Hoe verschillend handelen stads-dierenartsenpraktijken, huis-dierenartsen en veeartsen van dorpen bij ernstig zieke dieren.
Afgelopen week was het weer zover. De jaarlijkse controle van mijn hond. Middels een grote kaart word ik er door de dierenarts aan herinnert dat hij gevaccineerd moet worden. Nu is mijn hond drie jaar en in een prima conditie dus geen probleem. Het herinnert mij er wel aan dat een paar jaar geleden het met mijn vorige hond heel anders verliep. Hij was nog maar achtjaar en we hadden samen veel plezier. Als pup bij ons gekomen. Veel tijd en energie had ik aan hem besteed. De puppy opleiding met goed gevolg doorstaan en daarna de jachttraining. Hij luisterde perfect en met een knip met de vingers vloog hij voor me. We waren een super span samen. Zelf had ik al bij mijn eigen dagelijkse controle onder aan zijn buik een verdikking ontdekt. Voor mijn gevoel niets verontrustends. Honden hebben wel vaker wat onregelmatigheden op de huid. Zeker als ze regelmatig als een dolle door het struikgewas springen. Ook de dierenarts ontdekt bij de controle dat er een bultje zit. Deze moeten we scherp in de gaten houden drukt ze me op het hart. Hij mag niet gaan groeien. Maar dat gebeurt toch. Binnen enkele weken is het een bult zo groot als een ei. Ook zijn bloedwaardes dalen met rasse schreden.
Wat nu. Gaan we een traject in van eindeloos dokteren, medicijnen en operaties? Er is overleg geboden. Wij hebben gelukkig een dierenarts die heel nuchter is en goed weet wat ze doet. Voor haar is het zeer belangrijk hoe wij tegenover de verschillende aanpak staan. Natuurlijk zo’n hond is een huisgenoot geworden, een maatje. Je wil het beste voor hem. Maar hem oneindig laten lijden zonder dat hij er ook maar een iets van snapt van wat er gaande is. Dat wil je niet. Ook de kosten die eraan verbonden zijn moeten goed in overweging worden genomen. De prognose voor toekomst Is niet best. Alles bij elkaar moeten we besluiten hem in te laten slapen. Vreselijk. Verdrietig ook. En je doet er niets aan. We zijn dagen van slag. Het beest vertrouwd je tot het laatste toe. Die blik in zijn ogen vergeet ik nooit meer. Toch zijn we overtuigd dat we goed gehandeld hebben. Dan komen om je heen de vragen en de verhalen uit eigen ervaring. En kom je tot de ontdekking dat veeartsen en dorpsdierenartsen een andere insteek hebben dan die van de stadspraktijken. Ik kreeg het verhaal van iemand die op dat moment ook aan het ‘dokteren’ was met zijn hond. Hij woont in een betrekkelijk grote plaats en is aangewezen op een dierenartsenpraktijk daar. Ook zijn hond is zijn maatje. Inmiddels was er al een aardig sommetje aan middeltjes en visites in gaan zitten. Toch zag hij zelf geen verbetering bij de hond. Het ging van kwaad tot erger. Steeds werd hij met een nieuw middeltje om te proberen naar huis gestuurd. De hond begon steeds meer te stinken. Om zelf de knoop door te hakken moest hij van goeden huize komen, zo vertelt hij. Uiteindelijk heeft hij besloten om naar een dorp in de omgeving te gaan om een second opinie te vragen. Dit had tot gevolg, dat deze dierenarts direct moest handelen om het dier uit zijn ongelooflijk zware lijden te verlossen. Zonder zijn maatje moest hij naar huis. Zijn huisgenoten hebben niet eens de kans gehad afscheid van het beestje te nemen.
Mijn vraag is nu hoe is het mogelijk dat een dierenarts zolang smeerseltjes aanbiedt en uitstel geeft terwijl het duidelijk zichtbaar is hoe een beest lijdt. Van de uitspraak van de eigenaar van de onfortuinlijke hond schrok ik wel. Hij zei: ”Ze doen aan klantenbinding. En laten je denken dat je hond geen huisdier maar je kind is. Ondertussen betaal je sommen geld voor een hulp die nergens toe leidt.”
Ben ik blij met mijn nuchtere dierenarts die ik blindelings vertrouw. Ja en ook deze keer zijn wij weer goed door de APK voor dieren gekomen.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever.
