Het is warm in de gemeenschappelijke woonkamer van het verzorgingshuis waar de moeder van een vriendin sinds kort woont.
Column door juffrouw Raadgever
Vroeger kwam ik regelmatig bij haar thuis maar sinds ze hier woont is het wat minder geworden. Niet omdat ik haar vergeet, zo van uit het oog uit het hart, nee ze heeft zelf aangegeven dat al het bezoek haar een beetje te veel wordt. Samen met haar heeft mijn vriendin een bezoekregeling op gesteld. Degene die aan de beurt is om bij Tante Ma, zoals ik haar noem, langs te gaan krijgt een appje. Zo kan het ook niet gebeuren dat er twee tegelijk langskomen. Nu met de regels voor de corona, komt er per dag nog maar één persoon langs. Eerst had ik echt moeite me deze bezoekregeling. Voor mij was het spontaan even langs ‘wippen’ als ik in de buurt was een gezellige onderbreking van de dag. Nu is de verrassing er ook af alhoewel tante Ma zichtbaar minder de boel in de gaten begint te krijgen. Verdrietig maar ze heeft er gelukkig zelf niet zo’n last van. Tante Ma houdt van planten en bloemen. De hele vensterbank staat vol. De bloeiende planten zijn allemaal echt, de bladplanten zijn kunstplanten met uitzondering van de grote Ficusplant op het tafeltje naast haar stoel. Voor de nep planten is bewust gekozen omdat Tante Ma soms twee keer per dag de planten water geeft. Ze vindt het heerlijk om zo bezig te zijn. Ook wast ze regelmatig alle kopjes uit de kast in het afwasteiltje af. Gelukkig wordt ze regelmatig opgehaald om beneden in de gemeenschappelijke woonkamer koffie of thee te drinken. Een paar keer in de week komt er een vrijwilliger die met diegenen die dat willen een spelletje aan de grote tafel doet. Soms leest ze voor uit een boek of een krantenartikel uit het plaatselijke Surfertje. Vandaag gaat het over het sluiten van de winkels. Om toch nog iets te kunnen verkopen heeft een tuincentrum een soort markttafel onder een partytent gezet. Niet handig vinden de meeste dames. Met het koude weer gaan alle kamerplanten eraan. Veel te koud. Van een afstandje luister ik mee. Ik moet even wachten tot ze zover is om mee naar boven te gaan naar haar eigen kamer. En dan hoor ik haar zeggen.
“Voorlopig heb ik geen planten nodig. Zeker geen bevroren planten. Die van mij staan er allemaal zo prachtig bij. Kom maar een keer kijken. Het is een lust voor de ogen.” Ze kijkt de kring rond alsof ze nu op dit moment iedereen wel mee naar boven wil nemen. Dan hoor ik een van de dames zeggen dat het geen wonder is dat bij haar de planten zo mooi zijn. Ze zijn allemaal nep. De manier waarop de dame praat is op zijn minst onaardig te noemen. Ik hou mijn hart vast. Hopelijk reageert Tante Ma niet. Vergissing. Ze reageert dus wel. Aan haar stem hoor ik dat ze gepikeerd is. Ze vertelt dat ze de bloemen en planten op haar kamer dagelijks een scheutje water geeft en met liefde verzorgd. Ze heeft er immers alle tijd voor. Ook krijgen ze regelmatig een beetje voeding door het water en stoft ze met een sponsje de grote bladeren voorzichtig af. Nee zeg niets van haar planten. De andere dame lijkt te wéten dat ze niet echt zijn en wil haar gelijk. Zij nodigt, op haar beurt, de dames uit om mee te gaan kijken. Ze beweert dat ze persoonlijk zelf gezien heeft dat de planten door de zon helemaal verkleurd zijn. Het ziet er niet uit. En tegen Tante Ma valt ze uit dat watergeven ook in een pot met kunstplanten kan. De vrijwilliger heeft de dames even hun gang laten gaan maar nu grijpt ze toch in. Ze probeert tactisch van onderwerp te veranderen en gelukkig lukt haar dat ook vrij snel. Als Tante Ma op staat en naar haar kamer wil vraag ik of het goed is dat ik even met haar meeloop. Onderweg vertelt ze me dat het wel vaker gebeurt dat de andere dame zomaar dingen over iemand zegt. Ze voegt er laconiek aan toe: “En vandaag was ik weer eens aan de beurt”. Er gaat een steek van verdriet door me heen als ze me toevertrouwd dat ze op zulke momenten zo vreselijk naar haar eigen huisje terugverlangt. Ouder worden is niet altijd gemakkelijk. Hier wordt ze heel goed verzorgd. Er ontbreekt haar aan niets. En ze weet alleen zou het haar niet meer lukken om voor zichzelf te zorgen. Wat ben ik blij dat ze dat nog goed begrijpt. Op haar kamer gekomen moet ik de dame toch wel gelijk geven. Er staan een paar planten echt verkleurd in de vensterbank. Als ik ze aan een betere inspectie onderwerp blijkt dat in de potten van de kunstplanten een laagje water zit wat ook niet meer zo fris ruikt. Het is beter om het maar niet hardop te zeggen. Thuis bel ik mijn vriendin en vertel haar wat ik die middag meegemaakt heb. Ze verzekert me dat haar moeder het er naar haar zin heeft. Ook zij wist al dat het zo nu en dan het pesten voorkwam, maar ze weet ook dat haar moeder zich er niet door laat beïnvloeden. Ze belooft dat ze ervoor gaat zorgen dat er wat nieuwe neppers komen die de oude verkleurde moeten vervangen. Zo zie je maar dat ook echte nep planten verzorgt moeten worden. Helaas zullen de vervelende schermutselingen van de dames onder elkaar zo nu en dan echt nog wel voorkomen. Dan weer om iets anders. Het is een feit dat waar verschillende meningen en naturen tot elkaar veroordeeld zijn het zo nu en dan botst. Dan is het zaak dat de verzorgenden hun ogen en oren paraat hebben om te kunnen ingrijpen en het bij een schermutseling te laten. Overal komt het helaas voor, pesten, plagen en ruzies. Het is niet leeftijd gebonden. Zo jammer.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
