Is de JA wel huis aan huis bladen / NEE ongeadresseerde reclame en drukwerk STICKER op de brievenbus mede oorzaak van het alleen zijn
“Als je denkt dat eenzaamheid op te lossen is, dan heb je het mis,” zei ze.
Kort geleden kwam ik in gesprek met een oudere buurvrouw. Al een hele poos zien we haar niet meer dagelijks voorbij komen. Een grote herdershond vergezelde haar dan op haar wandelingen. Het was een pracht van een beest en veel mensen spraken haar daarop aan. Toen ik haar dus zag lopen heb ik haar even aangesproken en ze vertelde dat de herdershond al een tijdje ziek was en niet meer kon lopen. Ze hoeft niet meer op hem te passen. Nu moet ze zich er toe zetten om een wandelingetje te maken. “Het doel is weg, voor een praatje moet ik erop uit,” zo zegt ze. “Weet je alleen zijn kun je wel oplossen maar eenzaamheid niet. Je moet overal alleen naar toe en je komt altijd weer alleen in je eigen huis. Niemand om te vertellen wat je hebt mee gemaakt. Nee, eenzaamheid zit binnen in je.” Poeh, die valt wel met de deur in huis!
Op mijn vraag wat ze dan zoal de hele dag doet kijkt ze me een beetje verschrikt aan. Uit haar antwoord blijkt dat ze eigenlijk ‘s morgens als ze opstaat niet direct een plan heeft. Uiteindelijk heeft ze nu maar besloten niet te vroeg op te staan anders is de dag zo lang. Ze leest wel eens een boek en heeft een laptop voor de e-mails. Dat heeft haar zoon voor haar geregeld. Tegenwoordig heeft ze ook overdag de TV veel vaker aan. Anders is het zo stil in huis. Maar op de TV zijn veel van die spelletjes waar BNN ’s het tegen elkaar opnemen. Zo niks aan. De één vind zichzelf nog leuker dan de ander. En dan heeft ze het nog niet gehad over de taal die ze uitkramen. Nee, naar de televisie kijken is ook niet veel. Ze verteld dat ze wel graag documentaires kijkt en praat programma’s en ook het journaal. Zo blijf ze nog een beetje bij de tijd. Alleen al die keiharde reclame ’s tussendoor zomaar midden in een programma, verschrikkelijk. Ongewild zit ze soms meer dan twintig minuten achter elkaar ‘boodschappen’ te doen. En het erge is na een poosje moet ze dan de draad van het programma weer oppakken en dat is soms lastig voor haar.
Sinds een poosje heeft ze een prachtige sticker op de brievenbus geplakt
Dan vraagt ze of ik even mee loop. Ze woont om de hoek en heeft zo een kopje koffie gezet. Natuurlijk wil ik dat wel. Zeker als ik daarmee haar dag kan breken, denk ik. Vandaag heb ik toch geen bijzondere afspraken. Ik sluit mijn voordeur af en loop met haar mee. Als we bij haar voordeur komen zie ik dat er een sticker van JA /NEE op de brievenbus geplakt zit. Ze ziet me kijken en glimlacht. “Ja, sinds een poosje heb ik deze prachtige sticker op de brievenbus geplakt, maar weet je als ik geweten had dat ik vanaf dat moment ook verstoken zou zijn van alle andere informatie had ik het niet gedaan. Ik kreeg hem toen ik met mijn zus ergens een kopje koffie zat te drinken. Hij ziet er anders uit dan al die andere stickers. Ik vond hem leuk, maar nu niet meer zo,” besluit ze. Ze loopt naar het aanrecht om de koffie te zetten.
Dat zou niet alleen het ‘alleen zijn’ oplossen maar ook een stukje eenzaamheid.
Op mijn vraag waarom ze hem er dan niet weer afhaalt zegt ze “Weet je dan krijg ik weer al die folders de één nog kleurrijker dan de ander, met beloftes die niet kloppen. Allemaal nep. Nu krijg ik alleen nog de plaatselijke krant. Geen enkele ongeadresseerde folder valt meer op de mat. Helaas ook niet de uitnodigingen voor activiteiten uit buurt. Dus mis ik die informatie en ben ik meestal te laat om iemand te vragen me mee te nemen. Ja, ik realiseer me dat nu ik dit zo hardop zeg. Veel lopen kan ik niet, dus kom ik ook niet in de winkels, het buurthuis of de kerk. Weet je, soms verlang ik er naar dat er weer bejaardenhuizen zijn. Ik zou me wel direct inschrijven. Ja, ik weet dat heel veel ouderen liever in hun eigen omgeving en huis blijven. Mijn ervaring is inmiddels dat het tegenvalt. Mij trekt het wel, allemaal mensen dichtbij, die je elk moment van de dag even aan kunt spreken. Dat zou niet alleen het alleen zijn oplossen maar ook een stukje eenzaamheid.” Ze zucht en vervolgt: “ Oké, ik heb dus nu de keuze: Of verstoken zijn van de folders met informatie uit de buurt of al die stapels vervelende reclame op de mat.” Even is het stil. Dan zie ik haar laptop op de tafel staan. Ik vertel haar dat het buurthuis een website heeft waar hun activiteiten op staan. Ze kijkt me schuldig aan: “ Ik heb er naar gezocht maar het lukt me niet de het goede buurthuis te vinden.” Stap voor stap laat ik haar zelf de website zoeken en help haar zich aan te melden voor de nieuwsbrief. Uit ervaring weet ik dat zelf doen het beste is om iets te leren. Toch schrijf ik alle handelingen op een papiertje zodat ze het later ook alleen kan. Als we na de kop koffie naar de voordeur lopen zegt ze. “Zal ik hem er dan maar weer aftrekken. Beter te veel dan te weinig informatie.” Ze pakt het puntje van de ‘leuke’ sticker en in één ruk trekt ze hem weer van de klep van de brievenbus. Als ik naar huis loop denk ik: Misschien is dit voor haar het begin van het niet meer zoveel alleen thuis zitten. Met de rest van haar eenzaamheid zal ze zelf moeten leren omgaan.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
