Een paar jaar op rij hebben wij een Jaarabonnement voor het Dierenpark gehad. Geweldig, alle seizoenen de dieren te volgen. Onze kinderen, vier in getal, vonden het gelukkig ook altijd leuk. Vooral als het niet zo druk was en er geen rijen voor de verschillende shows stonden. Zo besloten we vaak om bijvoorbeeld aan het einde van de middag nog even te gaan. Tot acht uur kon je zeker terecht. Nog even een wandeling langs de dieren.
Zo ook op die ene dag waarop we de kinderen beloven nu echt de Zeeleeuwen show niet over te slaan. Helaas is het drukker dan we verwacht hadden. Omdat we regelmatig hier komen weten we aardig de weg en besluiten eerst maar even bij het berenbos te gaan kijken. Misschien dat er vandaag een beetje beweging in deze, toch wel indrukwekkende dieren zit. Meestal liggen ze te slapen. We hebben geluk een van de beren probeert uit alle macht met zijn kolossale poot een boomstam om te rollen. Steeds naar ons kijkend. De jongens staan hem aan te moedigen maar ik krijg niet het idee dat het helpt. Uiteindelijk geven ze het op en we overleggen waar we dan nu even zullen gaan kijken. De apen of eerst de beloofde zeeleeuwenshow. We lopen richting het gebouw waar de show op verschillende tijden begint. Tuurlijk, pech, net begonnen. We hebben nu de tijd voor eerst apen te kijken. Netjes op tijd zijn we terug bij de zeeleeuwen. Er staat al weer een kleine rij dus sluiten we keurig aan. Nu is in de rij staan niet onze favoriete bezigheid. Als het enigszins kan doen we dat dan ook niet en slaan we met gemak de show over. Maar belofte maakt schuld. Dus hier staan we dan. Achter ons sluit de rij al aardig aan. De klok voor ons geeft aan dat de nieuwe show over twintig minuten weer begint. Even door bijten dus. Onze kinderen staan rustig te wachten. Maar achter mij begint een kind te jengelen. De papa buigt zich naar het kind toe en legt uit dat we allemaal moeten wachten. Dus ook zij. Maar het blijft maar zeuren en begint op een gegeven moment te huilen. De papa is het zat en tilt het kind met een zwaai op. Niet stil te krijgen. En dan gebeurt het. Het kind gaat nog harder brullen en kotst met grote golf de inhoud van de maag leeg over mijn rug. Om mij heen springt iedereen opzij. Maar ik krijg de volle laag. Verbijstering, vreselijk, ik ben echt waar onder gekotst. Het stinkt afschuwelijk. Wat hebben ze dat kind te eten gegeven. In ieder geval chocolademelk. Verstijft van schrik sta ik de papa aan te kijken. En als je nu denkt dat de man zich verontschuldigd dan heb je het echt mis. Hij draait zich om en loopt met het kind op de arm de rij uit en weg is hij. Verdwenen in de groep mensen. Daar sta ik dan. Wat nu. Wat voel ik me vies. Er is maar een oplossing. Naar huis en zo vlug mogelijk. Bij de auto besluiten we mijn kleren in een plastic zak te stoppen in de kofferbak. Zelfs mijn ondergoed is doorweekt.
Dat we zo onverwachts snel weer naar huis zouden gaan had niemand kunnen bedenken. Met de zijramen open, en in mijn ondergoed, bedekt door een regenjas, die gelukkig achter in de auto lag, rijden we naar huis. Helaas kinderen weer geen zeeleeuwenshow. Dat hebben we later ruimschoots goed gemaakt, geloof me maar.
Een raad papa’s en mama’s als je met je kinderen in een rij wachtende mensen staat en je kind begint te zeuren en te huilen. Til het alsjeblieft niet op. Je weet nooit of het gaat spugen. De schade kan zo beperkt blijven als je het dicht bij de grond houd.
Wat ik nog steeds probeer te begrijpen is waarom de man zonder een woord van excuus weg loopt. Was dit van die papa een uiting dat hij zich geen raad wist met de situatie? Dat hoop ik dan maar.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
