Een deel van het land vierde Koningsdag ‘aangepast’?

Ik word er bang van en verdrietig. Hoe moet het nu als een van ons ineens acuut opgenomen moet worden in het ziekenhuis. En dan niet met coronaklachten. Zijn er dan handen aan óns bed? Of worden we naar de andere kant van het land gestuurd ver van huis en haard. ”Ze kijkt me aan met een blik van dat kan niet anders dan dat jij het met me eens zult zijn. Misschien heeft ze wel gelijk. Als ik de ontwikkelingen om me heen hoor krijg ik een soort kramp gevoel. En ik blijk dus niet de enige. “ Ja, gaat ze verder, ik weet dat het bij jullie hetzelfde is gegaan. Vanaf maart vorig jaar toen de eerste meldingen van zieke mensen kwamen en de opdracht om zoveel mogelijk thuis te blijven, hebben we ons aan de regels gehouden. Het gevolg is dat nu de boodschappen thuisgebracht worden en dat we nog maar zelden de deur uitkomen. Bijvoorbeeld voor een dokters bezoek. Ook de medicijnen worden thuisgebracht. Maar nu weer Koningsdag. Vorig jaar ging het goed. Toen was het stil op straat. Overal hingen vlaggen met wimpels. Maar er was geen feest. Geen versierde kinderfietsen en geen kleedjesmarkten. Geen muziekkorpsen. Het Wilhelmus mochten we bij de voordeur allemaal tegelijk zingen of spelen. Ik geloof om klokslag half elf. Eerlijk gezegd blijkbaar geen optie voor de mensen bij mij in de omgeving. Geen enthousiaste zangers of spelers te bekennen. Ik heb ze tenminste niet gehoord. Om daar nu alleen te gaan staan, nou liever niet. En nu dit jaar lijkt het wel of er weer veel meer kan. Snap jij het nog? De artsen en specialisten, het ziekenhuispersoneel en de ervaringsdeskundigen waarschuwen. Houd afstand, draag een mondkapje, was je handen. Niet met meerdere personen bij elkaar in de buurt gaan zitten. De ministers verontschuldigen zich door te zeggen dat de regels inmiddels wel versoepeld moeten worden. Ik weet wel, het duurt allemaal te lang en alles weegt mee; de economie, de achterstand van het leerproces van de leerlingen en studenten, het missen van sociale contacten, de politiek, de lange tijd van beperkingen en de vele meningen. Er zijn er ook die het virus ontkennen. Je zult maar een Minister zijn. En dan toch de keuze van versoepeling; maar al die doodzieke mensen dan? En de vele verpleegkundigen die zich een slag in de rondte werken dan? De angst dat er niet genoeg bedden zijn? En de prikken komen maar niet door! De verwarring rondom de bijwerkingen van de verschillende vaccins? Het infectiegevaar? Voor wie gelden dan de coronaregels? Het lijkt erop dat een deel van de bevolkingen het geen biet kan schelen dat er al zoveel mensen dit virus niet hebben overleefd. En het gekke is, zij knuffelen en feesten rustig door. Hoe dan?? Ze hebben het zeker nog niet van dichtbij meegemaakt. Heb je gezien, die verschrikkelijke verbrandingsaltaren in India. Nadat er toch gewoon een feestdag gevierd was. Daar ligt nu je familielid. En in Brazilië al die doden. Het zal maar je familie zijn. Dat moét tóch wel een waarschuwing zijn?

Dat knuffelen kan echt nog niet. Hoe erg we het ook missen. Iedereen die denkt dat het allemaal wel meevalt moet maar eens buiten zijn eigen cirkeltje kijken, iets verder dan zijn/haar neus lang is. Kijk nou eens echt! Het ís geen onzin. Er sterven duizenden. Serieus. En dan komen wij er als Nederlanders nog genadig vanaf. En nu Koningsdag 2021. Een feit is het dat weer de parken en pleinen vol zijn met feestende mensen. Ze moeten zeker gedacht hebben laat al die anderen nu maar thuisblijven. Om hen de ruimte te geven zeker! Hoe dom kun je zijn. Zij zijn eraan toe om naar buiten te gaan. Die anderen dus niet. En dan komt hij/zij tot de ontdekking dat er meer net zo overdenken als zij; Het is Koningsdag, een oranje feestversiering op en we gaan. Daar hebben we toch zeker recht op. Snap je nu mijn paniek? En dan snappen we samen er toch geen fluit van hoe die mensen op de parken en pleinen of waar dan ook ‘hun’ koningsfeestje hebben gevierd. De tijd zal het uitwijzen hoe ‘veilig’ dat is geweest. Zou dit het gevolg zijn van al die, voor ons, onbegrijpelijke ‘proef acties’ met publiek. Als dat kan, wel of niet met testen, dan kan er meer wordt er al gauw gedacht. En dan moet de handhaving eraan te pas komen, met het gevaar om zelf besmet te raken. Denkt iemand daar wel eens over na? En al die anderen dan? Die toch met een groot verantwoordingsgevoel voor zichzelf of een ander, keurig thuisblijven? Die hun begrafenissen en rouwperiodes in eenzaamheid hebben moeten beleven. Hun bruiloften, verjaardagen, diploma-uitreikingen, feestelijke onderscheidingen, geboortefeesten, vakanties en noem maar op allemaal de afgelopen tijd zeer beperkt of helemaal niet hebben kunnen en mogen vieren. Dat zijn zeker ‘doetjes’ die zich de wet voor laten schrijven.” Ze hapt naar adem en haar gezicht is rood. “Mens maak je niet zo druk. Jij verandert hier niets aan hoor!” probeer ik haar te kalmeren. Ik snap haar wel. Als je zelf je best doet om niet besmet te raken, nog steeds geen datum voor een vaccin hebt en een naast familielid doodziek weet. En natuurlijk iedereen wil zijn vrijheid terug, toch. Geduld. En hoe zit het met samen kunnen we het aan. Zijn we dat vergeten.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever