Op haar verjaardag heeft ze een pop haar gekregen. Nee, eerst was ze er helemaal niet blij mee. Teleurgesteld heeft ze hem in de hoek van haar bed gezet. Toen eenmaal dat vervelende gevoel uit haar kleine lijf weg was heeft ze toch de kleine pop in haar armen gesloten. Voor een kind van net acht is het moeilijk te begrijpen waarom sommige keuzes door volwassenen worden gemaakt.
Samen met haar tweelingzusje spelen ze vaak ‘huisje’. De poppen zijn de kinderen. Wie kent dit tafereel niet van vroeger. De grote oefening om later huisvrouw en moeder te worden in de dop. Hun grote wens, als echte poppenmoedertjes, was dat ook zij ook zo’n mooie grote babypop zouden krijgen. Hun grotere zus had er een gekregen toen ze acht werd. Met die pop wordt nu niet meer gespeeld. Vaak hebben ze moeder gevraagd “krijgen wij ook een babypop?” Soms proberen ze de pop te lenen maar dat lukt bijna nooit. Hun moeder heeft hen verboden er nog om te vragen. “Nog een keer en je krijgt hem zeker niet”, heeft ze gezegd.
Als eindelijk hun achtste verjaardag aanbreekt is de hoop op een babypop voor beide meisjes erg groot. Er zijn twee cadeaus die ze samen mogen uit pakken. Als het papier van het pak afgewikkeld wordt komen er twee poppen tevoorschijn. Een kleinere versies van de grote babypop. Uit het andere pak komt een complete garderobe voor de poppen. Oma heeft haar best gedaan om de mooiste kleren te maken. En dat kan ze. Natuurlijk is ze blij. Net als haar zusje. Maar diep vanbinnen zit de teleurstelling. Ze snapt het niet. Ze had zo graag ook zo’n grote pop gehad.
Daar gaan ze, achterop de fiets elk een kleine pop. Helemaal trots. De ene pop heeft bij de poppendokter een paar nieuwe ogen gekregen. Blauwe. De vorige ogen waren bruin maar een van de ogen was los gaan zitten en op een gegeven moment verdwenen. Een hele poos moest het poppenkind met een verband om haar hoofd zitten. Zo zielig. Maar nu is het weer heel. Zelf hadden ze de ogen uit mogen kiezen. De blauwe waren zo mooi. Thuis gekomen hebben ze de poppen helemaal gewassen en een andere jurk aan getrokken. Omdat het zulk heerlijk weer is hebben ze de pop achterop hun fietsjes vastgebonden om zo een rondje te rijden. Even bij de vroegere buurvrouw langs om de nieuwe ogen te laten zien. De buurvrouw bewondert het poppenkind en na een kopje thee gaan ze weer naar huis. “Voorzichtig zijn hoor”, waarschuwt de buurvrouw. Ze moeten langs het water terug. Wel een rustige weg maar toch. Vrolijk fietsen ze naar huis. Thuisgekomen wanneer ze de poppen weer los willen maken merken ze dat die met de nieuwe ogen er niet meer zit. Ook het touw is weg. Paniek. Bij vader op de stang en achterop, fietsen ze weer de hele route. Nergens ligt de pop. Hij is weg, echt weg. Wat een verdriet.
Eerst was de pop een teleurstelling. Nu waren ze onafscheidelijk. Onvervangbaar of niet. Daar gaan ze achterop de fietsen zit nu een poppenfietsstoeltje gemonteerd. In elk zitje zit een grote babypop. De een is ruim zes jaar oud. De ander is nieuw. Het is zulk heerlijk weer. De oude buurvrouw staat hen al op te wachten. Ze bewondert beide poppen. “Doen jullie voorzichtig”, zegt ze als beide poppenmoeders na een kopje thee weer weg fietsen.
Een tweeling wat leuk! Ja er is altijd wel iemand om mee te spelen. Maar denk nu niet dat een tweeling één is die bestaand uit twee. Mis. Het zijn toch echt twee aparte mensen die echt niet steeds hoeven te delen.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
