Je geloofd het niet. Eindelijk, eindelijk. Ze had al bijna de moed op gegeven. Haar jongste van de vier mag afzwemmen. Na week in week uit. Twee keer in de week naar het zwembad. En dat 5 jaar lang. Soms met twee kinderen. Met een beetje geluk konden die na elkaar zwemmen. Voor haar als ouder een haast en zweet moment.
Maar in ons waterrijkeland een belangrijk iets. Je kinderen leren zwemmen. Ook een dure aangelegenheid. Zeker als het schoolzwemmen wordt afgeschaft net in de periode dat jou kinderen de leeftijd krijgen om hun zwemlessen te mogen krijgen. Toch geen haar op haar hoofd denkt eraan om het niet te doen. Nooit nee nooit vergeet ze die warme zomerdag in de vakantie.
Op de gezinscamping in Overijsel maakt een hele rij ouders met kinderen zich klaar om naar een Ven, zo je wilt, het natuur bosbad te vertrekken om een middag aan het water door te brengen. In een lange stoet lopen ze het bospad af en komen bij de openplek. Water in het midden en zand rondom. Iedereen zoekt een geschikt plekje. Beetje in de schaduw en toch dicht bij het water. De kinderen kunnen zich er prima vermaken en de ouders zitten rondom het water. De een leest de anderen zitten te praten. Niemand let erop dat er in de rij een klein mannetje in zwembroek op zijn gele fietsje mee gaat.
Algauw veranderd de stille plek in een gezellig lawaai van plenzend water en geschreeuw. Het is drukkend warm en hier en daar ligt iemand te slapen. Ineens is er paniek aan de zijkant van de ven. Iemand schreeuwt en wijst. Midden in het water komen bellen omhoog en je hoort een raar borrelend geluid. Een man iets verder op springt op en rent het water in. Iedereen is opgeschrikt en kijk wat er daar aan de hand is. Moeders roepen gauw hun kinderen bij zich. Dan komt de man met het kleine mannetje op zijn armen het water uit. Hij roept om hulp. Er moet iemand de ambulance roepen. Terwijl hij de kant op loop roept hij: “Wie kan mij helpen reanimeren. Een jong iemand graag. Ik blaas zijn longetjes kapot want ik ben veel te fors. Direct komt een meisje van een jaar of zestien naar voren. De man probeert het kereltje warm te wrijven met een handdoek en voert de handelingen uit die bij het reanimeren horen. Heel voorzichtig. Het is nog maar zo’n klein ventje. Het meisje doet de mond op mond beademing en blaast op zijn teken met kleine stootjes.
Het is ineens doodstil rondom de plas. Iedereen wacht in spanning wat er gaat gebeuren. Lang heel lang duurt het voordat er eindelijk iemand roept dat de broeders van de ambulance in aantocht zijn. Het voelt als een opluchting als ze ook echt verschijnen en de taak van de man en het meisje overnemen. Als de broeders een tijdje later met de brancard met daarop het kind het bospad op lopen is inmiddels bekend dat het jochie niemand bij zich had om op hem te passen.
De vakantiegangers blijven verslagen achter
De lol is er af. Geen ouder gaat meer achterover liggen om een dutje te doen. Zowel vader als moeder tellen steeds hun kroost dat in het water speelt. Dan gebeurt het of het nu nog van de spanning komt of anders een echtpaar krijgt woorden. Je hoort hem heel hard zeggen. “Waarom zeg je het niet even dat je haar een andere bikini aan gedaan hebt. Ik schrik met kapot. Ik miste haar blauwe bikini ineens.” De vrouw antwoord: “ Ja, sorry. Maar ze had het in haar broekje gedaan en ik heb haar de bruine bikini aan gedaan.” Het is duidelijk dat wat er gebeurde die middag nog lang niet verwerkt is. Het gevolg is dat veel van de gezinnen ondanks dat ze nog maar kort bij het water zitten, hun spulletjes bijeen pakken en terug gaan naar de camping. Veel later blijkt dat het water in het midden van de Ven behoorlijk diep is en steenkoud. Omdat het jochie alleen was heeft niemand in de gaten gehad dat hij het water in is gelopen en daar terecht is gekomen met alle gevolgen van dien. Het kind heeft het niet overleefd.
Het reanimeren was wel de goede actie maar toch te laat. De vader was met twee andere kinderen boodschappen gaan doen en terwijl de moeder in de tent de jongste aan het voeden was heeft het ventje waarschijnlijk gedacht ik ga gezellig met iedereen mee zwemmen.
Veel van de aanwezige ouders hebben elkaar beloofd alle kinderen zo snel als mogelijk is naar zwemles te sturen. Dus zijn jaren haasten en zweten in het zwembad de moeite waard. Bij opvoeden hoor dus ook zwemles. Dit wil niemand meemaken.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
