Het heeft me aan het denken gezet. Die kleintje zo serieus met elkaar te horen omgaan. Wat zou er toch allemaal in die kleine koppies omgaan?
Ook vandaag is het weer zonnig en dan gaan overal de deuren open. Heerlijk dat geeft even wat meer ruimte. “Het lijkt elke morgen wel zondag,” hoor ik een stem zeggen in een tuin verderop. ”Of de spreker nu gelijk heeft betwijfel ik. Het is duidelijk dat hij behoefte aan een praatje heeft. En ik ben de gelukkige.“ Ja, gaat hij verder, ik bedoel het gevoel van, vandaag hoeven we de deur niet uit.” Ik vertel hem dat bij ons dat gevoel ook wel aanwezig is. Maar toch. Net als altijd kwamen ook deze morgen zo tegen zessen toch echt wel de vrachtwagens en auto’s langs. De weg loopt dicht langs de woonwijk. Vaak worden we er wakker van. Zo tegen halfacht werd het weer rustig. En dat is dan niet zoals altijd. Meestal rijdt het de hele dag wel door. En ja, als je in het buitengebied woont komen er, verdeeld over de dag toch ook heel wat tractoren langs. Er wordt echt wel gewerkt. Hard gewerkt door heel veel mannen en vrouwen. Om nu alle sectoren op te noemen lijkt me geen goed idee. Voor je het weet krijgt de één meer aandacht dan de ander en heb je ‘Leiden in last’. Ik hou het er maar op dat ik bewondering heb voor iedereen die zijn stinkende best doet om zo goed en zo kwaad als het gaat de boel een beetje draaiende te houden. In het dorp, de stad en de omgeving. Want zeker is, de gewassen groeien gewoon door. Net als ons haar trouwens, voeg ik er lachend aan toe. Gelukkig zijn we het er allebei over eens dat de anderhalve meter maatschappij nog wel een heleboel haken en ogen zal hebben. Het sociale leven wat we gewend waren zal nooit meer zo worden als het was. Als alles weer een beetje gaat draaien hebben we te maken met geestelijke schade en angst voor besmetting. Hoe dat allemaal zal uitpakken zal voor een groot deel afhangen van hoe we er met zijn alle mee om zullen gaan. Het accepteren van de veranderingen zal niet gemakkelijk zijn. Eerlijk gezegd gaat dit gesprek een beetje richting ‘doem scenario’ en daar zit ik nu niet op te wachten. Wij hebben elkaar beloofd positief om te gaan met wat op ons pad komt. We willen het graag gezellig en volhouden thuis, dus probeer ik ook dit gesprek een beetje de positieve kant op te duwen. Dus vertel ik mijn ervaring met een paar toch nog wel jonge kinderen.
Het zal een dag of twee geleden zijn dat bij ons raam een paar kinderen stonden te praten. Op de stoep lagen twee steppen en een fietsje. Ja bij mij staan ook beren in de vensterbank. Niet groot maar wel een uitdaging om ze te tellen. Je moet goed kijken anders mis je er één. Er boven hangt een blad met opdrachten die uitgevoerd kunnen worden als je een bepaalde kleur telt.
Zie je een witte beer: dan loop je op een rechte lijn voetje voor voetje tot de volgende beer
Zie je een bruine beer: spring dan met beide voeten vijf keer op en neer
Zie je een grijze beer: ga dan vijf tellen op één been staan
Zie je een beer met kleren aan: loop dan achteruit tot de volgende beer
Zie je een gekleurden beer: loop dan zo snel mogelijk van de ene brievenbus naar de volgende en terug
Zie je een ander dier: geef dit dier dan een applaus
Er zijn al heel wat kinderen uit de wijk langs gekomen om te tellen. Het gaat als de tamtam door de wijk: daar en daar zitten ook nog beren. Ook deze kinderen, allemaal een jaar of vijf schat ik, waren aan het tellen en deden hun best om de opdrachten te doen. Eén van de kinderen pakt daarbij de vensterbank vast om beter te kunnen kijken. Dit levert hem bestraffende woorden op van een van de meisjes. “Nu moet je eerst je handen gaan wassen. Je bent nu besmettelijk hoor. Gauw naar huis.” Waarop het mannetje boos antwoord dat ze niet zo moet doen. Zo erg kon het echt niet zijn. Hij wil eerst de beren tellen en het op zijn papiertje aankruisen. Er volgt een bozige discussie. Ook het andere meisje gaat zich ermee bemoeien. Dan neemt ze de leiding en zegt: ”Jullie hebben allebei gelijk want mijn mamma zegt wat jij zegt, en ze wijst op het jongetje en mijn pappa zegt wat jij zegt. Dus is het goed als jij je handen direct wilt wassen en als hij het straks wil. Geen ruzie, punt. Als we maar niet te dicht bij elkaar gaan staan.” Demonstratief doet ze nog een extra stapje achteruit. Uitdagend kijkt ze de beide andere kinderen één voor één aan en zegt: “Zullen we dan maar eerst de beren tellen?” Ik zie dat het andere meisje haar schouders ophaalt en zegt: ”Oké!” Met plezier heb ik het gesprek aangehoord. Anders zou ik ze nu een lolly of een snoepje hebben gegeven maar nu volsta ik met even op het raam tikken en naar ze te zwaaien. Door het raam roep ik dat ze vooral dat kleintje daar in de hoek niet moeten vergeten mee te tellen. Het is nog een baby beertje. IJverig tellen ze verder. Als ze klaar zijn zwaaien ze nog eens en vertrekken. En ik, ik ben blij dat ik de moeite genomen heb om de beren en de opdrachten voor het raam te zetten. Het heeft me aan het denken gezet. Die kleintjes zo serieus met elkaar te horen omgaan. Wat zou er toch allemaal in die kleine koppies omgaan. Een hele taak voor de ouders om alles uit teleggen. En niet te vergeten; vooral de ernst van alles. En dan het volhouden van alle nieuwe regels ook thuis. Het is niet niks! Ik wens jullie allemaal heel veel succes. Bedenk, jullie doen het niet alleen ook aan jullie wordt gedacht. Wat mij betreft ook eens voor alle ouders de vlag uit. De buren en wij blijven binnen.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
