De processierups, het leed is nog lang niet geleden

Foto: Ede.nieuws.nl

Het is warm en dat houd al een paar dagen aan. Over het tuinhek verderop hebben twee buurvrouwen even contact. Eén van hen hoor ik zeggen: ”En toch doe ik het elke dag opnieuw, het moet gewoon. Vind je dat gek?”. Mijn aandacht is gewekt. Waar gaat dit over. Gezeten op mijn plekje in de schaduw hoef ik geen moeite te doen om mee te luisteren.

Ze praten duidelijk verstaanbaar. Ik hoor één van hen zeggen: “Maar ik kan het niet laten. Elke dag moet ik de handdoeken, theedoeken en het vaatdoekje verschonen. Voor je het weet gaan ze stinken. Ook ons ondergoed en de kussenslopen draai ik, met dit warme weer, dagelijks even mee. Ik zorg ervoor dat we zoveel mogelijk de witte of licht gekleurde gebruiken. Kan alles fijn bij elkaar in. Op een niet zo lang programma hoor. Dan is het allemaal weer lekker fris. Het moet gewoon. Ik heb geen rust voordat de wasmachine draait. Dat heb ik al zolang als ik mijn eigen huishouding heb. Voor mijn gevoel stinken de handdoeken als we ze één dag gebruikt hebben. “ Ze vertelt dat toen ze in een hotelletje waren er een bordje aan de muur geschroefd was dat ze alleen erge vuile handdoeken op de grond moesten gooien. Dit als teken voor de kamermeisjes dat die gewassen moesten worden. Het vriendelijke verzoek was om dit zo weinig mogelijk te doen. Dus ze moesten de handdoeken nog een keer gebruiken. Dit alles om het milieu te ontlasten. Nou zij wil best meewerken maar ze kon het niet. Ze had zich erg schuldig gevoeld maar een handdoek laten drogen en weer gebruiken daar griezelt ze van. Gelukkig kan ze thuis haar eigen ritme volgen. Daar is toch niets mis mee. Ze is gewoon schoon. Altijd al. De andere buurvrouw hoort haar aan maar zegt niet veel. Ze knikt alleen maar.

Een onverwachte vijand

“Tot nu toe hing ik het even op het rekje buiten en het is dan zo droog.” Praat ze verder. “Maar die vlieger gaat nu niet meer op. We hebben ontdekt dat al deze bultjes en de jeuk blijkt te komen door de haartjes van de processierups die hier rondom in de bomen zitten.” Ze laat verontwaardigd haar armen en nek zien. Helemaal bedekt met kleine rode bulten. Sommige zijn bedekt met een korstje. Heb je die grote kluiten gezien? Er hangen per boom zeker wel twee van die enorme nesten. De wind waait de heel kleine haartjes zo je was in. En niets vermoedend trekken wij het ondergoed zo weer aan en leggen ons hoofd weer op het kussen.” Ze ziet haar buurvrouw kijken. “Ja,” vervolgd ze “ en dit is nog niet alles. Ook op plekken waar je niet wilt krabben zitten ze.” Ze wijst veel betekenend naar haar onderlichaam. ”Het jeukt zo vreselijk. Ik krap me suf. Ik heb er de meeste last van. Mijn man lijkt er immuun voor te zijn. Zo oneerlijk. “De andere buurvrouw vertelt dat ook zij en haar man onder de bultjes zitten. Ze hebben een hond die elke dag een paar keer uitgelaten moet worden. Als het beestje binnen komt begroet hij haar altijd enthousiast en zo is het bij haar begonnen. Zodra ze het beestje had begroet waren op haar onderarm en benen de bultjes verschenen. Nee haar was droogt ze in de droogtrommel dus daar kunnen de haartjes niet bij. Als ze er nu even over nadenkt zou het best kunnen dat de kussens in de tuinstoelen ook de haartjes opvangen. Ze vond het al raar. Gisteren was ze even in een van de stoelen onder de parasol gaan zitten. Ze had een jurk aan en toen ze weer ging staan waren op de achterkant van haar benen ook de jeukende plekken verschenen.

Schone dwang

Wat nu. Niet meer even buiten lekker in het zonnetje zitten lezen? Niet meer buiten de was drogen. Beide dames haasten zich om elkaar ervan te overtuigen dat ze hevig teleurgesteld zijn. Hadden ze toch zo naar de zomer en het warmere weer verlangd. Hun “tuinkamertje” gezellig gemaakt. Een nieuw droogrek voor buiten aangeschaft. Alles voor niets? De berichten gaan dat zeker tot augustus de processierups zijn leefgebied weet te houden. Tenzij de gemeente er iets aan gaat doen. Helaas dames de gemeente kan dankzij en ondanks de vele meldingen niets uitrichten. Het is te veel. Sommige gemeenten stelle prioriteiten om de nesten weg te halen alleen daar waar veel mensen verwacht worden. Bijvoorbeeld op druk bezochte plekken als sportvelden en fietspaden. De bomen in de buitenwijken hebben geen prioriteit. Ik hoor de buurvrouw zuchten. De andere antwoord eindelijk dat ze het maar moeten nemen zoals het is en wenst haar buurtje sterkte. Dan wordt het stil. Beide dames zijn naar binnen gegaan. Ik heb zo mijn gedachte en kijk naar mijn armen. Ook bezaait met rode jeuk bultjes. Gedeelde smart….. En wat die dwang betreft. Volgens mij, als het om een dagelijks wasje gaat, zijn er veel ergere dwang gedragingen die tot een hoop niet gewenste ellende lijden.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen