Alles maar dan ook alles waardoor zijn leventje zou veranderen is niet doorgegaan.
Hoe verschillend er gereageerd wordt op alle maatregelen die genomen worden in verband Covid 19 hebben we de afgelopen tijd wel vernomen.
Column door juffrouw Raadgever
Eerlijk gezegd zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, hoe dan! Niemand wil ziek worden of het virus overbrengen op een ander toch! Hoe dan dat er een hele groep is die daar zo anders over denkt. Of niet nadenkt. Waarom voelt niet iedereen zich verantwoordelijk. En wat is het vreselijk als je ziet dat het leuke bedrijfje van een familielid ZZP’er, waar vierjaar lang, vele lange uren keihard voor gewerkt is, ineens tot 0,00 euro aan inkomsten wordt gebracht. Van de een op de andere dag staat er geen enkele opdracht meer in de agenda. Alle opdrachten zijn geannuleerd. En hij is echt niet de enige. Wat vreselijk is het wanneer je van de eigenaar van dat leuke restaurant, waar je regelmatig kwam, hoort dat het water haar aan de lippen staat en dat zij vreest niet meer verder te kunnen. En zij is echt niet de enige. Dat er berichten zijn dat heel veel middenstanders diep in de schulden komen omdat ze zonder inkomen niet de huur op kunnen brengen laat staan de rekeningen van de inkopen van de spullen in de winkels. Hoe gaan we hier uitkomen straks. Dat sinds maart 2020 heel veel mensen amper de deur nog uitkomen omdat ze niet willen besmetten maar ook niet besmet willen worden. En toch!
Wat zijn we geschrokken van de oproer in de verschillen de plaatsen. Met angst in het hart hebben we de beelden van de aanvaringen van demonstranten en politie en ME bekeken. Ongeloof, als we zien hoe auto’s in de brand worden gestoken. Een politieauto op zijn kop wordt gezet en fietsen uit de rekken worden getrokken om als wapens door de lucht te worden geslingerd. Om van de stenen, die uit de straat worden getrokken nog maar niet te spreken. Allemaal uitingen van ongenoegen. Wat een slecht voorbeeld ben je als je de eigen emoties over straat gooit. Vooral voor die jongelui die het ook niet gemakkelijk hebben. En dan bedoel ik voor de basisschooljeugd en de brugpiepers van dit jaar. Hoezo dan?
Wat had hij zich erop verheugd. Hij zou naar een nieuwe school gaan na de zomervakantie. Eindelijk. Maar na een corona aangepaste musical, die via een stream door opa en oma kon worden bekeken, zodat ze er ook een beetje bij aanwezig zouden zijn, ging ook die eerste schooldag na de vakantie niet zoals hij verwacht had. Tijdens het videobellen kijkt ze naar hem. Als ze het erover hebben krijgt ze medelijden met hem. Zo jammer allemaal. Maar dat blijkt helemaal niet nodig te zijn, zijn natuur zorgt ervoor dat alles hem er niet onder zal krijgen. Vrolijk vertelt hij dat hij een baan heeft. Kranten rondbrengen. De verdiensten zijn voor hem de drijfveer om één keer per week een stapel kranten in zijn wijk rond te gaan brengen. Als er nog eens folders in moeten verdient hij nog meer, vertelt hij enthousiast. En toch. Moet je je voorstellen; je bent een jongen van bijna 13. En alles maar dan ook alles waardoor je leven dit jaar zou veranderen is het afgelopen jaar niet doorgegaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik super trots ben op al die jongelui die nu hun verwachtingen van een nieuwe school of studie in een harde Lock down zien verdwijnen en het grootste gedeelte thuis zitten zonder nieuwe vrienden te kunnen maken. Dat vertel ik hem ook en weet je wat hij zegt: “Ik had nooit gedacht dat ik het hardop zou zeggen. Maar wat zou ik blij zijn als ik weer naar school mag. Thuis zitten is niet leuk als het moet.” Hij vertelt dat hij snapt dat het helaas nodig is, deze maatregelen. Wat ik nog wel even moet weten is dat hij zijn verjaardag nu al voor de tweede keer niet kan vieren met allemaal familie en vrienden. Dat is pas echt erg. Ik wou dat ik hem even kon knuffelen maar er zit een scherm tussen.
Wat een voorbeeld is deze tiener. En wat jammer is het wanneer je boos wordt en de boel kort en klein slaat bij andere gedupeerden van deze vervelende Lock-down. Het levert je alleen maar een strafblad op. Want een gevoel van triomf kan ik me niet voorstellen. En om het maar even heel bot te zeggen. Je maakt kans dat je de rest van je leven vast zit je aan een dikke zwarte aantekening op je bewijs van goed gedrag. Het bewijs dat je nodig hebt om toegang te krijgen naar die baan waar je van gedroomd had. Lekker om de rest van je leven met je neus op je egoïstische gedrag gedrukt te worden. Niemand, maar dan ook niemand, ook de ministers niet, vinden deze situatie leuk. Laat die prikken maar snel komen voor iedereen. En even voor de duidelijkheid, de hele wereld zit met het gevecht tegen dit besmettelijke virus. Het moet de wereld dus uit. Samen kunnen we het aan.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
