Hoe gaan we om met de wet op de gezicht bedekkende kleding. Elke gezicht bedekking is verboden
Column: Door juffrouw Raadgever
Verbluft kijk ik naar de presentator op de TV. De afgelopen tijd is het me wel vaker opgevallen dat de Nederlandse taal wel een dingetje aan het worden is. Vaak worden woorden in het verkeerde zinsverband geplaatst en zonder dat de spreker het zo bedoeld zegt hij of zij samenstellingen van woorden die hilarisch zijn. Als je goed oplet komt het zo vaak voor. Sinds kort heb ik dus naast mijn stoel een notitieboekje en een pen liggen. Direct opschrijven geeft mij voeding voor de columns. Deze meneer is zo blij dat de bussen weer gaan rijden en dat iedereen weer mee mag, weliswaar met een mondkapje en wat zegt hij? “Gelukkig gaan de bussen weer met een mondkapje rijden.” Tot mijn verbazing reageert niemand hierop en wordt er gewoon door gepraat. Wij kijken elkaar aan, hebben we dit nu goed verstaan. Zei hij dat echt. In onze verbeelding zien we het voor ons. Een XXXXXL -mondkapje voor het rooster van de bus gespannen. Wij liggen alweer in een deuk. We zeuren er lekker over door en komen tot de conclusie dat het wel een heel feestelijk gezicht zou zijn als elke busmaatschappij kleurige exemplaren zou aanschaffen. Maar de roosters afsluiten kan nooit goed zijn voor een bus. Einde discussie.
Komen we wel op het punt dat iedereen vanaf nu toch eigenlijk wel een mondkapje voor handen moet hebben. Je zult maar onverwacht in een situatie komen dat zo’n kapje verplicht is. En als we dan toch aan het brainstormen zijn, is er nog een heel groot punt; hoe gaan we om met de wet op de gezicht bedekkende kleding. Voorlopig maar geen pasfoto’s laten maken. Hoe dan, bij een bezoek aan het gemeentehuis of een bank. Elke gezicht bedekking is daar verboden. En een gezicht bedekking wordt het, want als ik ze zelf ga maken dan wordt het zeker van een afwijkende stof. Met het risico dat we voor dieven worden aangezien. Het idee werkt alweer op de lachspieren. Wat gaan wij doen. Kapjes kopen terwijl ze er nog steeds niet voldoende zijn, onveilig en allemaal hetzelfde of zelf een afwijkend exemplaar maken. Om een beetje inzicht te krijgen duiken we het internet op. De aanbiedingen vliegen voor onze ogen langs. In combinatie met hand gel kunnen we van superduur tot redelijk aan de prijs bestellen. Het verschil in kapjes zien we niet. Een weggooi product geeft weer zoveel extra afval ook geen optie. Dus dat wordt het niet. We besluiten dat een herbruikbaar kapje het beste is. We hebben nog geen idee of we ze echt nodig gaan hebben want het openbaar vervoer hebben wij tot nu toe nog steeds gemeden. Ook omdat we geen woon- werkverkeer zijn. Dus eigenlijk is het openbaar vervoer voor ons tot nu toe nog verboden terrein.
Nieuwsgierig geworden hoe je zo’n dingetje moet maken tik ik in de bovenlijn van Google; hoe maak ik een mondkapje. Oeps ik krijg een reeks video’s die me de hele dag zoet zouden kunnen houden. Lukraak klik ik verschillende sites aan en bekijk de mogelijkheden. Duidelijk is dat het helemaal niet moeilijk hoeft te zijn om zelf aan de slag te gaan. Of je dan een echt goed ding voor je gezicht hebt is een heel ander verhaal. Voorbijkomt een bekende Nederlander die het lollige idee heeft om van een sok, in super kort tijd, een beschermlapje te creëren. Even knippen en klaar is kees. Het resultaat is rondweg maf. Wel lachen. Het lijkt niet echt doelmatig. Afgewezen! Uiteindelijk puzzel ik verschillende ideeën bij elkaar die ik tijdens het kijken van de video’s oppik. Een beetje Crea Bea ben ik gelukkig wel en ga het liefste niet voor wat iedereen heeft. Eerlijk, wat mij betreft mogen stof en kleuren afwijken van het algemene. Dus duik ik mijn kast in en vis de benodigde materialen uit de door mij vergaarde, mogelijk nog bruikbare, rommeltjes bij elkaar. Het resultaat is een rode en een blauwe boerenzakdoek, een stuk oud laken, alles wasbaar in de kookwas. Een klosje rood- en een klosje blauwgaren, twee kaartjes zwart baby elastiek. Baby elastiek is zacht en heeft de nodige veerkracht. Ook de op maat gevouwen stukken keukenpapier voor tussen de lapjes van het laken die aan de binnenkant een envelopje moet gaan vormen, leg ik vast klaar. En dan mijn ei van Columbus. Uit de keukenla vis ik een plastiekstrook met van die stalendraadjes waarmee je de vuilniszakken dicht knoopt. Deze trek ik in groepjes van twee los en knip de lengte in tweeën. Aan de boven- en aan de onderkant, waar de scherpe puntjes zitten vouw ik een kleinstukje dikpapier. Het geheel wikkel ik, in de lengte, in met plakband. Dit zijn mijn neusbeugeltjes voor in het tunneltje dat aan de binnenkant genaaid wordt. Aan één kant blijft het open zodat je de strip met het stalendraadje eruit kunt halen als het kapje gewassen moet worden.
Alles is klaar dus aan de slag. Naast mijn naaimachine staat mijn PC en ik kies voor het gemak. Het kapje dat je in tienminuten zou kunnen maken. Rap gaan de vingers over het beeldscherm en inderdaad zij is binnen enkele minuten klaar. Ik kan u wel zeggen. Ik niet. Zeker niet als je gewent bent de naden netjes af te werken. Ik moet er niet aandenken, draadjes die voortdurend in mijn mond gaan zitten. Het kapje is al erg genoeg. Ik heb er wat langer over gedaan, maar er liggen nu acht mondkapjes. Vier uit de rode boerenzakdoek en vier uit de blauwe. Nu zijn het nog unieke kapjes in zijn soort maar dat zal vast niet lang duren. Navolging zal hier op het dorp niet uitblijven. En meneer de presentator de bussen kunnen rijden. Zij mogen zónder mondkapje. In een plasticzakje dragen wij straks dagelijks een kapje bij ons en zijn in ieder geval op onverwachte situaties voorbereid.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
