Moeten we de mindervalide, gehandicapte of de man/vrouw een etiket op plakken zodat ze gebruik mogen maken van de voor zijn/haar bestemde toiletten. Ondanks dat ze hun stinkende best doen om ‘normaal’ mee te doen in de maatschappij?
Gelukkig wordt er tegenwoordig in heel veel steden aan gewerkt hoe toegankelijk straten, gebouwen, winkels en toiletten zijn voor de verschillende medemens. Pas als erop gaat letten ‘loop’ je tegen zoveel obstakels aan dat het niet meer leuk is.
Probeer je maar eens te verplaatsen in een persoon die bijvoorbeeld ‘tijdelijk’ met stokken moet lopen. Kijk eens goed om je heen. Neem nu alleen al die heerlijke draaideuren, die de ingang van b.v. het ziekenhuis vormt. Dan pas merk je dat die deur best wel snel gaat. Tip; loop zo vlug als je kunt naar het midden en dan voetje voor voetje tot de andere kant wijd open is, dan vlug vooruit, eruit. Een uitdaging dat wel maar met enige durf lukt het. Er zit trouwens bij sommige draaideuren een langzaamaan knop dat geeft wat meer tijd om aan de andere kant van de deur te komen. Maar het blijft spannend. Dit is nog maar één voorbeeld.
Wat je ook vast wel herkend is de lange rij wachtende dames tijdens een pauze in een openbaar gebouw. Genoeg WC ’s dat wel. Maar te veel mensen met dezelfde gedacht. Meestal staat men gezellig kletsend of soms stil haar beurt af te wachten. Maar er hoeft er maar een te zijn die in haar hoofd op zoek is naar een mogelijkheid om vlugger door de wachtende rij te komen. Dan is het mis. Vermakelijk die roering die dat geeft. Laatst zag ik het ook weer eens gebeuren. Het is een lange rij tot in de gang. En het gaat langzaam, dat wel. Van achteren komt een mevrouw. Ze loopt langs de rij en voelt aan de deur met het sjabloon van minderinvalidentoilet erop. De deur is los. Net als ze naar binnen wil stappen zegt iemand uit de rij. “Mevrouw, dat is het toilet voor gehandicapten hoor. De mevrouw draait zich om. De grote tas die ze aan haar arm meedraagt slingert vervaarlijk in de richting van de spreekster. Er volgt een diepe zucht. Een zachte stem zegt: ”Wil je echt dat ik eerst aan jou toestemming vraag?” Stilte, nog een zucht: “Nee aan mij zie je niets, maar voor alle duidelijkheid heb ik een vraag aan jou. Tenminste als je er moeite mee hebt dat ik gebruik maak van dit toilet. Ik kan je verzekeren dat je niet jaloers zou moeten zijn. Met liefde ruil ik met jou en blijf nog even in de rij op mijn beurt wachten. Zeg het maar; zullen we ruilen. Jij mijn ongemak en ik jouw gezonde lijf.” Zonder op antwoord te wachten draait ze zich om en loopt het toilet binnen en sluit de deur acht zich. De reactie in de rij wachtende dames is groot. De stilte is ineens verbroken en iedereen begint over het voorval te praten.
Weet je, eigenlijk vind ik het best moedig van die mevrouw om zo zichzelf te verdedigen, zo zonder haar handicap prijs te geven. Ze heeft groot gelijk, waar bemoeide die dame zich mee. Het invalide toilet is er zodat een mindervalide of gehandicapte de ruimte en meer hygiëne heeft om te toiletteren. Gewone toiletten hebben zoveel gasten langs zien komen dat het infectiegevaar veel groter is. Het is zeker voor mensen, bijvoorbeeld die een katheter moeten gebruiken, veiliger. Dat zie je aan de buiten kant niet en ze zijn nog minder verplicht zich altijd maar te excuseren wanneer ze noodgedwongen gebruik moeten maken van de voor hun ingerichte faciliteit. De discussie kabbelt lekker door. De één snapt het, de ander zou volgens mij nog het liefst zien dat de mindervalide een kaartje op de borst draagt. De grote onderscheiding. En dat is nu net wat we met z’n allen moeten vermijden. De mindervalide een etiket op plakken terwijl ze hun stinkende best doen om ‘normaal’ in de Maatschappij mee de doen.
Zo hoor ik in de rij iemand vertellen dat ze eens met een revaliderende vriendin in een restaurant had geluncht. De vriendin moest naar het toilet. Alleen via een steile trap naar beneden bereikbaar. Als ze naar het invalidentoilet loopt houdt de serveerster haar tegen en zegt. “U moet beneden naar de toiletten deze is voor gehandicapten. Als we u toelaten heeft iedereen wel een handicap om niet naar beneden te hoeven”. Na wat uitleg zegt de serveerster notabene: ”Van mij mag je gaan maar misschien moet je wat meer kreupel gaan lopen anders hebben de andere gasten er misschien toch een problemen mee.”
Ik heb genoeg gehoord en duik het vrijgekomen toilet in.
Genoeg om over na te denken.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgvere
