; De opluchting

Genoeg afleiding om even rustig te gaan zitten.

Bij mij heeft iedereen de gelegenheid om even de tijd te nemen om zich terug te trekken. Zo ook onze kleinzoon. Het duurde en het duurde, eindelijk komt hij weer de kamer in en ploft met een vergenoegd gezicht in een van de stoelen. Zelf heb ik nog niets in de gaten maar als hij na een korte tijd weer naar het kleinste kamertje vertrekt lijkt het met een goed plan om straks even te controleren wat hij achter die deur, anders dan zijn behoefte doen, uitspookt. Het duur even en daar is hij weer. Ik kijk hem aan en vraag. “Wat is er in de wc zo leuk dat jij er steeds weer naar toe moet. Of moet je echt zo vaak.” Hij staat op en zegt: “ Wacht even” Ik hoor hem weer de wc in gaan en hij komt terug met het puzzel boekje. “kijk “ zegt hij, “ik heb ze allemaal in gevuld. Niks aan. Super makkelijk.” Hij duwt me het sudoku boekje in de handen. Van vier bladzijden zijn alle cijfers keurig ingevuld. Tien jaar is hij en de puzzels kloppen zo te zien allemaal. Ik prijs hem en vind het oprecht knap dat hij dat zo voor elkaar heeft gekregen. Als iedereen ’s avonds weg ik en ik het boekje weer terug wil brengen naar zijn plek valt het me op dat de bladzijden achterin het boekje voorzien zijn van een omgevouwen hoekje. Dan valt bij mij het kwartje. Natuurlijk de oplossingen staan daar zwart op wit van elke puzzel. De dondersteen heeft de puzzels gewoon ingevuld. Gewoon overgeschreven van de bladzijde met oplossingen. Toch goed gevonden hoor voor een jochie van tien. Wel heeft hij de wc onnodig lang bezet gehouden met als gevolg dat de rest van de familie genoodzaakt was om het toilet boven te gebruiken.

Gek eigenlijk dat het bespreekbaar maken van een meerdere malen noodzakelijk voorkomende dagelijkse gebeurtenis best nog wel lastig kan zijn. Zelf kijk ik altijd als ik ergens kom waar de mogelijkheid is tot. Geen verrassing dus hoever ik met een volle blaas moet lopen. Ik zou zeggen; Ga op tijd en neem je tijd. Je wilt toch zeker geen buikpijn krijgen van het ophouden van je behoefte. Het kan hele nare gevolgen hebben. Dus ga wanneer je moet. En denk erom NA HET PLASSEN, HANDJES WASSEN.

 

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever

 

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen