Niemand weet of hij nu wel of niet tegen zijn verlies kon

Foto: Ede.nieuws.nl

Het is weer één van die donkere avonden halverwege de maand december. Reden genoeg om op tijd op alle knopjes van de schemerlampen de drukken. Het is amper vier uur als de deurbel gaat. Daar staat helemaal onverwachts een van de kleinzoons voor de deur. Gezellig.

Algauw zitten we in de kamer achter een vers gezet bakje thee. Koffie vind hij niet te pruimen en dus heeft hij uit de grote doos met smaakjes, een theezakje gezocht. Omdat het rond vijf december is staat de schaal met taaitaai en pepernotenmix midden op de tafel. Aanvallen maar. En gek genoeg daar hoef je ze nooit toe aan te sporen. Hij schuift wat verder in de bank en kijkt, al kauwend om zich heen en vraagt:” Waarom heeft u al zo vroeg de lichten aan?” Als ik antwoord dat het hoofdzakelijk voor de gezelligheid is, trekt hij een misprijzend gezicht. Of we ons er wel van bewust zijn dat er op deze manier wel erg veel stroom gebruikt wordt. Ik overtuig hem ervan dat we daar echt wel aan gedacht hebben en dat we verantwoord bezig zijn. Als hij tevreden knikt vraag ik lachend of hij zo gerust gesteld is. Beschaamd kijkt hij me aan. Tuurlijk zo was het niet bedoeld. Niet om te betuttelen. Dan verteld hij van zijn belevenissen op school. Het gaat goed sinds hij ontdekt heeft dat er best ook wel leuke dingen op school gebeuren. In het begin heeft hij aardig de hakken in het zand gezet. Alles wat met school te maken had was saai en totaal niet iets voor hem.

Als de thee op is komt het schaakbord tevoorschijn. Het is een hele mooie set met stenen figuren. Opa speelt meestal met de cowboys want kleinzoon is helemaal verzot op de indianen, die de tegen partij vormen. Omdat de vrouw van het stamhoofd gehuld is in een witte jurk en de paarden en tenten –de burchten-  ook wit zijn mag kleinzoon beginnen. Nog even voor de zekerheid vraagt hij: ”Het stamhoofd speelt op de witte vlakken toch hé?” Het schaakbord is voorzien van witte en bruine leren vlakken. De poten onder het bord zijn van steen. Het is een feest om met dit schaakbord te spelen.  Dan wordt het stil in de kamer. De beide mannen concentreren zich op het spel. Zo nu een dan hoor ik de jongen diep zuchten.

Voor mij zie ik mijn grootvader en vader. Tegenover elkaar voor het raam. Op een klein tafeltje tussen hen in een zelfgemaakt houten schaakbord. Met daarop prachtig uit hout gesneden figuren. Dun en slank. De paarden typisch van het model zoals mijn vader een paard tekende. Tegenover elkaar vader en zoon. Ook verdiept in hun spel. Naast zich elk een klein glaasje citroenjenever. Na elke zet nipten ze aan hun glaasjes. Soms gaven ze elkaar aanwijzingen. Soms waren ze verschillend van mening. En volgde er een discussie. Dan werd het weer stil. En dan zomaar uit het niets stootte mijn grootvader, zo als het moest lijken, per ongeluk tegen het tafeltje. Wel zo hard dat alle stukken door elkaar over het gladde houten bord rolden. Verschrikt keek mijn vader naar zijn tegenspeler en ging achteruit in zijn stoel zitten. Dit was niet de eerste keer dat hun spel zo eindigde. Als de man zag dat zijn schaakstukken op verliezen stonden maakte hij op deze manier een einde aan het spel. Inmiddels was deze actie bij iedereen in de familie bekend en nadat er een van de eerste keren flink tegen hem was gepraat dat dit de bedoeling niet kon zijn is er een stil zwijgende afspraak om er maar geen punt meer van te maken. Iedereen die een spelletje schaak met grootvader start weet dat als je aan de winnende hand bent het spel zomaar ineens over het bord kan rollen. Dan wist je dus zeker dat je gewonnen had.

En dan wordt ik uit mijn gedachten gerukt. Ineens hoor ik onze kleinzoon zeggen. “Opa, zie je dat ik aan de winnende hand ben. Niet tegen de tafel stoten hoor. Als deze stukken omvallen zijn ze kapot. Dat zou toch jammer zijn. Lachend kijken ze elkaar aan. “Daarom heb ik een schaakspel van steen toch zeker?” geeft opa hem terug.  Het familie verhaal is dus alweer een generatie opgeschoven. Nee, opa kijkt wel uit. Hier wordt niet gestoten tegen een schaakbord. Toch weet tot nu toe niemand zeker of overgrootvader nu wel of niet tegen zijn verlies kon. Hij was een fanatiek schaker. Al toen hij nog heel jong was. Wij houden het erop dat bij het ouder worden het incasseringsvermogen hem een beetje in de steek liet. Wat hij er wel mee bereikt heeft is dat we het nog regelmatig over hem hebben. Zeker als de spelletjes weer tijdens winter avonden op tafel komen.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen