Voor glijden en sleeën was het een topweekend. Op autobanden, plasticbobsleetjes en grote en kleine sleeën alles hebben we voorbij zien komen.
Column door juffrouw Raadgever
Met een ongelooflijke snelheid de heuvel af en er dan weer tegenaan om helaas wel in de rij te belanden voor een tweede of ik weet niet hoeveelste keer, naar beneden te roetsjen. Het gejoel en gegil getuigde van groot plezier. Toch was ook hier de afstand wel een ‘dingetje’. De tijd zal het leren of hier nog narigheid van komt. Veiliger was het, als je tenminste de gladheid aandurfde, om te gaan wandelen. Hier en daar werden dan ook in verband met die gladheid de ski’s onder geklikt. Een wintersportvakantie zit er toch niet in en veel dachten dit is een uitgelezen kans om die dingen toch uit het stof te halen. En zo kon het zomaar gebeuren dat het heidelandschap veranderde in een skilandschap. Overal op de paden langlauf-figuren die, te herkennen aan een kleurig ski-jack en stokken, zich wanend op de Oostenrijkse hellingen, vooruit bewogen. Daartussen door hier en daar een fanatieke hardloper. Onder de langlaufers een oudere meneer die het niet kon laten ook zijn ski’s onder te klikken. Na lange tijd durfde hij het wel weer aan en pakte de gelegenheid om zich alvast, op misschien volgend jaar weer in de bergen, voor te bereiden. Het ging prima tot zijn veter van de skischoen ineens losraakt. De angst om het kleurige lintje onder de ski te krijgen en daardoor de kans op een val, liet hem naar de kant gaan. Wetend dat hij nu een probleem had. Wat stom om daar niet eerder aan te denken. Toch maar even proberen, maar nee, na verwoede pogingen, om de veter terug te strikken, moest hij de moed opgeven. Wat nu. Even wachten maar. Hij was even geleden een hardlopen voorbij geschoten. Lachend had hij hem toegeroepen dat de latten wat sneller gingen en een aanrader dus. De man had zijn hand opgestoken en zoiets van “het zal wel” teruggeroepen. Hopelijk was hij bereid om hem te helpen. Het duurde even tot de hardloper in het zicht kwam. Toen hij binnen gehoorafstand kwam riep hij lachend: ”Heb ik u nu dan toch weer ingehaald!” Hij stopt en komt erachter dat de man zijn hulp nodig heeft. Hij vertelt hem dat hij sinds een paar maanden een nieuwe knie heeft gekregen. Eerst had hij getwijfeld om de latten onder te klikken maar het was een uitdaging, daar hield hij wel van, en tot nu toe was het fantastisch gegaan. Tot zijn veter losging. Helaas kan hij niet buigen om hem te strikken. Met een schuldig gezicht voegde hij eraan toe; ”Wilt u alstublieft mijn veter strikken. Het lukt echt niet. En ik heb nog wel een veterstrik diploma”. De hardloper kon de grap wel waarderen en heeft de veter gestrikt. Wel zo strak dat hij hoopte dat de veter, op de eindstreep, weer los te krijgen zou zijn. Dat bleek geen probleem. Het plezier van het buiten zijn was dat dubbel en dwars waard wist de meneer hem te overtuigen. Dankbaar voor de hulp gingen beiden weer op pad.
Aangenomen, de drukte bij de dichtgevroren singels en sloten en de dik besneeuwde geluidswallen en heuveltjes in de bossen, zijn er heel wat gezinnen ook op uitgetrokken. Even wat anders dan ‘mens erger je niet’, schaken, twister of sjoelen of nou vul maar in. Al die toch wel prachtige spelletjes waar je nadat je ze al een paar keer gedaan hebt toch even op uitgekeken bent. Iedereen is aan een frisse neus toe. En toch was het anders dan anders. Meer toezicht. Overal posters om de aandacht op de anderhalve meterafstand weer even op te frissen. Op de ijsbaan bij de plaatselijke schaatsvereniging overal de borden dat de mondkapjes toch echt verplicht zijn binnen de hekken. Het aantal bezoekers wordt ook nauwlettend in de gaten gehouden. En of je het nu leuk vindt of niet. Leden gaan voor. En dan heb je nog degenen die de wil van het schaatsen zo door willen zetten dat de veiligheid pas op de tweede plaats komt. Hoeveel er wel niet door het ijs gezakt zijn is echt ongekend. Voor de meesten was de schade alleen een nat pak en heel erg koud. En dan die durfal die met zijn auto zo nodig het ijs op moest. Je kunt haast wel raden dat zijn ‘vrienden’ hem hebben uitgedaagd. Door de grote vent uit te hangen staat nu zijn mooie auto te verroesten op de kant. Alle bedradingen zijn in één keer naar de knoppen geholpen. Grote jongen hoor. Wie gaat die schade betalen. De verzekering vast niet. Is dit dan ook een herinnering? Zeker, vastgelegd is hij wel. Net als al die ijsduikers in hun natte kleren.
Zou het dan nu alweer voorbij zijn. Eigenlijk best wel jammer. Buiten is alle sneeuw ook van de velden verdwenen. Dat de gladheid en de sneeuw voor veel mensen veel ongemak bezorgen is een feit. Maar zeg nou zelf als je ’s morgens de gordijnen opentrekt en het uitzicht is wit dan gaat er toch een gevoel van Yes door je lijf. Hier en daar de sporen van de dieren waarvan je anders geen weet zou hebben dat ze door de tuin gelopen zijn, een extra cadeautje.
Maar goed we moeten nu weer op onze herinneringen verder. Nu maar hopen dat er wat gemaakt zijn door iedereen. Het zal toch niet waar zijn dat je niet één foto van al het witte gemaakt hebt. Dat kon zelfs vanuit je warme huis toch wel zo veilig als je de straat niet op durft.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
