Dagen en ook nog een nacht tot in de kleine uurtjes ten spijt. Hoe serieus kan het nog zijn als de statistieken melden dat echte aandacht nooit lang duurt. Teleurstellend.
Hebben we nog wel vertrouwen in dit overleg. Het is bijna onmogelijk dat alle gesprekspartners steeds helder blijven reageren tijdens uren discussiëren. Ondanks dat het hun werk is. Daar komt nog bij dat het voornamelijk in geld uitgemeten wordt. Hallo, het gaat hier wel over ons, mensen, werknemers, sommigen al heel jong serieus aan de bak. Voorbeelden te over. Ik ben op kraambezoek bij een kennis en kom daar tot mijn verbazing een bekende van vroeger tegen. Al jaren is ze werkzaam in de zorg. Als gediplomeerd gezinsverzorgster is ze begonnen. Als ik na een halfuurtje vertrek heb ik een afspraak met de kraamverzorgster in de agenda staan.
Later ging ze twee keer in de week een morgen naar een gehandicapte vriendin om haar te helpen. O, ja een dag in de week stond ze op de markt met brood. Niet alle tegelijk hoor.
Het is een week later en we ontmoeten elkaar in een theehuis met het uitzicht op de hei, we installeren ons bij het raam. Helaas is het net te koud om buiten te zitten. Als de serveerster onze bestelling gebracht heeft vraag ik haar wat ze zoal allemaal gedaan heeft. Naast haar eigen gezin, ze heeft vijf kinderen waaronder ook een tweeling, heeft ze jaren een meervoudig gehandicapt kind verzorgd. ’s morgens in alle vroegte de deur uit, haar man zorgde dan dat de kinderen naar school gebracht werden. Later ging ze twee keer in de week naar een gehandicapte vriendin om haar te helpen. O, ja een dag in de week stond ze ook op de markt en verkocht brood. Toen haar eigen kinderen groot en zelfstandig waren heeft ze het diploma voor kraamverzorgster gehaald. Het was even doorbijten. Ze zucht. Dan wordt het even stil. Alsof ze terug denkt aan die tijd. Ze leunt achterover in haar stoel. Genietend van het moment. “Weet je, vervolgd ze, “Ik moest ook nog eens mijn rijbewijs halen. Dat was wel even een dingetje”. Tot dan toe had ze het altijd zonder auto gered. Nu is ze super blij dat ze het doorgezet heeft en rijdt heel wat kilometers. De wereld ging voor haar open. Weer die blik van; dat heb ik dan toch maar gedaan. Ze verteld van de stunts die ze heeft uitgehaald tijdens die rijlessen. Lachen. Dan wordt ze ineens serieus.
Een week lang de sfeer zelf ervaren. Misschien undercover?
Op mijn loonlijst staat dat ik premie betaal voor mijn pensioen. En nu zeggen ze dat wij het geld van de jongeren op eten. Snap jij het nog. Ze verteld dat het kramen haar zwaar valt de laatste tijd. Volgens de berichten moet ze zeker tot haar zevenenzestigste door. Zeker nu het overleg met de bonden is mislukt. Ze vraagt zich af of een kraamverzorgster van zestig plus nog wel zo gewenst is aan het kraambed. Tuurlijk de ervaring geeft vertrouwen. Maar toch. De acht dagen van de kraamtijd geven niet meer die voldoening die ze altijd had. Als de eerste dagen voorbij zijn en de kraamvrouw langzamerhand haar routine krijgt in het verzorgen van zichzelf en de baby valt het accent meer op begeleiden. Ook leuk, maar anders. Al een poosje telt ze de dagen af die ze nog in het gezin moet zijn. “Dat is een teken!” waarschuwt ze. “Weet je als ik heel eerlijk ben zou ik nog wel een paar jaar in een winkel willen staan. Gewoon lekker kletsen met de klanten en zo. Het mag ook een marktkraam met brood zijn hoor.“ Lachend kijkt ze me aan. “Ik ben het zat om onderbroeken te tellen.” Ik kijk haar niet begrijpend aan. Dan legt ze uit dat ze een handigheidje heeft bedacht. Elke keer als ze een kraam begint legt ze een stapeltje van acht onderbroekjes apart. Elke dag een schone. De één na laatste een rode. ‘Hoera’ morgen is de laatste dag. Haar gezicht straalt van vrolijkheid. Ik ‘zie’ het voor me en kan het niet helpen, maar schiet in de lach. Gelukkig wij kunnen erom lachen. Er valt niets te lachen voor veel mensen die moe en afgemat in een mentaal of fysiek zware baan door moeten tot de tijd erop zit. Als ze het volhouden. En anders vervallen ze in een ziekteproces met keuringen, omscholingen en verplichte sollicitaties. Het kan heel vernederend zijn. Het vertrouwen over en weer is weg. En dan helpt onderbroeken tellen niet. Ja, ik weet het. We hebben deze regering zelf gekozen. We hebben met het beleid ingestemd. Maar wat zou het fijn zijn als elke minister zichzelf eens verplichte om een stage op werkvloer lopen. Een week lang de sfeer zelf ervaren. Misschien undercover? Of het helpt??
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
