Hier kan geen knuffelbeest tegenop

Foto: Ede.nieuws.nl

Het is nu nog rustig in de gangen van het verzorgingshuis. De bewoners hebben vorige week een briefje in hun postvak gehad. Een vrolijk gekleurde folder. Daarop stond aangekondigd dat er in verband met ouderen dag en wereld dierendag op vier oktober een verrassing zal komen.

De meeste bewoners vinden het maar een rare combinatie. Wat moeten ze hier nu van denken. En nu is het zover. Vier oktober. Al vroeg was er lawaai op het parkeerterrein voor het gebouw. Er reed een auto met een grote aanhanger het terrein op. De wakker geworden bewoners rekken hun hals om te kunnen zien wat daar gebeurd. Spannend. Als ik door de gang loop kom ik mijn vroegere buurvrouw tegen. Op haar gezicht een blijde lach. Ze trekt me aan de arm en vraagt of ik haar kom bezoeken. Helaas. Nee, dat was niet de planning. Als ik haar teleurgestelde gezicht zie beloof ik aan het einde van de morgen nog even bij haar langs te komen. Dan wijst ze naar onze hond, die tijdens het gesprek netjes naast me zit. “Hij mag hier niet komen hoor,” zegt ze. “Vandaag wel” zeg ik, ”we gaan echte dieren knuffelen vandaag. Kom maar mee naar de huiskamer, dan zult u eens wat zien. Er zijn nog veel meer dieren in huis. Kom maar!”, dring ik aan. Maar nee ze wil niet mee. Ze schudt heel beslist met haar hoofd. Nee haar besluit staat vast. Ze wil niet. Nu ben ík teleurgesteld. Wat jammer nou toch. Juist voor haar worden dit soort activiteiten geregeld. Maar haar dwingen is geen optie. Er zit niets anders op dan, voor nu, het maar even zo te laten.

Even weer ruiken en voelen

“Dan zie ik u straks,” zeg ik. Dag.” Wat gehaast loop ik verder en merk dat ze me verdrietig nakijkt. Ik weet dat ze haar eigen hondje heel erg mist. Het was zo’n klein wit ‘Cesar’ hondje met een prachtige witte vacht. Heel wat uren besteedde ze aan de verzorging. Hij zag er altijd prachtig uit. Ze kamde hem soms twee keer op een dag. En zacht dat hij was. Hij heette Wolkje. Het was een lief dier. Echt een knuffel hondje. Maar helaas. Met gemengde gevoelens loop ik door. Mijn zwarte viervoeter loopt netjes naast me. In de huiskamer hebben al heel wat bewoners zich verzamelt. Hier is het één en al opwinding. Hoe snel iedereen weet dat er beesten in huis zijn daar sta ik van te kijken. Er staan en paar manden en een hokje. Als iedereen binnen is vertelt de activiteiten begeleidster wat de bedoeling is. Er mag met de dieren worden geknuffeld door iedereen die dit wil. Er zijn twee lapjes katten, een hondje en een grote hond en drie konijnen hier in de huiskamer. Wie dat wil mag ook naar buiten. Daar is de verrassing. Uitnodigend zegt ze: ”ga maar eens kijken. Veel plezier.” Het duurt niet lang of er wordt geknuffeld, gekamd en geaaid. De eigenaren van de dieren blijven dicht in de buurt en kijken toe hoe er van hun meegebrachte dier genoten wordt. Even weer ruiken en voelen. Voor de bewoners een feest. Eigenlijk zou dat niet alleen op vier oktober moeten kunnen. Het is bekend dat er ook huizen zijn waar de bewoners hun huisdier mee mogen nemen. Maar dat is maar heel beperkt. Begrijpelijk. Hoewel, als je bedenkt dat een dier een heel positieve invloed kan hebben op een oudere of zieke. Zelfs in een ziekenhuis, bij langdurig zieken en kinderen, zou er een oplossing moeten worden gevonden om het contact tussen baasjes en hun dieren ook tijdens ziekte te laten plaats vinden. Maar dat moet georganiseerd worden en daarvoor zijn weer heel veel vrijwilligers nodig. En geld.

Een complete kinderboerderij

We willen wel maar het is meestal niet uitvoerbaar. Daarom gebeurt het veel te weinig. Zo jammer. Zeker als je de mensen zo ziet genieten. Ik laat mijn hond achter in de huiskamer. Hij is aan de voeten van een meneer gaan liggen en laat zich aaien. Als ik bij de buurvrouw kom staat ze met de jas aan op me te wachten. “Ik hoopte al dat je gauw zou komen. Weet je dat op de parkeerplaats een kleine boerderij is gemaakt. Ze loopt naar het raam en wijst. Kijk maar er staan hekken met stro erin. Er zijn schapen, kippen, geiten, dwerggeitje en een pony. En hele grote konijnen. Kunnen we daar heen? Je mag ze allemaal aanraken.” Samen gaan we naar buiten. Als we hele tijd later weer naar binnen gaan probeer ik haar nog even mee te nemen naar de huiskamer. In de deuropening kijkt ze eerst even rond. Dan ziet ze het kleine hondje. Ze loopt er naar toe en vraagt of zij het even vast mag houden. Als ik tranen over haar wangen zie glijden weet ik dat dit voor herhaling vatbaar is. Hier kan geen knuffelbeest tegenop.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever.

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen